Κλείσαμε 14 μήνες πανδημίας στην Ελλάδα, με ένα από τα πιο μακρόχρονα, αντιδημοκρατικά και πολύνεκρα lockdown παγκοσμίως και με τη γενιά που χρεοκόπησε τη χώρα, να κατηγορεί τη γενιά που κάνει επικίνδυνα και απελπισμένα πάρτι στις πλατείες. Πάρτι που τις προσκλήσεις τις έχει στείλει η ίδια η κυβέρνηση.

Αν υπάρχει ένα «κόμμα – κατσαρίδα» (μην παρεξηγηθώ, εννοώ που θα μπορούσε να επιζήσει μετά από πυρηνικό –πολιτικό- ολοκαύτωμα) είναι η Νέα Δημοκρατία.
Μπετοναρισμένη εσωκομματική ομερτά, υπαλληλική σχέση με μεγάλα συμφέροντα, ισχυρό ένστικτο επιβίωσης και μια μεγάλη βάση συντηρητικών και εθνικιστών ψηφοφόρων (μία κρίσιμη μάζα που ιστορικά αυξάνεται σε μακρά περίοδο οικονομικής –και προσφυγικής- κρίσης, με μοναδικό μειονέκτημα τον μέσο όρος ηλικίας).

Η αλήθεια είναι πως ο Κωστής Χατζηδάκης, ως πολιτικό “παιδί“ της Ντόρας Μπακογιάννη, διατηρούσε πάντα ένα μετριοπαθές προφίλ. Ήταν δηλαδή πάντα αρεστός στον νοικοκυραίο του «μεσαίου χώρου», που ανεβοκατεβάζει κυβερνήσεις. Στην πραγματικότητα πρόκειται για έναν ανεπάγγελτο “δολοφόνο“ του Κοινωνικού Κράτους και του δημόσιου χαρακτήρα αγαθών και υπηρεσιών (λίαν προσφάτως και του περιβάλλοντος). Μήπως ήρθε η ώρα να μιλήσουμε για τον Κωστή;

Τι είναι το ΚΕΘΕΑ; Αν το σκεφτείς απλά είναι μια διέξοδος στη ζωή. Η δημοκρατική διαδικασία αντιμετώπισης ενός δυνάστη, ενός εξουσιαστή όπως η πρέζα. Γιατί πρέπει να υπάρχει το ΚΕΘΕΑ; Όχι μόνο γιατί βοηθά τους τοξικοεξαρτημένους να καθαρίσουν, αλλά γιατί μαθαίνει τους ανθρώπους να ζουν. Να ζουν με ανθρώπους, σε δομές, να μοιράζονται τα προβλήματα τους και να συναποφασίζουν για τη ζωή τους.

Μια τεράστια παρεξήγηση πλανάται πάνω από την Ελλάδα. Με αφορμή την προαναγγελία από τον Μάκη Βορίδη νομοθετικής ρύθμισης με την οποία θα καταργούνται όλοι οι περιορισμοί για την άσκηση του εκλογικού δικαιώματος των αποδήμων, γέμισαν τα σόσιαλ κραυγές τρόμου: «θα έρθει ο Γκας Πορτοκάλος από την Αστόρια που νομίζει πως ζει στην Ελλάδα του 1950 να αποφασίσει για τις τύχες μας!» Όχι, ο Γκας δεν θα έρθει. Ούτε η θεία από το Σικάγο.

Μια καινούργια εβδομάδα ξεκίνησε χθες. Το σαββατοκύριακο ο καιρός ήταν τόσο όμορφος. Πήγα διάφορες περπατητές βόλτες και παντού υπήρχε κόσμος. Χαρούμενος κόσμος. Για λίγη ώρα ίσως ξένοιαστος κόσμος. Πολλοί με ένα καφέ στο χέρι και με την μάσκα χαμηλωμένη ή στο χέρι.

Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις τους τελευταίους μήνες όπου τα ελληνικά social media αποκάλυψαν σοβαρά περιστατικά, γιγάντωσαν ειδήσεις τις οποίες τα συστημικά ΜΜΕ αποσιώπησαν και επέβαλλαν ή ακύρωσαν κυβερνητικές αποφάσεις μέσω σθεναρής πίεσης. Η «δημοσιογραφία των πολιτών» κερδίζει μικρές, αλλά σημαντικές νίκες. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη συνειδητοποιεί ότι ο έλεγχος της εξουσίας και η δριμύτερη αντιπολίτευση ασκείται πλέον από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και κάθε προσπάθεια συγκάλυψης τα “επιτελικά” ΜΜΕ, πέφτει στο κενό.

