ΠΙΣΤΕΨΕ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΟΥ
Τα τελευταία τρία χρόνια -από τη στιγμή δηλαδή που αυτή η κυβέρνηση ανέλαβε την εξουσία- παρατηρώ πως έχει μια πολύ περίεργη, ιδιότυπη και ύποπτη σχέση με τα παιδιά.
Καχύποπτος δεν είμαι. Πόσο μάλλον γενικευμένα καχύποπτος ή συνωμοσιολογικά προσκείμενος στα γεγονότα. Αλλά πλέον έχει περάσει ο καιρός και τα πράγματα έχουν πλέον ξεκαθαρίσει τις προθέσεις, αν και γίνονται όλο και πιο ομιχλώδη: Κάτι τρέχει με αυτή την κυβέρνηση και τα παιδιά.
Αξίζει κρεμάλα σ’ έναν παιδοβιαστή; Αν θες τη γνώμη μου (κι όχι, για να τελειώνουμε μ’ αυτή τη χαζομάρα: δεν έχω παιδιά), κάποιος που ανοίγει τέτοιες πληγές και τραύματα σ’ ένα παιδί αξίζει ίσως χειρότερα πράγματα από μιαν εκτέλεση. Ο παιδοβιασμός είν’ ένα έγκλημα αδιανόητο, αξίζει τα χειρότερα, αξίζει τα πιο σκοτεινά, τα πιο επώδυνα… Φρένο. Όλα ετούτα απαντάνε, ναι, μα απαντάν στη λάθος ερώτηση. Πάμε να κάνουμε τώρα τη σωστή.
Είμαστε γνωστοί οι Έλληνες για το μεσογειακό ταμπεραμέντο μας, για τους χορούς μας, τα γλέντια μας, τα γέλια μας, τις παραλίες, τον ήλιο τη θάλασσα και πάει λέγοντας. Επίσης είμαστε περήφανοι και για τον Παρθενώνα, αλλά αυτό είναι άλλη κουβέντα, θα τα πούμε άλλη φορά για την μεγαλοπρέπεια των Ελλήνων που έφτιαξαν Παρθενώνες (και σ’ αυτούς έμειναν).
Αλέξανδρε,
Έλαβα το γράμμα σου και νιώθω την ανάγκη να σου γράψω ένα μικρό, ταπεινό ευχαριστώ. Ξέρω, δεν το έστειλες σ’ εμένα, αλλά σε έναν ολόκληρο λαό. Όμως λίγες φορές ένα γράμμα προς όλους έχει υπάρξει τόσο προσωπικό για τον καθένα μας ξεχωριστά.
*Από τον στιχουργό Νίκο Μωραΐτη
Ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης δεν είναι πια κοντά μας. Μόλις στα 42 του, έφυγε από μια εξαιρετικά σπάνια και επιθετική μορφή καρκίνου, το καρκίνωμα Nut. Αλλά ας μιλήσουμε για τη ζωή του και όχι για τον θάνατό του.
Κάθε λεπτό, μια νέα πληροφορία. Αποκλειστική. Με ειδικούς τίτλους. Φτιαγμένους για κλικ και για νούμερα. Βρομιά δίχως τέλος.
Τις δύο τελευταίες μέρες κρατάω την αναπνοή μου. Λες κι αυτό μπορεί να κάνει την πραγματικότητα λιγότερο τρομακτική. Μια πραγματικότητα που από όπου και να την πιάσεις, λερώνει.
Στο επίκεντρο ένα παιδί. Βαθιά, αξεπέραστα, κακοποιημένο για πολύ καιρό. Ένα από τα παιδιά.
Γύρω του, όλοι οι άλλοι.
Φέτος, η Παγκόσμια Ημέρα Ψυχικής Υγείας συμπίπτει με ένα ανατριχιαστικό νέο για τον αμέτρητα αλλεπάλληλο βιασμό και διακίνηση ενός 12χρονου κοριτσιού, από τον Ηλία Μίχο, ο οποίος πόζαρε με τον -τι φριχτή ειρωνεία- υπουργό Υγείας της χώρας, Θάνο Πλεύρη, και άλλους ομοίους του.
Η κυβέρνηση δεν τα πήγε καθόλου καλά ούτε στο εσωτερικό, ούτε στο εξωτερικό αυτά τα τέσσερα χρόνια. Είναι σχεδόν πανθομολογούμενο. Πολλές ήταν οι δηλώσεις, οι συμπεριφορές και οι αποφάσεις που προκάλεσαν την πλειοψηφία των πολιτών και που αποτελούν τελικά τον ορισμό του μητσοτακισμού.
Γράφει ο Γιάννης Ανδρουλιδάκης
Πρόκειται για ξεκάθαρες κρατικές και διεθνείς δολοφονίες. Και εμείς μένουμε. Να απανθρωποποιούμαστε και να ψυχραίνουμε. Και να θεωρούμε ένα συχνό φαινόμενο τους νεκρούς στα βράχια μας. Γιατί και τι λύση θα βρεις; Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να φροντίσεις για όσους επέζησαν. Ή για όσους θα ξανάρθουν.
Καμία γλαύκα δεν θα προσθέσει στην Αθήνα η επόμενη διαπίστωση: Ο πατέρας Πλεύρης είναι ναζιστής. Ο ίδιος φροντίζει κάθε τόσο να το επαναλαμβάνει με καμάρι. Ναζιστής κι αντιδημοκράτης. Εξ ου και συνήγορος της Χρυσής Αυγής, οπότε γιατί τέτοιος ντόρος; Είναι απλώς συνεπής σ’ όσα λέει και γράφει, δεν κρύβεται και δεν ντρέπεται. Γιατί τέτοιο σοκ απ’ το «χαιρετισμό» του εντός δικαστηρίου; Μα ακριβώς γι’ αυτό: επειδή συνέβη εντός δικαστηρίου.
Κάποτε ο Γιάννης Μπεχράκης είχε πει: «Η αποστολή μου είναι να εξασφαλίσω ότι κανείς δεν θα μπορεί να πει “δεν γνώριζα”». Και αυτή η φωτογραφία από τα προχθεσινά ναυάγια των πλοίων που μετέφεραν πρόσφυγες και μετανάστες, και που σήμερα μετράνε δεκάδες νεκρούς, είναι μια φωτογραφία που αποτυπώνει κάθε λέξη που είχε πει στο παρελθόν ο Γιάννης Μπεχράκης.
Γράφει ο Βαγγέλης Παπαμιχαήλ