Τη μουσική του άλμπουμ υπογράφει ο ίδιος μαζί με τον ταλαντούχο τραγουδοποιό Nomik, που μαζί με τον Κώστα Φασουλά και τη Μάγδα Κατσάκου υπογράφουν και τους στίχους των τραγουδιών. Η ευαισθησία και η αμεσότητα του συναισθήματος είναι το βασικό συστατικό αυτής της όμορφης δουλειάς, που φέρνει το ανθρώπινο στοιχείο σε πρώτο πλάνο, με αλήθεια και απλότητα. Στοιχεία που εισπράξαμε και από την κουβέντα μας με τον Γιάννη Μήτση, έναν καλλιτέχνη με ουσιαστικό λόγο, τον οποίο μετουσιώνει και σε πράξη με τη χαρακτηριστική συλλογική του δράση.

Ακούγοντας τη νέα σου δουλειά, θα έλεγα ότι είναι μια κατάθεση τρυφερότητας. Είναι ένα στοιχείο που συναντάμε όλο και πιο σπάνια πλέον στους ανθρώπους;
«Μεγαλώνοντας, όλο και πιο πολύ αντιλαμβάνεται κανείς πόσο σημαντικό είναι να ζεις την κάθε σου ημέρα. Πόσο σημαντικό είναι να έχεις ανθρώπους δίπλα σου. Την αγάπη. Η τρυφερότητα είναι μέσα μας. Είναι ένα δώρο της φύσης κι εμείς οφείλουμε να την προσφέρουμε απλόχερα».

Το άλμπουμ προσφέρει μια συναισθηματική «σανίδα σωτηρίας», μέσα στη συνθήκη της απομόνωσης που βιώνουμε ένα χρόνο τώρα. Η δημιουργία του λειτούργησε κάπως έτσι και για σένα;
«Το συναίσθημα είναι ο βασικός άξονας της δικής μου δημιουργίας. Η απομόνωση υπήρξε για εμένα ο τόπος, το έναυσμα για τη δημιουργία αυτού του άλμπουμ. Η δημιουργία υπήρξε η αντίδραση, η έξοδός μου. Δεν έχουμε τίποτε άλλο να κάνουμε, άλλωστε, από το να δουλέψουμε για έναν καλύτερο κόσμο».

Ανάμεσα στους συντελεστές των τραγουδιών συναντάμε τον ταλαντούχο τραγουδοποιό Nomik, καθώς και τους εξαιρετικούς στιχουργούς Κώστα Φασουλά και Μάγδα Κατσάκου. Τι ήταν αυτό που σας έφερε κοντά;
«Εκτός από τη φιλία μας τόσα χρόνια, ο κοινός μας τόπος είναι το τραγούδι. Όλα αυτά τα χρόνια με τον Nomik και τον Κώστα ανταλλάσσουμε σκέψεις, ιδέες, στίχους, μουσικές. Κάποια από αυτά τα αφήνουμε στο συρτάρι μέχρι να βρουν μία καλύτερη στιγμή για να εκφραστούν και σε άλλα συμφωνούμε αμέσως και συνεργαζόμαστε ώστε να βγουν στο κοινό. Τη Μάγδα τη γνώρισα τα τελευταία χρόνια από τον Κώστα Φασουλά και έγινε κι αυτή κομμάτι της δημιουργικής μας παρέας».

Ο Γιώργος Ανδρέου υπογράφει την παραγωγή του άλμπουμ. Τι κρατάς μέσα σου από τη μουσική σας συνεύρεση;
«Κατ’ αρχάς, τον Γιώργο τον αναγνωρίζω πρωτίστως ως δημιουργό. Είμαι μεγάλος θαυμαστής της δουλειάς του και τον θεωρώ έναν από τους κορυφαίους δημιουργούς της χώρας μας. Επίσης είμαι λάτρης του τρόπου με τον οποίο χειρίζεται τον ήχο και τις ενορχηστρώσεις. Η συνεργασία μου μαζί του αποτέλεσε ένα μεγάλο μουσικό μάθημα. Ο Γιώργος είναι ένας σπουδαίος δάσκαλος και ένας σπουδαίος άνθρωπος».

Πώς προέκυψε η συμμετοχή της Κορίνας Λεγάκη στο άλμπουμ;
«Την Κορίνα Λεγάκη την πρωτοάκουσα σε μία συναυλία και ομολογώ πως η παρουσία της στη σκηνή ήταν καθηλωτική. Αυτή η φωτεινή, καθαρή φωνή της, δίχως λαϊκές αποχρώσεις, με άψογη απόδοση του λόγου, με κέρδισε. Έτσι αποφάσισα να την καλέσω να συνεργαστούμε σε ένα κομμάτι του άλμπουμ. Το αποτέλεσμα ήταν τόσο καλό που τελικά έγιναν τρία». 

Το υλικό αυτό δημιουργήθηκε τον τελευταίο χρόνο. Πόσο εύκολο ήταν για σένα να παραμείνεις δημιουργικός μέσα στην πανδημία;
«Η δημιουργία δεν είναι μία εύκολη πράξη σε κανέναν καιρό. Είναι μία συνεχής διαδικασία, που μπορεί να διαρκέσει από λίγα λεπτά μέχρι μία ζωή. Η υγειονομική κρίση ήταν ένα σοκ για όλους. Έδωσε, όμως, το χρόνο και την απόσταση για εσωτερικό διάλογο. Ένα μέρος του υλικού προϋπήρχε, δουλεύονταν τα τελευταία χρόνια, αλλά το μεγαλύτερο μέρος έγινε μέσα στην περίοδο αυτή».

