Έντονα ερωτηματικά προκαλεί στον κόσμο της εστίασης η σημερινή ανακοίνωση του Νίκου Χαρδαλιά για το άνοιγμα εστιατορίων και καφέ χωρίς μουσική από τη Δευτέρα του Πάσχα έως τις 15 Μαΐου -μέχρι το άνοιγμα του τουρισμού-, ένα ακόμη αλλοπρόσαλλο -επιεικώς- μέτρο, που προστίθεται στην πληθώρα των μέτρων που αφορούν την επανέναρξη λειτουργίας των χώρων, και που κανείς δεν καταλαβαίνει ποιον ακριβώς σκοπό εξυπηρετεί.

Γωγώ, πόσο εύκολο είναι να ανοίξεις το μαγαζί σου με αυτές τις συνθήκες;
«Κοίτα, για εμάς που είμαστε μαγαζιά ελαφριάς εστίασης, δεν είναι πολύ δύσκολο να ανοίξουμε. Έχουμε να πάρουμε κάβα και να μαγειρέψουμε πέντε φαγητά. Εγώ έχω εξωτερικό χώρο, κάτω απ’ το πλατάνι, είμαι από τους τυχερούς. Τα μέτρα θα μπορούμε να τα κρατήσουμε. Αλλά πάνω που ήμασταν έτοιμοι να δεχτούμε ξανά τον κόσμο, μας λένε τώρα με ύφος δασκάλου ότι απαγορεύεται να βάλουμε μουσική. Δεν μιλάμε για live τώρα, αυτά έχουμε αναγκαστεί να τα ακυρώσουμε. Μιλάμε για τη μουσική που βάζουμε στα ηχεία».

Τι μπορεί να εξυπηρετεί αυτό το μέτρο;
«Τίποτα, παιδί μου. Έχουν δαιμονοποιήσει τη μουσική. Δεν φτάνει που θα είναι όλοι καθήμενοι, με τεστ, με αποστάσεις, με μάσκες, δεν θέλουν να ακούμε και μουσική. Και αυτό το ονομάζουν άνοιγμα της εστίασης. Ελπίζω να το πάρουν πίσω αυτό το μέτρο, είναι εντελώς παράλογο. Φτάνει όλη η τρέλα που ζούμε ένα χρόνο τώρα, και εμείς και ο κόσμος».

Πόσο καιρό είναι κλειστό το μαγαζί;
«Ένα χρόνο, έξι μήνες τώρα και τρεις-τέσσερις μήνες πιο πριν. Τα μπαρ και οι καφετέριες δεν είναι αλυσίδες όπως κάποια άλλα, είναι βαθιά επικοινωνιακά μέρη. Εγώ έχω πολλούς ηθοποιούς, μουσικούς, καλλιτέχνες, μου λένε για τα όνειρά τους, τι θέλουν να κάνουν. Αυτό λοιπόν κόπηκε, αναρωτηθήκαμε τι μας συμβαίνει, για τους φίλους μας. Ποιοι είναι δικοί μας, ποιοι δεν είναι. Μετρηθήκαμε λίγο μ’ αυτό. Πόσο αντέχουμε, τα όριά μας, κι εκεί φάνηκε το θέμα. Εγώ έπαθα ζάχαρο, έπαθα πίεση, πάθαμε κανονικά από τις πανδημίες».

Δηλαδή, από το 2008 το μαγαζί δεν είχε κλείσει ποτέ.
«Ποτέ. Τους έφτιαχνα σούπες και τρώγανε, άμα είχα όρεξη τους έκανα και γλέντια, όχι μόνο με Σωκράτη, Θανάση, Ματούλα και τέτοια. Και με Διονυσίου και με Ρίτα και με Μαργαρίτη, “Σαν απόκληρος γυρίζω” κ.λπ. Να σπάμε τα πλακάκια, να σπάμε τα ποτήρια, χαμός! Ήρθε τώρα κι αυτή η κρίση και το σφράγισε το πράγμα. Δηλαδή εγώ τώρα ζω με έναν τρόμο, στο σπίτι μου, δεν πάω σούπερ μάρκετ, είμαι με μάσκες. Πουθενά δεν πήγα ένα χρόνο τώρα και κατηγορούμαι κι από πάνω».

