Το «Όσα Ψιθυρίζει το Σκοτάδι» (αυθεντικός τίτλος: “Things Heard and Seen”), που έκανε πρεμιέρα πριν λίγες μέρες, είναι η νέα παραγωγή του Netflix και εξιστορεί (τι πρωτότυπο) την ιστορία ενός ζευγαριού που αφήνει τη μεγάλη πόλη για να μετακομίσει σε ένα παλιό σπίτι κάπου στην επαρχία, όπου φαντάσματα του παρελθόντος αρχίζουν να αναστατώνουν τους νέους ενοίκους. Παράλληλα με αυτό, ο θεατής ακολουθεί και την ιστορία ενός γάμου που καταρρέει μέσα από ένα άβολο ανακάτεμα από κλισέ. Το φιλμ βασίζεται στο βιβλίο της Elizabeth Brundage με τίτλο “All Things Cease to Appear” και μας κάνει να αναρωτιόμαστε αν είναι το ίδιο απογοητευτικό.

Σχετικά με τη διανομή, η Amanda Seyfierd υποδύεται την ευγενική Catherine, η οποία έχει αφήσει τη ζωή και την καλλιτεχνική της σταδιοδρομία στην πόλη προκειμένου να στηρίξει τον σύζυγό της, George, στην ακαδημαϊκή του καριέρα. Η παρουσία της στην ταινία κινεί ακόμα περισσότερο το ενδιαφέρον, κι αυτό κυρίως γιατί η φετινή υποψηφιότητά της για Όσκαρ Β’ Γυναικείου Ρόλου για το “Mank”, κατάφερε να μας πείσει για την ικανότητά της να μην υποδύεται μόνο επίπεδους ρόλους, αλλά και ρόλους πρώτου ορόφου. Στο ρόλο του «συζύγου» ο James Norton, ο χαρακτήρας του οποίου εκπροσωπεί το στερεότυπο του συζύγου που διακρίνεται από εκείνο το είδος ναρκισσισμού, ικανό να κάνει τα πνεύματα του παρελθόντος να ξυπνήσουν.

Όχι πως οι πρωταγωνιστές δεν τα λένε καλά, το αντίθετο μάλιστα, ωστόσο την ταινία φαίνεται να υποστηρίζουν με πιο υποφερτό τρόπο τα υπόλοιπα ονόματα του cast, όπως για παράδειγμα η Natalia Dyer (“Stranger Things”) στο ρόλο της ερωμένης του George, αφού τα όσα διαδραματίζονται μεταξύ του ζευγαριού περισσότερο αποπροσανατολίζουν την πλοκή, παρά την καθοδηγούν. Και μαζί με το σενάριο που μπάζει, η θολή σκηνοθετική γραμμή της Shari Springer Berman και του Robert Pulcini είναι τόσο ασυντόνιστη που θα σε κάνει να γελάσεις. Τελικά η επιτυχία του “American Splendor” (2003 ) δεν επαναλαμβάνεται.

Δυστυχώς, πέρα από ένα cast επώνυμων και ικανών ηθοποιών και το περιτύλιγμα της προώθησης προς την μαζική αγορά, η ταινία δεν έχει και κάτι πολύ σπουδαίο να σου πει. Το τέλος, μάλιστα, φέρνει σε μια άλλη εκδοχή του φινάλε της «Ένατης Πύλης» (“The Ninth Gate”) του Polanski, ακόμα πιο βεβιασμένο, ασαφές και παράλογο. Κι έτσι μια ταινία με δυναμική βουλιάζει τελικά μες στην ίδια της τη δηθενιά, κάνοντας τις δυο ώρες που πέρασες για να τη δεις να μοιάζουν σαν χαμένες.

Θα έλεγε κανείς πως μοιάζει πιο πολύ με ένα βαρετό «ψιλοθρίλερ», παρά με ταινία τρόμου, όπως αρχικά διαφημίστηκε. Καταφέρνει να δημιουργήσει μια ανατριχιαστική ατμόσφαιρα, ωστόσο αντί να σε παρασύρει, το οικογενειακό δράμα υπερισχύει χωρίς λόγο. Στο τέλος καταλήγεις πως η ίδια η κυκλοφορία μιας ταινίας όπως αυτή σε τρομάζει περισσότερο από το ίδιο το περιεχόμενο, γιατί είναι κρίμα οι περισσότερες παραγωγές του Netflix να έχουν καταλήξει να είναι ταινίες όπως αυτή. Σίγουρα θα ευχόσουν να είχες κάνει μια σοφότερη επιλογή για να περάσεις το Πάσχα σου.

Δείτε το trailer: