Η βιτρίνα του φόβου έσπασε πια και κόβει από οργή απαιτώντας πραγματική δημοκρατία.

"Μετά από 46 ημέρες ο απεργός πείνας Δημήτρης Κουφοντίνας, μπαίνει και σε απεργία δίψας. Ο Κουφοντίνας βασανίζεται στα χέρια του κράτους, το οποίο ξεκαθαρίζει ότι οι ποινές που επιβάλλονται απ' τη δικαιοσύνη στους κρατουμένους, είναι αρκετές μόνο αν εκπληρώνουν τη βαρβαρότητα και την εκδικητικότητα που φαντασιώνεται μια νόμιμη ανομία, που το εξυπηρετεί.
Ο Δημήτρης Κουφοντίνας, δολοφονείται απ' την κυβέρνηση και δεν επιτρέπεται σε κανέναν πια να μη διαλέξει πλευρά. Δεν είμαστε κανίβαλοι".

Μίλησα με τον Αλέξανδρο Λιτσαρδάκη, τον δημοσιογράφο που τόλμησε να καταγράψει με τον κινητό του, τη ρίψη χημικών στο πρόσωπο ενός συλληφθέντα φοιτητή.

«Πες μου πως θα επιστρέψεις, πως δεν μας θύμωσες πολύ»

Πέντε μέρες πριν, πραγματοποιήθηκε από απομεινάρια της συμμορίας της Χρυσής Αυγής συγκέντρωση στο μνημείο των Ιμίων. Υψώθηκαν σβάστικες, άναψαν καπνογόνα και εμπρηστικά συνθήματα ακούστηκαν στη Βασιλίσσης Σοφίας, επιβεβαιώνοντας με τον πάντα επώδυνο για εμάς τρόπο, ότι η μάχη με τον φασισμό δεν έχει τίτλους τέλους. 

Μέρες τώρα, η κάθετη παύλα στο ανοιχτό word, αναβοσβήνει άπραγη. Κάθε που σκέφτομαι να ταράξω την τεμπελιά της με ένα γράμμα που θα ξεκινήσει μια λέξη και εκείνη με τη σειρά της θα μεγαλώσει, θα γίνει πρόταση και έπειτα παράγραφος, σταματάω.