Να ξεκαθαρίσουμε κάτι από την αρχή. Αυτή τη στιγμή δεν έχει καμία σημασία αν ο Ανδρέας Λοβέρδος φέρεται να χρηματίστηκε ή όχι, από την ελβετική πολυεθνική. Απολύτως καμία.

Πριν από έναν χρόνο και δέκα μέρες, ο κ. Λασκαρίδης, μέλος του Δ.Σ. της Ένωσης Ελλήνων Εφοπλιστών, μας ενημέρωνε πως έχουν χεσμένο τον Πρωθυπουργό. Μετά το συμβάν με το Ιράν, τι τον έχουν;

Μόνο κάποιος προληπτικός θα μπορούσε να κατηγορήσει τον Κυριάκο Μητσοτάκη πως ευθύνεται για την ενεργειακή κρίση ή την πανδημία και τις άλλες "πληγές του Φαραώ", που έχουν πλήξει την ανθρωπότητα τα τελευταία χρόνια.

Ο Ανέμελος, σχολιάζει την επικαιρότητα. Όσό προλαβαίνει τέλος πάντων. Τόση "κανονικότητα", που να την προλάβει;

Ακόμα και αν το δούμε ολιστικά, η κυβέρνηση Μητσοτάκη είναι "παιχνίδι" επιβίωσης με όλο και πιο δύσκολες πίστες.

Κι ενώ με απόφαση των κυβερνήσεων, στην Ευρώπη τουλάχιστον, σφυρίχτηκε η λήξη της πανδημίας του κορονοϊού (τουλάχιστον μέχρι το φθινόπωρο και τα πρώτα κρύα) κι ετοιμαζόμαστε αύριο μεθαύριο να απαλλαγούμε και από το τελευταίο φύλλο συκής, τις μάσκες, μια άλλη είδηση υγειονομικού χαρακτήρα ήρθε να μας αναστατώσει: τα κρούσματα ευλογιάς των πιθήκων, ακόμα λιγοστά, αρκετά πάντως για να κάνουν τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις να αναζητούν εμβόλια και τα κανάλια να πλειοδοτούν σε τρομολαγνία.

Έχω την μη αποδείξιμη εντύπωση πως, πίσω από κάθε είδους γενικολογία, υποκρύπτεται πάντοτε είτε μια μπουρδολογία, που θα πει βλακεία, είτε μια πραγματικά βαθύτερη άγνοια τού υπό συζήτηση θέματος, που θα πει αναισθησία για το υπό συζήτηση θέμα. Δεν ξέρω ποιο από τα δύο «είτε» είναι το χειρότερο αλλά, σε κάθε περίπτωση, και τα δύο αυτά είτε μόνο ως διανοητικά παράσημα δεν μπορούν να εκληφθούν.

Μακάρι να ήταν στον κόσμο του. Δυστυχώς, ζει στον δικό μας.

Υπάρχει μια άτυπη συμφωνία στην (πλειοψηφία) της ελληνικής σόουμπιζ. Κάτι σαν "ομερτά". Την βλέπουμε καθημερινά στα τηλεπαράθυρα, στα πρωινάδικα, στα μεσημεριανάδικα, στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης: Είναι (κάτι σαν) το σπιράλ της σιωπής. Ή, για να το διατυπώσω καλύτερα, της αποσιώπησης. 

Μπορεί να ακούγεται κλισέ και απαρχαιωμένο, αλλά... η Δεξιά πρέπει να μπει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.

Τα κόμματα, και ειδικά εκείνα που έχουν πιθανότητες να κυβερνήσουν ή να συγκυβερνήσουν, χαράζουν εν όψει εκλογών τη στρατηγική τους.