ΠΙΣΤΕΨΕ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΟΥ
Απελπισμένος πολίτης φωνάζει στο δήμαρχο. Ο δήμαρχος αδιαφορεί. Εξοργισμένος ο πολίτης τον βρίζει (χυδαία). Ο δήμαρχος γυρίζει και του κατεβάζει μια σφαλιάρα που θα τη ζήλευε ο Βόγλης στο Χώμα που Βάφτηκε Κόκκινο. Λίγη ώρα μετά, ο νεαρός ζητάει συγγνώμη απ’ το δήμαρχο. Ο δήμαρχος τον νουθετεί και του διδάσκει σεβασμό και κατανόηση. Την επομένη, ο πατέρας του ατίθασου πολίτη (που τις έφαγε!) βγαίνει στην τηλεόραση κι ομολογεί: “Μακάρι να ήμασταν άξιοι να γυρίσουμε και το άλλο μάγουλο…”.
Είμαστε μέρος ενός καθημερινού ποδοσφαιρικού αγώνα, στον οποίο κερδίζει εκείνος που θα βάλει τα περισσότερα, τα ασχημότερα γκολ.
Η σιωπή μπορεί να είναι χρυσός, ίσως όμως και συνενοχή. Οι μεγάλοι ηγέτες αντιλαμβάνονται πότε πρέπει να σωπαίνουν και πότε να παρεμβαίνουν δημόσια.
Πώς μια σπουδαία φανέλα κατέληξε να τη φοράνε ανθρωπάκια;
Στην Ελλάδα που κάθε μέρα ζει το χειρότερο σενάριο μέχρι να ‘ρθει η πραγματικότητα να της θυμίσει ότι πάντα υπάρχουν και χειρότερα, η χλιαρή αντιπολίτευση του Αλέξη Τσίπρα έδωσε τη θέση της σ’ ένα 17% αδύναμο από χέρι. Και πάλι, αυτό το 17% ήταν μια κάποια λύση...
Δύο λόγια προς τα ΛΟΑΤΚΙ+ κινήματα, που θεωρούν ότι χτες εξελέγη "ένας δικός τους", από έναν πολιτικά σκεπτόμενο straight άντρα που βρίσκεται πάντα δικαιωματιστικά κοντά της από το 1992 (από το πρώτο Pride, τότε που ήμασταν 100 άτομα, 99 queers και ένας straight, εγώ) και βρισκόμουν εκεί γιατί είχα καταλάβει την κοινωνική σημαντικότητα των ίσων δικαιωμάτων για όλους και πως το ζήτημα είναι της ευρείας κοινωνίας και όχι εσωτερικό θέμα κάποιων μειονοτήτων).
Γιατί δεν μας καίγεται καρφί που μας χαρακτηρίζετε, όταν μιλάμε για γυναικοκτονίες, για τις αδελφές μας, για την κακοποίησή μας; Ξέρετε γιατί επαναλαμβάνουμε την ορολογία με συνεχείς αναφορές;
Στον ΣΥΡΙΖΑ πέφτουν κορμιά, τα μαχαίρια βγήκαν από τα θηκάρια και εμείς με μεγάλη έκπληξη καταγράφουμε.
Μια ακόμα στιγμή που ντρεπόμαστε για την τηλεόρασή μας
Ο Κασσελάκης με την άρνηση μιας τηλεμαχίας, έρχεται ταυτόχρονα σ’ ευθεία κόντρα με το παρελθόν του, τη φύση της υποψηφιότητάς του, και το παρελθόν του κόμματος που θέλει να εκπροσωπεί.
Γράφει η Μαρία Καρβουνίδου - Σκηνοθέτις/Συγγραφέας
Ας μην γίνουμε αυτοί που θα μας «ξεγράψει» ο καιρός, αλλά αυτοί που θα τον αλλάξουν. Έστω και λίγο...