ΠΙΣΤΕΨΕ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΟΥ
Σαν να διαβάζουμε ειδήσεις αρχαίων τραγωδιών, ένας 69χρονος πατέρας σκότωσε την 42χρονη κόρη του χθες το απόγευμα στην Θεσσαλονίκη. Έπειτα, προσπάθησε να αφαιρέσει και τη δική του ζωή.
Υπάρχουν άνθρωποι που καταφέρνουν και νικούν το χρόνο. Με ηλικία απροσδιόριστη, που αφήνει όμως την αίσθηση πως το μοιραίο αργεί ακόμη, γιατί η νιότη τους δεν έφυγε ποτέ. Άνθρωποι που ‘χουνε μια γλύκα αντίστοιχη της αξίας τους, και μιαν αξία ικανή να σε πείθει ότι ακόμα υπάρχει ελπίδα τριγύρω. Υπάρχουν άνθρωποι σαν το Γιώργο Γραμματικάκη.
Πώς ένας άνθρωπος που απλά αγαπάει αυτό που κάνει κατέληξε να γίνει μπαλάκι στα χέρια διοικήσεων
Είναι ο Στέφανος Κασσελάκης ένα πολιτικό φαινόμενο της νέας εποχής ή ένα μπαλόνι που χάνει αέρα όλο και περισσότερο;
Η κατασκευή ακολούθων περνάει σχεδόν πάντα μέσα από την κατασκευή εχθρών. Η Αριστερά οφείλει όχι απλώς να μην ενστερνιστεί αυτήν την πρακτική αλλά να την αντιπαλέψει.
Σήμερα σας μεταδίδω ειδήσεις. Αύριο μπορεί να είμαι εγώ η είδηση. Δεν είμαι σίγουρος ότι θα μπορέσω να γράψω άλλη ιστορία τις επόμενες μέρες. Δεν είμαι σίγουρος ότι θα επιβιώσω. Το Ισραήλ αποφάσισε, μαζί με τις ΗΠΑ και ευρωπαϊκές χώρες, να εξαφανίσουν ολόκληρη τη Λωρίδα της Γάζας.
Θα μπορούσε να με πει κανείς εμμονικό. Δεν θα τ’ αρνηθώ. Είμαι. Είμαι σ’ επίπεδα Λαζόπουλου – Ντενίση, όμως όχι με τον Κασσελάκη (για να προλάβω τη δικαίωση που ήδη νιώθεις ψηφοφόρε του Στέφανου). Είμ’ εμμονικός με την ουσία της πολιτικής. Είμ’ εμμονικός κι ενάντια σε κάθε τι που αφαιρεί απ’ την πολιτική το διάλογο, τις ιδέες, τις λύσεις και την αντιπαράθεση. Κι ίσως λοιπόν, εκ των πραγμάτων να ‘μαι και με τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ…
Πώς ο Αλέξης Τσίπρας βγήκε σωστός όταν ο λαός πήρε το μήνυμα.
Για να συμφωνήσεις με τα παρακάτω, δεν θέλει να ‘χεις μάστερ γεωπολιτικής. Ούτε καν να παρακολουθείς ειδήσεις. Θέλει απλώς να ‘σαι άνθρωπος, που απ’ ό,τι φαίνεται είναι η πιο δύσκολη σπουδή απ’ όλες…
Τα γεγονότα στη Μέση Ανατολή εξελίσσονται με απρόβλεπτες συνέπειες. Δε θα πρέπει, όμως, σε καμία περίπτωση να αποτελέσουν αφορμή για μια ακόμη εθνοκάθαρση σε βάρος των Παλαιστινίων. Χρειάζεται να μιλήσει η διπλωματία και όχι τα όπλα.
Πονάνε ωρέ οι ζαρντινιέρες; Όχι, γιατί ο χαμένος τις παίρνει όλες σπίτι του. Και τώρα μπορούν να κοσμούν, ευτυχώς για εμάς, τον ιδιωτικό κήπο του απερχόμενου δημάρχου. Δεν τον φοβόμαστε, θα βρει κάτι άλλο να κάνει.
Άλλοι το λέν’ αφέλεια κι άλλοι τιμιότητα. Κάποιοι μιλούν για ιδέες κι άλλοι για ιδεοληψίες. Τελικά είν’ ευαίσθητος ή μυγιάγγιχτος ο προοδευτικό χώρος; Η αλήθεια, ταυτόχρονα περήφανη και θλιβερή, υπάρχει σ’ όλα τα παραπάνω. Ταυτόχρονα κι αδιαχώριστα. Πράγμα ίσως όμορφο στη θεωρία, όμως σε μια ρεαλιστική προσέγγιση τρομερά προβληματικό…