ΠΙΣΤΕΨΕ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΟΥ
Και ναι, έχουμε δώσει πολλά δικαιώματα για το παραπάνω...
Αντιλαμβάνομαι την αξία της σημειολογίας, το μήνυμα των πραγματικά άξιων επικοινωνιολόγων του υποψήφιου αρχηγού του ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά δεν το σέβομαι.
Από την μια ο Μητσοτάκης πάλι ζητά από τους ευρωπαίους να τον ξελασπώσουν για τα δικά του εγκλήματα. Από την άλλη έχουμε την συνειδητή καταστροφή κάθε πτυχής του κοινωνικού κράτους. Όποιος θέλει Μητσοτάκη να τον πάρει σπίτι του.
Άναυδοι. Παγωμένοι και ανέτοιμοι. Πόσα μπορεί να διαχειριστεί ένας μέσος άνθρωπος; Πόσα μπορεί να διαχειριστεί ένα κράτος; Η απάντηση είναι απλή. Ένας μέσος άνθρωπος λίγα, ένα κράτος όλα. Αυτή είναι η δουλειά του. Εκτός αν δεν είναι. Σας μπέρδεψα; Ναι, και εξηγώ.
Μια εξάδα νερό, στο Πήλιο, υπό κανονικές συνθήκες κοστίζει 2€. Υποθέτω πως στο Βόλο μπορείς να τη βρεις και φθηνότερα (σε μεγάλα Σούπερ Μάρκετ με ιδιωτική ετικέτα). Σήμερα, χθες, αντιπροχθές, οι εξάδες με το ίδιο νερό βρέθηκαν να κοστίζουν ως και 7€ η μία. Για τους λάτρεις των ποσοστών, η αύξηση αγγίζει το 250%. Μέσα σε μισή βδομάδα. Τι άλλαξε; Πόνος. Φόβος. Πόλεμος. Μαυραγορίτες.
Ναι, μπορεί κάποιος να έχει χρήματα, να δραστηριοποιείται επιχειρηματικά στην Αμερική και ταυτόχρονα να θέλει να αλλάξει τα πράγματα προς το καλό.
Και τι να πεις; Τι να γράψεις; Χωράνε λόγια; Ένας άνθρωπος πέθανε. Στα 36 του. Άρρωστος; Όχι. Άτυχος; Κάπως. Άτυχος που ζούσε ανάμεσά μας. Άτυχος που έπρεπε να ταξιδέψει. Άτυχος που διάλεξε εκείνο το καράβι. Κι άτυχος που άργησε. Μα θα μου πεις: "Ε, άργησε, δεν είναι κι έγκλημα. Δεν είναι και για θάνατο, σωστά;". Καημένε μου, φτωχέ κι αθώε…
Με τον τρόπο που λειτουργεί μέχρι σήμερα και τις θέσεις που διατυπώνει, δείχνει πόσο άδειος είναι πολιτικά, πόσο έξω βρίσκεται από την ελληνική πραγματικότητα και πόσο μακριά από τον σύγχρονο πολιτικό λόγο που χρειάζεται να υιοθετήσει η Αριστερά.
Ένας απ’ τους πιο γνωστούς αστικούς μύθους της ελληνικής ιστορίας, είναι το περίφημο "όχι" του Μεταξά στον Ιταλό πρέσβη. Ακίνδυνος μύθος (η ουσία της απάντησης δεν αλλάζει). Κι ωστόσο είναι γεγονός ότι ο δικτάτορας της Ελλάδας δεν απάντησε στην ιταλική “διορία” με μια κολοκοτρωνέικη άρνηση στα ντόπια ελληνικά, αλλά με μια κυνική παραδοχή στα διεθνή γαλλικά. “Alors, c’ est la guerre”. Ελληνιστί: Λοιπόν, πόλεμος.
Άλλη μια μέρα που γράφουμε και μιλάμε με την ίδια πίκρα, με τον ίδιο τρόμο, με τον ίδιο θυμό για μια ακόμη δολοφονημένη αδελφή μας. Άραγε, πόσες δολοφονημένες από τα χέρια της πατριαρχίας χωράει τούτος εδώ ο τόπος;
Η ιστορία με το “χάραγμα του αντίχριστου” είναι παλιά όσο κι η Αποκάλυψη. Δεν γράφω “η Αποκάλυψη του Ιωάννη”, μιας που ιστορικοί, φιλόλογοι και θεολόγοι δεν βάζουν χέρι στο Ευαγγέλιο πως το εσχατολογικό παραλήρημα πράγματι ανήκει στον τέταρτο ευαγγελιστή. Κι αυτό είν’ ένα μονάχα απ’ τα πολλά μπουρδουκλώματα που συναντά κανείς διαβάζοντας την ιστορία του τελευταίου κεφαλαίου της Βίβλου.
Πόσο γρήγορα κατρακυλάει η χώρα σε μια αδιανόητα άγρια κατηφόρα της λογικής και της νοημοσύνης των εναπομεινάντων σωφρόνων ανθρώπων της;