ΠΙΣΤΕΨΕ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΟΥ
Με την κυβέρνηση ανίκανη -και κάποιες φορές μυστηριωδώς αδιάφορη- να αντιδράσει, τα καταναλωτικά αγαθά και οι υπηρεσίες στην Ελλάδα βρίσκονται σε επίπεδα που αγγίζουν τα όρια της κλοπής του ήδη πενιχρού εισοδήματος της μικρής και μεσαίας τάξης.
Κι αν το μόνο που χρειαζόμαστε είναι ένα καλό, παλιάς κοπής, παραδοσιακό εξορκισμό;
Σε άλλες εποχές, σε άλλη χώρα, σε άλλο σύμπαν, ίσως απλά γελάγαμε. Θα έκανε ο άνθρωπος την ολιγόμηνη θητεία του, θα τον αποχαιρετούσαμε με ευγνωμοσύνη για τις ξεκαρδιστικές στιγμές που μας χάρισε και η ζωή θα προχωρούσε. Σε άλλες εποχές δεν θα περνούσε ούτε έξω απ’ το Μαξίμου βέβαια, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Δεν ζούμε όμως σε άλλες εποχές, ούτε σε άλλη χώρα και αυτή η τραγική φάρσα θα πρέπει να τελειώνει.
Στο γνωστό ανέκδοτο «ο μπαμπάς είναι σπίτι;», η απάντηση «ο μπαμπάς είναι άνθρωπος» μου φαινόταν πάντοτε ιδιαιτέρως προβληματική σε συμβολικό επίπεδο, καθώς ο μπαμπάς θα μπορούσε να σημαίνει το σπίτι, το πατρικό μας σπίτι. Απ’ αυτή την άποψη και το κράτος είναι σπίτι. Είναι ένα καλοδιατηρημένο πρώην ανάκτορο: η Βουλή. Σε αυτή την παράδοξη συνειρμική αλυσίδα η σημερινή νεολαία δεν θα μπορούσε παρά να είναι και αυτή σπίτι. Ή μάλλον κτηριακό συγκρότημα: τα Προσφυγικά της Λεωφόρου Αλεξάνδρας.
Ουκ ολίγες φορές λοιδόρησες, αγαπητέ αναγνώστη, την τοποθέτηση και το έργο του Βασίλη Κικίλια στο Υπουργείο Υγείας. Απόρησες που ένας μπασκετμπολίστας ανέλαβε ένα τόσο σημαντικό Υπουργείο, εν καιρώ πανδημίας. Τον χαρακτήρισες τουρίστα, με αποτέλεσμα να τον στείλεις στο Υπουργείο Τουρισμού. Τώρα, όμως, που το Υπουργείο Υγείας ανέλαβε ένα από τα σημαντικότερα στελέχη της συντηρητικής ακροδεξιάς, ο Θάνος ο Πλεύρης, θα παρακαλάς να επιστρέψει ο Κικίλιας. Βασίλη θα λέμε και θα κλαίμε.
Η Κεραμέως απεγκλώβισε τους νέους από τα πανεπιστήμια, όσο η Θάτσερ τους ανθρακωρύχους από την εργασία. Ο Χατζηδάκης προστάτεψε το περιβάλλον και τους εργαζομένους, όσο η Πολιτική Προστασία την Εύβοια από την πυρκαγιά. Ο Μητσοτάκης απεξάρτησε τους πολίτες από μισθούς, όσο οι ΗΠΑ το Αφγανιστάν από τους Ταλιμπάν. Ποτέ άλλοτε οι λέξεις δεν είχαν χάσει τόσο πολύ το νόημά τους.
Η είδηση πως ο Μητσοτάκης πάει να «εγκαταστήσει» την κόρη του στο πανεπιστήμιο του Yale, ένα πανεπιστήμιο με εκτιμώμενο κόστος περίπου 250.000 ευρώ για τέσσερα χρόνια, έχει δυο αναγνώσεις.
«Ή στρέμματα ή φέρετρα. Ή καμένα δάση ή καμένα πτώματα. Αυτό είναι το δίλημμα δια χειλέων Μητσοτάκη. Αυτά μπορούμε να περιμένουμε. Μας το λένε κατάμουτρα. Έτσι θρέφονται τα φασιστικά τέρατα», Θανάσης Καμπαγιάννης, δικηγόρος (25/08/2021).
Άλλη μια γυναίκα δολοφονημένη από ένα «σημαντικό πρόσωπο» της ζωής της. Την μαχαίρωσε ο σύντροφος της μέρα μεσημέρι μέσα στο διαμέρισμα τους στη Θεσσαλονίκη.
Στην Καμπούλ, Αφγανοί γονείς υψώνουν τα μωρά τους στο τοίχος με το συρμπατόπλεγμα, που τους χωρίζει από τους Αμερικάνους και Άγγλους στρατιώτες, ικετεύοντας τους να τα πάρουν μαζί τους. Μωρά παιδιά. Ακόμα και μηνών. Που το πιο πιθανό είνα να μην τα ξαναδούν ποτέ… ας σωθούν τουλάχιστον εκείνα.
Υπάρχουν δυο δυστοπικά μοντέλα: Στο πρώτο, ζεις σε μια μελλοντική σκοτεινή κοινωνία όπου υπάρχει ένας "Μεγάλος Κακός" που πρέπει να αντιμετωπιστεί και να ηττηθεί με έπαθλο ένα έστω θετικό βήμα. Στο δεύτερο, η σήψη έχει προχωρήσει τόσο που ο εχθρός δεν είναι πλέον ορατός, είναι η ίδια η κατάσταση. Στο πρώτο, η Δυστοπία είναι αποτέλεσμα, στο δεύτερο, είναι καθεστώς. Μάντεψε σε ποιο από τα δυο μοντέλα ζούμε.
Ζούμε ένα καλοκαίρι πρωτόγνωρο, ένα καλοκαίρι που στη χώρα συμβαίνουν τόσες γιγαντιαίες καταστροφές για πρώτη φορά ταυτόχρονα. Ένα καλοκαίρι που πρωταγωνιστεί το ρητό -απομεινάρι του παρελθόντος- «Πυρ, γυνή και θάλασσα», με νέα έννοια.