Το θέμα του κάδρου είναι «αλμοδοβαρικό σύμπαν». Κάπως κιτς αισθητική, χαρακτήρες με τις δικές τους εμμονές, στιγμιότυπα ιλαροτραγικά, πολυχρωμία, μουσική, μια ωδή στο υστερικό και παραληρηματικό. Έχοντας το θέμα αυτό στο νου, ο Θάνος Αλεξανδρής, στο τελευταίο του βιβλίο «Του Οσίου Αλμοδόβαρ ανήμερα», που κυκλοφορεί εδώ και λίγο καιρό από τις εκδόσεις Κάκτος, σκιαγραφεί τα πορτρέτα ανθρώπων της τέχνης, της τηλεόρασης και του περιθωρίου, μέσα από την δική του οπτική γωνία.

Παράλληλα με αυτό μας παρέχει και πολλές ενδιαφέρουσες πληροφορίες για την εποχή των ΄90s. Την δεκαετία των απαρχών της ιδιωτικής τηλεόρασης, της ανάδυσης του trash TV, τη δεκαετία του νεοπλουτισμού, των μπουζουκιών, της χαράς των λάιτ προϊόντων, του lifestyle. Μιας εποχής που ναι, τώρα μας φέρνει στο νου μόνο ρεκλάμες οδοντόκρεμας, ωστόσο η εποχή αυτή εμπεριείχε και πολλούς από τους σημαντικούς κι ιδιαίτερους ανθρώπους για τους οποίους κάνει λόγο ο Αλεξανδρής.

Ο Θάνος Αλεξανδρής γεννήθηκε στη Νέα Αρτάκη της Χαλκίδας και μεγάλωσε με την βαθιά επιθυμία να μπει στο ιερατείο, αναζητώντας έτσι τη σωτηρία του. Εκεί γνωρίστηκε και με μια κοπέλα, εντελώς αντίθετη από τον ίδιο, η οποία λίγα χρόνια μετά θα γινόταν γνωστή σε όλους μας ως μια από τις πιο ευφυείς και αμφιλεγόμενες προσωπικότητες της ελληνικής δημοσιογραφίας και τηλεόρασης, την Μαλβίνα Κάραλη. Αφού πέρασε στη Νομική Αθηνών και ξέφυγε κάπως από τον κουκουνισμό της πυρηνικής οικογένειας, του γεννήθηκε το όνειρο να ασχοληθεί με την τέχνη και να γίνει ηθοποιός. Και τα κατάφερε. Χόρεψε δίπλα στον Γιώργο Μαρίνο, ασχολήθηκε με την τηλεόραση, τον κινηματογράφο, έγραψε βιβλία. Έκανε το σουξέ που του έπρεπε.

Σε μια παλιά συνέντευξη στην φίλη του , Μαλβίνα, στο Extra Channel, o Αλεξανδρής είχε δηλώσει πως «εάν αξιωθώ να γράψω και τρίτο βιβλίο, θα ήθελα να γράψω τη ζωή ενός σύγχρονου αγίου». Είχαν ήδη προηγηθεί τα «Αυτή η νύχτα μένει» (1994) και «Η μπαρή σεβντάβα. Ένας έρωτας μεγάλος» (2002). Έτσι, μετά από ένα μεγάλο διάστημα συγγραφικής αποχής, για τον τίτλο του τρίτου του βιβλίου κατέφυγε στον προσωπικό του άγιο, τον Ισπανό σκηνοθέτη-δημιουργό Πέδρο Αλμοδόβαρ. Οι κάπως ταλαίπωροι και ταυτόχρονα λαμπεροί ήρωές του είναι, κατά τον Αλεξανδρή, τα ίδια πρόσωπα που συναναστράφηκε και ο ίδιος.