Είναι που λέτε κάτι περίεργα πλάσματα, που ζουν στα έγκατα της γης και εμφανίζονται κάθε φορά που η κρίση μυρίζει ευκαιρία. Δεν είναι ούτε ψηλά, ούτε κοντά. Δεν έχουν πολλές τρίχες. Μιλούν μια περίεργη γλώσσα. Στην πραγματικότητα είναι άναρθρες κραυγές στη σειρά, χωρίς να βγαίνει νόημα. Αν όμως κάποιος ακούσει με πολλή προσοχή τις κραυγές τους, θα καταλάβει ότι σαν να έρχεται από τα έγκατα της γης, ακούγεται ένα μακρόσυρτο: «περισσότερη λιτότητα. Μέτρα και άλλα μέτρα. Κόψτε μισθούς, κόψτε συντάξεις, κόψτε τα λεφτά που δίνετε για το κοινωνικό κράτος».

Υπάρχουν φυλές του Αμαζονίου και της Ωκεανίας που δεν έχουν καμία επαφή με τον ανθρώπινο πολιτισμό. Ακόμα και αυτές θα ήταν αδύνατο να ανεχτούν μια κυβέρνηση με έναν πρωθυπουργό - καρικατούρα που το μόνο που τον κρατάει στην εξουσία είναι η επικοινωνιακή και μιντιακή, "μηχανική υποστήριξη". Με Γεωργιάδηδες (και τον Νίκο και τον Άδωνη), “γνωστούς ηθοποιούς - σκηνοθέτες”, “γνωστές τηλεπερσόνες - μάνατζερ”, καθημερινά περιστατικά βάρβαρης καταστολής, δεκάδες σκάνδαλα διασπάθισης δημοσίου χρήματος, ένα Εθνικό Σύστημα Υγείας που καταρρέει και πάνω από 8000 νεκρούς. 

Στη χώρα που πλέον αγγίζει τα όρια της παρωδίας, 9 περιπολικά της ΕΛ.ΑΣ. και 14 αστυνομικοί από διάφορα τμήματα της Αττικής φυλούσαν (μέχρι την 31/3) σε 24ωρη βάση τον παρουσιαστή – εκδότη - μάνατζερ- επιχειρηματία και προσφάτως πολιτευτή, Μένιο Φουρθιώτη. Το σκάνδαλο αυτό έφερε στο φως της δημοσιότητας πολλά ενδιαφέροντα στοιχεία. Μηνύσεις κατά πάντων, απαιτήσεις για συλλήψεις, απειλές και ένα μυστήριο γαϊτανάκι μεταξύ αστυνομίας, υπουργείων, βουλευτών, δημάρχων, και δημοσιογράφων με επίκεντρο τον Μένιο και κυρίως πολλά ερωτήματα, με κυριότερο: Ποιος φοβάται τον Μένιο Φουρθιώτη;

Η κατρακύλα είχε ήδη αρχίσει πριν την έξαρση της πανδημίας. Από την πρώτη μέρα που πάτησαν το πόδι τους στο Μαξίμου, σαν ακρίδες σε χωράφι που μόλις είχε ανθίσει η σπορά. Μέσα σε μόλις 20 μήνες, η μεσαία τάξη έγινε μεσαία στάχτη, η διαχείριση της πανδημίας είναι εγκληματική και το “κυβερνητικό Τσερνόμπιλ” βρίσκει διέξοδο μολύνοντας τον δημόσιο λόγο με ραδιενεργά απόβλητα αντιπερισπασμού. Aπό ειδικά δικαστήρια πολιτικών αντιπάλων, μέχρι “φακέλους” που ανοίγουν γιατί προέκυψαν μετά από 11 χρόνια… νέα στοιχεία.
Α, μέσα σ' όλα τ'άλλα, μαθαίνουμε πως τελικά δεν χρειαζόταν το lockdown. Πρέπει να βγούμε έξω γιατί «με την έναρξη δραστηριοτήτων θα περιοριστεί η πανδημία».

To περίφημο «Εθνικό Σχέδιο Ανάκαμψης και Ανθεκτικότητας», αυτό το Ελληνικό σχέδιο για τον πολυπόθητο μετασχηματισμό της Οικονομίας, με χρηματοδότηση από το περιβόητο Ευρωπαϊκό Ταμείο Ανάπτυξης, δεν είναι τίποτε άλλο από ένα Μνημόνιο. Είναι ένα Μνημόνιο με τα όλα του. Με τα δάνειά του και τις δεσμεύσεις του. Τα ορόσημά του και τις υποχρεωτικές μεταρρυθμίσεις του. Τα προαπαιτούμενά του και τις υποχρεώσεις του. Και βέβαια για να μην ξεχνιόμαστε, η σύναψη συμφωνίας με τους Ευρωπαίους Εταίρους, προϋποθέτει τον έλεγχο για την πορεία υλοποίησης των δεσμεύσεων από τους ελεγκτές των Ευρωπαϊκών Θεσμών.