Φοβάσαι ότι αρκετοί χώροι θα βάλουν λουκέτο, δεν θα ξανανοίξουν;
«Υπάρχουν μαγαζιά που δεν ξέρω πώς θα ανοίξουν. Μεγάλα μαγαζιά, μπαρούκλες, με μπάρες ωραίες. Τι θα κάνουν όλοι αυτοί; Μην ξεχνάς ότι πουθενά στον κόσμο δεν υπάρχει αλυσίδα μπαρ, δεν είναι τυχαίο. Ούτε στην Αγγλία. Το μπαρ είναι προσωπική σχέση, ο μπάρμαν είναι ψυχολόγος, εξομολογητής. Αυτό δεν αναπαράγεται, να πας να βάλεις κάποιον να το κάνει. Άλλο το club, που πας να χορέψεις, να ξεδώσεις με τη μουσική που βάζει ο dj, κι άλλο το μπαρ. Γι’ αυτό το μαγαζί το λέω “Γο-Γο”, δεν είμαι ψώνιο. Οι άλλοι το λένε, “πάμε στη Γωγώ”».

Πώς νιώθεις σαν πολίτης μέσα σ’ όλο αυτό που ζούμε;
«Όταν είσαι σε μια οικογένεια, σε μία κοινότητα, ο πατέρας της οικογένειας είναι το κράτος. Εμείς οι πολίτες είμαστε τα παιδιά. Όταν το κράτος με ενοχοποιήσει -το χειρότερο πράγμα για τον άνθρωπο είναι η ενοχή και ο φόβος- και έχω μια κυβέρνηση που μου λέει ότι εγώ φταίω που αρρώστησα, εγώ φταίω που δεν δουλεύω, εγώ φταίω που αυτό, εγώ φταίω που εκείνο, και μας δέρνουν, μας μαλώνουν, μας φοβίζουν, στο τέλος θα το σιχαθείς το κράτος. Έτσι δεν γίνεται οικογένεια. Έχω ένα κράτος που με τρομάζει, με φοβίζει συνεχώς. Και ξέρεις τι συμβαίνει όταν ένα παιδί όταν μεγαλώνει χωρίς πατέρα και δεν είναι δίπλα του».

Τα νέα παιδιά που έρχονται στο μαγαζί πώς τα βλέπεις;
«Τους αγαπάω, τους λατρεύω. Τους πιστεύω. Με τους γονείς τα ’χω. Να τους δίνουν εφόδια, όχι μόνο οικονομικά και σπουδές. Να τους αγαπάνε, να τους νοιάζονται, έτσι θα προχωρήσουν τα παιδιά, έτσι θα πάει η κοινωνία μπροστά. Από εκεί ξεκινούν τα πράγματα. Πρώτα κοιτάς πώς φέρεσαι στον εαυτό σου και στους άλλους και μετά βγαίνεις και κατηγορείς τους άλλους, ότι φταίει το σύστημα. Εσύ δεν φταις πουθενά;».

Σε τι κοινωνία θα μεγαλώσουν τα επόμενα χρόνια; Πού πηγαίνει το πράγμα;
«Στην κοινωνία που φτιάχνουμε εμείς. Υπάρχουν οι μικροί πυρήνες που φτιάχνουν μια κοινωνία. Είναι το σχολείο σου, η πόλη σου, το χωριό σου. Κάποια πράγματα που γίνονται πρέπει και να τα επικροτούμε. Μην είμαστε σε όλα ίσωμα. Υπάρχουν άνθρωποι στους δήμους, ας πούμε, που κάνουν φοβερή δουλειά. Κι άλλοι που δεν κάνουν τίποτα, αλλά ποιος τους ψηφίζει; Εμείς δεν τους ψηφίζουμε; Το να είσαι καλός πολίτης είναι υποχρέωση, δεν είναι δικαίωμα. Σου λέει ο άλλος, δεν ψηφίζω. Να ψηφίζεις, να κοινωνικοποιηθείς. Πάρε θέση, τι είναι αυτό το πράγμα; Και ότι είναι όλοι ίδιοι. Όχι, δεν είναι».

Θέλεις να πεις κάτι στους φίλους σου, τώρα που ανοίγει ξανά το μαγαζί;
«Σας περιμένω όλους με ανοιχτές αγκάλες, ακόμα και μ’ αυτές τις συνθήκες, να γιορτάσουμε, να χαρούμε, να τσιμπήσουμε, να φάμε, να πιούμε, να κλάψουμε, να γελάσουμε και να είμαστε εμείς ξανά. Αυτό δεν μπορεί να μας το στερήσει κανείς».