Τι κρατάς και τι πετάς από την εμπειρία του εγκλεισμού;
«Κρατάω το χρόνο που πέρασα με την οικογένειά μου. Τις ταινίες που είδαμε, τα παιχνίδια που παίξαμε, τα μαγειρέματά μας και τις ιστορίες που σκαρφιστήκαμε. Πετάω το φόβο, την ερημιά των δρόμων, τις σειρήνες των ασθενοφόρων, τα SMS. Με δυσκόλεψε η αίσθηση του περιορισμού, της μη ελευθερίας, η αδυναμία να βρεθώ με τους φίλους μου και να ταξιδέψω στην ύπαιθρο».

«ΑΝ ΕΠΙΜΕΙΝΟΥΝ ΣΤΗΝ ΠΛΗΡΟΤΗΤΑ 50%, ΤΟ ΥΠΠΟ ΟΦΕΙΛΕΙ ΝΑ ΕΠΙΔΟΤΗΣΕΙ ΤΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ»

Πώς νιώθεις με τη στάση της κυβέρνησης απέναντι στους ανθρώπους του πολιτισμού ένα χρόνο τώρα;
«Ζωντανή απάντηση στην ερώτηση αυτή είναι η δράση του Συλλόγου των Μουσικών Β. Ελλάδος. Η εντατική και οργανωμένη δράση του μου θύμισε εκείνη του Συλλόγου Καλλιτεχνών την περίοδο της κατοχής, όπως τη γνωρίζουμε από την ιστορία. Πολλοί μουσικοί βρέθηκαν δίχως κανέναν πόρο για μεγάλο χρονικό διάστημα και η διανομή ειδών πρώτης ανάγκης καθώς και τα οργανωμένα συσσίτια αποδείχθηκαν σωτήρια για πολλούς. Αν οι ανάγκες τους είχαν φροντιστεί, ο σύλλογος δεν θα είχε χρειαστεί να δράσει τόσο καθοριστικά».

Τι πιστεύεις ότι θα έπρεπε να έχει γίνει με τους χώρους της ζωντανής μουσικής; Υπήρχε τρόπος να δουλεύουν οι μουσικοί μέσα στην πανδημία;
«Δεν είμαι αρμόδιος να απαντήσω σε κάτι τέτοιο. Σε άλλες χώρες επιχειρήθηκε, αλλά δεν παύει να είναι ένα δύσκολο στοίχημα».

Στις 28 Μαΐου οι χώροι συναυλιών θα ανοίξουν με πληρότητα στο 50%, ενώ την ίδια στιγμή τα θερινά σινεμά θα λειτουργούν με 75%. Θεωρείς πως είναι αρκετό το ποσοστό αυτό ώστε να βγουν οι παραγωγές;
«Δεν πιστεύω πως είναι βιώσιμο κάτι τέτοιο. Είτε μιλάμε για μικρές είτε για μεγάλες παραγωγές, πρέπει να υποστηριχθεί ο χώρος, ο ήχος, οι μουσικοί, οι τεχνικοί κ.λπ. Οι περιπτώσεις είναι δύο και αμφότερες καταστρεπτικές: ή θα μειωθούν τραγικά οι αμοιβές όλων των ανθρώπων που εργάζονται για την παραγωγή της συναυλίας ή θα διπλασιαστεί η τιμή του εισιτηρίου, αποθαρρύνοντας έτσι το κοινό. Αν επιμένουν στο ποσοστό πληρότητας 50%, τότε το χρέος ανήκει στο υπουργείο Πολιτισμού να επιδοτήσει τους χώρους της παραγωγής του πολιτισμού».

Αισθάνεσαι πως -με αφορμή ίσως την πανδημία- έχουμε υποστεί ως κοινωνία ένα ακόμη κύμα επίθεσης στα δικαιώματα και τις ελευθερίες μας;
«Βεβαίως. Δεν υπάρχει μεγαλύτερος φόβος από το φόβο του θανάτου, ειδικά όταν πρόκειται για έναν “αόρατο” εχθρό. Ο φόβος υπήρξε ανέκαθεν το μέσο για την καταστρατήγηση των πολιτικών, κοινωνικών και προσωπικών δικαιωμάτων. Μέσα σε αυτή την περίοδο, νομίζω πως έχουμε ήδη γίνει μάρτυρες πολλών νέων τροπολογιών σε βάρος των δικαιωμάτων μας. Για το χώρο της μουσικής και μόνο, θα αναφέρω το νέο νόμο περί λογοκρισίας, για παράδειγμα».

Κατά τη γνώμη σου, τι είναι αυτό που μπορεί να μας ενώσει και να μας πάει μπροστά;
«Η αλληλέγγυα ζωή και η συνειδητοποίηση της ευθραυστότητας της ίδιας της ύπαρξης. Ο κόσμος αυτός στηρίζεται σε μία λεπτή ισορροπία μεταξύ όλων των πλασμάτων της. Δεν μπορεί κανείς να υπάρξει δίχως τον άλλον. Μόνο με μία στάση αμοιβαίου σεβασμού προς όλους, τους ανθρώπους και το περιβάλλον, μπορούμε να συνεχίσουμε να υπάρχουμε, να συμβιώνουμε και να πάμε μπροστά».

Ακολουθήστε τον Γιάννη Μήτση
Spotify
Facebook
Youtube

*Φωτογραφία: Άγγελος Ζυμάρας

Κυκλοφορεί ψηφιακά από τη Formiggart
Facebook * Youtube * Spotify * Instagram
Επικοινωνία - Προβολή στα Μedia: Zuma Communications
facebook * instagram * linkedin