Δείτε παρακάτω το σχετικό σύντομο απόσπασμα:

Χωρίς να θέλω να επισκιάσω τον Θάνο Αλεξανδρή, πιστεύω πως αξίζει μια μικρή αναφορά στην Μαλβίνα Κάραλη, την οποία θεωρώ υπόδειγμα δημοσιογραφικής πένας που θα βρίσκεται πάντα στα πρώτα ονόματα του καταλόγου των προσωπικών αναφορών μου. Το βιβλίο γενικότερα μιλά για τα πρόσωπα που γνώρισε ο Αλεξανδρής στην πορεία του, ανάμεσά  τους και η Κάραλη. Αποδεικνύει την τρομερή ιδιαιτερότητα του χαρακτήρα της όταν με γλαφυρό τρόπο περιγράφει την εικόνα μιας νέας Μαλβίνας που σουλατσάρει όλη μέρα στο κέντρο της Χαλκίδας με στρατιωτικά, καυτό σορτς κοθόρνους, σπρώχνοντας ένα γκρίζο καρότσι στολισμένο με μαύρα μεταξωτά, όπου η κόρη της Μελίτα φαντάζει σαν ένα άλλο μωρό της Ρόζμαρι.

Κάποιες άλλες από αυτές τις μεγάλες προσωπικότητες είναι ο Γιώργος Μαρίνος, την περίοδο της μεγάλης του ακμής με τις μουσικοθεατρικές υπερπαραγωγές του στη Μέδουσα,  η εκρηκτική αρτίστα Μπέμπα Μπλανς, η αδικημένη αλλά ταλαντούχα κι επαναστάτρια ως το τέλος κυρία Ταϋγέτη Μπασούρη, η «περιθωριακή» και από άλλο κόσμο για άλλους, αλλά αγαπημένη και περιπετειώδης για εμάς Πάολα Ρεβενιώτη, καθώς και πολλοί άλλοι. Ταυτόχρονα ο αναγνώστης παίρνει μια δόση από τα παρασκήνια τηλεοπτικών εκπομπών που έγραψαν ιστορία στα ΄90s, όπως η «Καρακορτάδα» και το «αδερφάκι» της, το «Trash TV» στο περιβόητο Κανάλι 5.

Τα περισσότερα κείμενα του βιβλίου είναι δημοσιογραφικά άρθρα που έχουν ήδη δημοσιευθεί πριν από δεκαπέντε χρόνια σε διάφορα περιοδικά με τα οποία συνεργαζόταν ο συγγραφέας. Εκτός από αυτά, βρίσκει κανείς και νεότερα κείμενα, τα οποία αναφέρονται στην εποχή μας και στο πώς η σημερινή κοινωνία της πληροφορίας έχει διαμορφώσει και λανσάρει νέα πρότυπα, πάντα μέσα από το προσωπικό στιλ του Αλεξανδρή. Το βιβλίο περιλαμβάνει επίσης, στο τέλος του, ένα παράρτημα με φωτογραφικό υλικό όλων των πρωταγωνιστών του βιβλίου, των ηρώων του Αλεξανδρή.

Μιλώντας για στιλ, μπορεί να σημειώσει κανείς πως το συγγραφικό ύφος του Αλεξανδρή είναι αυτό που κάνει το βιβλίο να ζωηρέψει στο έπακρο. Η παραστατικότητα των περιγραφών του, σε συνδυασμό με την ανά σημεία λαϊκή χρήση της γλώσσας, καθιστούν τα κείμενα ελκυστικά στην ανάγνωσή τους και χιουμοριστικά. Δεν είναι, φυσικά, ένα βιβλίο με καθαρά λογοτεχνική αξία, αυτό είναι δοσμένο λόγω της φύσης του περιεχομένου του. Μπορεί να θεωρηθεί, παρ’ όλα αυτά, το αναγκαίο αναμνησιολόγιο μιας εποχής που όσο κι αν φαντάζει μακρινή απέχει, καταπώς φαίνεται, μόλις ένα βιβλίο μακριά μας.

φωτογραφίες: Ανδρέας Σιμόπουλος, από συνέντευξη στο www.popaganda.gr