35 υποψηφιότητες διεκδικεί φέτος η πλατφόρμα του Netflix στα βραβεία Όσκαρ και εκτός από τη μεγάλη δύναμη που έχει αποκτήσει πλέον το streaming, μάλλον οι λόγοι που συνέβη αυτό είναι πολλοί περισσότεροι και αναφέρονται, φυσικά, στο περιεχόμενο και στην ποιότητά του. Η 93^η απονομή της «υψηλότερης διάκρισης» στον χώρο του κινηματογράφου θα λάβει χώρα στις 25 Απριλίου, με φυσική παρουσία, όπως ανακοίνωσε πρόσφατα η Αμερικανική Ακαδημία Κινηματογραφικών Τεχνών και Επιστημών. Μετά από μια διαφορετική χρονιά, οι προσδοκίες είναι ομολογουμένως πολλές, ενώ μάλιστα είναι η πρώτη φορά στην ιστορία του θεσμού όπου δύο γυναίκες διεκδικούν το βραβείο Καλύτερης Σκηνοθεσίας.

Μιλώντας για προσδοκίες, νομίζω πως όλοι μπορούμε να θυμηθούμε εκείνη την ανάσα ανακούφισης τη στιγμή της ανακοίνωσης του ονόματος του Λεονάρντο Ντι Κάπριο για το βραβείο Α' ανδρικού ρόλου. Κάτι αντίστοιχο προσδοκούσαμε να συμβεί και για την Γκλεν Κλόουζ στην απονομή των Όσκαρ του 2019. Η ερμηνεία της στην ταινία «Η Σύζυγος», μια ιστορία για το υπαρκτό πρόβλημα του κοινωνικά υποβαθμισμένου ρόλου της γυναίκας, μπορεί να θάφτηκε από κάποιους κριτικούς, πολλοί, όμως, έκαναν λόγο για μια ταινία κομμένη και ραμμένη για την ίδια και για το δρόμο της προς το πολυπόθητο Όσκαρ Α’ Γυναικείου Ρόλου. Τη βραδιά, ωστόσο, έκλεψε η Ολίβια Κόλμαν για την βασίλισσα της «Ευνοούμενης» του Γιώργου Λάνθιμου. Τελικά ήταν θέμα timing ή ικανότητας;

Δε διαφωνεί κανείς στο ότι η Ακαδημία χρωστάει επιτέλους ένα Όσκαρ στην Γκλεν Κλόουζ. Τι άλλο, όμως, πρέπει να κάνει η ίδια για να το κερδίσει; Και πώς γίνεται κάποια βραβεία να απονέμονται στους ηθοποιούς για τις πιο μέτριες ερμηνείες τους, ενώ οι πιο ισχυροί τους ρόλοι απαξιώνονται; Ένα τέτοιο παράδειγμα «λανθασμένης» βράβευσης ήταν και αυτή του Ντι Κάπριο για το «Η Επιστροφή», αφού ο ρόλος του στο «Ο Λύκος της Γουόλ Στριτ» έμοιαζε ίσως πιο κατάλληλος. Και δεν τελειώνει η λίστα, φυσικά. Άλλα τέτοια παραδείγματα ηθοποιών είναι και η Σούζαν Σαράντον, που όφειλε να πάρει το Όσκαρ για το «Θέλμα και Λουίζ» αντί για το «Θα Ζήσω», αλλά κι ο Ντάστιν Χόφμαν, που αντί για το «Κράμερ εναντίον Κράμερ» θα έπρεπε να το είχε πάρει για το «Ο Καουμπόι του Μεσονυχτίου».

Μπορεί ο ρόλος της Κλόουζ στο «Η Σύζυγος» να χαρακτηρίστηκε ως κλισέ, στερεοτυπικός, ακόμη και καιροσκοπικός, στη συγκεκριμένη ταινία όμως η εκφραστική της δύναμη ήταν αυτό που κέρδισε κάποιους, γι’ αυτό και προτάθηκε ως υποψήφια για το βραβείο. Η υποδειγματική, σχεδόν εκνευριστική, ψυχραιμία του χαρακτήρα της μπορεί από τη μία να έπεισε την Ακαδημία για την υποψηφιότητά της, αλλά δεν κατάφερε να ικανοποιήσει τις όποιες απαιτήσεις για μια ενδεχόμενη βράβευση. Γι’ αυτό το λόγο το πήρε η Κόλμαν εκείνο το βράδυ, με την οποία θα αναμετρηθεί ξανά και στη φετινή απονομή.

Σε αντίθεση με αυτή την ταινία, η φετινή υποψηφιότητα της Κλόουζ για το ρόλο της ως ιδιόρρυθμης γιαγιάς μιας προβληματικής οικογένειας στην ταινία «Το τραγούδι του Χιλμπίλη» λέγεται πως ίσως και να χαρίσει στην 74χρονη ηθοποιό το πολυπόθητο αγαλματίδιο. Ο χαρακτήρας της εδώ, μολονότι είναι κάτι που δεν έχει επαναλάβει, δεν συγκρίνεται με την ένταση που είχαν άλλοι κινηματογραφικοί ρόλοι της, όπως αυτός στην ταινία «Ο αλλόκοτος κόσμος του Γκαρπ», ή αυτός της εμμονικής Άλεξ στην «Ολέθρια Σχέση». Άραγε αυτός ο «λάθος» ρόλος της θα αναγκάσει την Ακαδημία να της απονέμει το Όσκαρ Β' Γυναικείου Ρόλου; Να σημειωθεί εδώ πως για τον ίδιο ρόλο, για τον οποίο τσαλακώθηκε μπροστά στον φακό, η Κλόουζ είναι υποψήφια και για Χρυσό Βατόμουρο.

Παρά το μεγάλο εύρος των ρόλων της και την απήχηση που έχει στους κριτικούς, δυστυχώς μοιάζει να είναι είτε απλώς άτυχη μπροστά στα βραβεία Όσκαρ, είτε η εικόνα της είναι πολύ ξεχωριστή για τα συντηρητικά μέλη της Ακαδημίας. Μήπως τελικά τα Όσκαρ έχουν την τάση να επιβραβεύουν ταινίες που το μόνο που κάνουν είναι να παρέχουν επιβεβαίωση στα μέλη της μικρής ελίτ του Hollywood;  

Μήπως ήρθε η ώρα να πάψει ο θεσμός;

Εκτός από το ότι συχνά συγχέεται η προσπάθεια με την υπέρ-προσπάθεια, δεν ήταν λίγες οι φορές που στα βραβεία παρατηρήθηκε στενοκεφαλιά και εγωκεντρισμός, ακόμη και ρατσισμός. Μήπως αποτελεί άλλο ένα κατεστημένο που πρέπει άμεσα να πολεμηθεί;

Άλλωστε φαίνεται πως στην μετάβαση προς την ψηφιακή εποχή, καλώς ή κακώς, διακρίσεις σαν κι αυτές δεν επηρεάζουν πλέον σημαντικά ούτε την καριέρα ενός ηθοποιού, ούτε και την αξία μιας ταινίας, λειτουργώντας μόνο σαν τιμητική αναγνώριση κι όχι ως αρχή μιας λαμπρής καριέρας.