ΠΙΣΤΕΨΕ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΟΥ
Δύο μήνες πλέον προ των εκλογών, θα ήθελα να μοιραστώ δυο-τρία πράγματα για να μην παιδευόμαστε και να μην μπερδευόμαστε, που αφορούν τα δύο «μεγάλα κόμματα», τη Νέα Δημοκρατία και τον ΣΥΡΙΖΑ. Αυτοί διεκδικούν την εξουσία, ένα από τα δύο θα την έχει, ακόμα και ως κύριος κορμός.
Πριν μερικά χρόνια συνήθιζα να λέω (και φευ, να το πιστεύω) πως η γενιά μου δεν πιστεύει σε τίποτα. Ήταν στενάχωρο, κι ωστόσο μάλλον δικαιολογημένο: μεγαλώσαμε στην εποχή της αποκαθήλωσης.
Μετά τα τραγικά γεγονότα των Τεμπών η κυβέρνηση επιχειρεί να βρει εξιλαστήρια θύματα στους υπουργούς, στους υπαλλήλους της ΤΡΑΙΝΟΣΕ, σε κρατικούς λειτουργούς, ακόμη και στην αντιπολίτευση. Καθημερινά, βεβαίως, αποδεικνύεται ότι οι αρμόδιοι γνώριζαν για τις εγκληματικές ελλείψεις και ότι ο σιδηρόδρομος νοσούσε βαριά, ιδιαίτερα τα τέσσερα τελευταία χρόνια. Ο κ. Μητσοτάκης, άραγε, δεν είχε ακούσει τίποτα;
Εύκολα η κυβέρνηση επικαλείται τα «λάθη» των προηγούμενων και τις «παθογένειες που έρχονται από το παρελθόν», ξεχνώντας να επικαλεστεί ένα πράγμα: το γεγονός ότι η κοινωνία δεν πρόκειται να ησυχάσει αν δεν τιμωρηθεί το έγκλημα των Τεμπών.
Ο Πρωθυπουργός από το Μαρούσι, επέλεξε να αναφερθεί στην θυσία 57 νέων ανθρώπων για να αποκτήσουμε ασφαλές σιδηροδρομικό δίκτυο. Μια ανθρωποθυσία που κανείς δεν επέλεξε, αλλά τους επιβλήθηκε από το χρήμα και την απληστία για αυτό.
Kι αν πάτησες κάποιον… κατά λάθος!
Σου λέω: Γερανός ανοίγει γκάζι και παρασέρνει πολίτες σε πορεία.
Μου λες: Τροχαίο; Τρομοκρατική ενέργεια; Οδηγός μ’ επιθετική ψυχασθένεια;
Καλά τα λες, πάμε λίγο πιο κάτω.
Δύο μεγάλες επενδυτικές τράπεζες στις ΗΠΑ κατέρρευσαν μέσα σε λιγότερο από εβδομάδα. Η κυβέρνηση των ΗΠΑ παρενέβη άμεσα με μια λύση «τσιρότο». Θα αντέξει το χρηματοπιστωτικό σύστημα ή ετοιμαζόμαστε για μια νέα παγκόσμια κρίση;
#explainer για ό,τι πρέπει να γνωρίζετε, από τον Αλέξανδρο Κλωνάρη
Απερίφραστα το δηλώνω και το στηρίζω, στις δημοκρατίες, σε καθεστώς ελευθερίας, η βία δεν είναι ούτε ανάγκη, ούτε λύση. Μόνο που, προτού να συμφωνήσουμε ή και να διαφωνήσουμε για το χρέος και το πρέπον της παραπάνω δήλωσης, πρώτα πρέπει να συμφωνήσουμε σε κάτι άλλο. Τι είναι βία; Εδώ σε θέλω…
Οι άνθρωποι αναζητούμε την ασφάλεια να γνωρίζουμε τι συμβαίνει γύρω μας. Αυτή η ασφάλεια για την συντηρητική νέα δεξιά παρέχεται από την άσκηση «νόμιμης βίας»: στην οικογένεια από τον πατέρα, στο σχολείο από τον δάσκαλο, στην εργασία από τον εργοδότη και στην κοινωνία γενικότερα από ένα σύστημα «νόμου και τάξης».
Θα ήθελαν, θα θέλαμε, να μην έχουν πάρει ποτέ αυτό το βραβείο. Να μη χρειαστεί να το πάρουν. Να μην υπάρχουν μανάδες που πενθούν τις κόρες τους. Κορίτσια που έχουν δολοφονηθεί από αγόρια. Γυναίκες από άντρες. Να μην υπάρχει ο όρος γυναικοκτονία. Να μην υπάρχει έμφυλη βία. Να μην μπουν ποτέ στο στούντιο να ηχογραφήσουν τις μανάδες της Ελένης, της Γαρυφαλλιάς και της Ερατώς.
Πώς μπορεί κανείς να πενθήσει;