Η ταινία της βδομάδας - Minari (2020)

Ο νικητής του περσινού φεστιβάλ του Sundance, Λη Άιζακ Τσουνγκ, κεντάει ψιλοβελονιά μια ιστορία βασισμένη στην αναμνήσεις της παιδικής του ηλικίας, όταν το 1980 οι γονείς του, μετανάστες από την Νότια Κορέα, επέλεξαν να ζήσουν σε ένα αγρόκτημα στο Αρκάνσας.

Η ταινία της βδομάδας - Minari (2020)
ΠΡΟΒΟΛΗ

Μετά από τρεις ταινίες μεγάλου μήκους που μάλλον πέρασαν απαρατήρητες, άντλησε αυτή τη φορά από τα βιώματα του και αφηγείται μια ιστορία σύγχρονων πιονέρων, έποικων που ψάχνουν να κάνουν μια αρχή στα γόνιμα χωράφια της γης της Επαγγελίας.

Ο Τζέηκομπ, μετανάστης από την Κορέα στις Η.Π.Α., αγοράζει μια έκταση στο Αρκανσας με σκοπό να την καλλιεργήσει και μεταφέρει εκεί τη γυναίκα του, Μόνικα, και τα δυο τους παιδιά, την Αν και τον Ντέηβιντ.  Στη Μόνικα δεν αρέσει καθόλου να ζούνε μέσα σε μια τροχοβίλα στην ερημιά, μακριά από άλλους ανθρώπους, σχολεία, νοσοκομεία – ο μικρός Ντέιβιντ έχει ένα σοβαρό πρόβλημα με την καρδιά του – ούτε να επενδύει ο Τζέηκομπ τις πενιχρές τους οικονομίες στα χωράφια γύρω από το σπίτι, που πασχίζει να μετατρέψει σε αγρόκτημα. Καβγάδες ξεσπούν συχνά και τα πράγματα περιπλέκονται περισσότερο όταν η Μόνικα καλεί τη μητέρα της να έρθει από την Κορέα για να μείνει μαζί τους. Η Σόοντζα δεν είναι μια συνηθισμένη γιαγιά. Παίζει χαρτιά,  βλαστημάει και προκαλεί τρόμο στον μικρό Ντέηβιντ, που κάνει τα πάντα για να την ξεφορτωθεί.

Ο Τζέηκομπ είναι όμως αποφασισμένος να ξεπεράσει όλα τα εμπόδια, οικονομικά και οικογενειακά, για να στήσει το αγρόκτημα που ονειρεύεται. Η γη είναι το διαβατήριο του για την ένταξη στην καινούργια πατρίδα. Γι  αυτή ζει, δουλεύοντας την γεμίζει ενέργεια. Η γη που του ανήκει δικαιώνει την ύπαρξη του, του προσφέρει συνέχεια, τον βοηθάει να σταθεί όρθιος. Ο ξεριζωμένος  μετανάστης αναζητάει να βγάλει ρίζες και να αποκτήσει μια καινούργια ταυτότητα: να γίνει κι αυτός ένας από τους «χιλμπίληδες», τους «βλάχους» των Μεγάλων Πεδιάδων, τους καλοκάγαθους αν και χοντροκομμένους απόγονους των καουμπόηδων και των πρώτων έποικων που πήγαν να κατακτήσουν τη χώρα πιο πέρα από τον Μισσισσιππή.

Αυτό δεν είναι όμως ούτε εύκολο ούτε αυτονόητο. Οι χιλιμπίληδες, όσο καλοκάγαθοι κι αν είναι, δυσκολεύονται να κατανοήσουν τη διαφορετικότητα των νεοφερμένων και γίνονται, χωρίς να το θέλουν, αγενείς.

Ο Τσουνγκ κινηματογραφεί την καθημερινότητα των πρωταγωνιστών του με αφοπλιστική απλότητα κι αυτή είναι η μαγεία στην ήπιων τόνων ταινία του, που κυλάει σαν το νερό στο ρυάκι στην άκρη του κτήματος. Εκεί που η γιαγιά σπέρνει το αρωματικό μινάρι – το κορεάτικο αντίστοιχο της δικής μας ρόκας.

Οι πρωταγωνιστές του έχουν μια αμεσότητα που κερδίζει από την πρώτη στιγμή – καταπληκτική η Γιου Τζουνγκ  Γιουν, κέρδισε με το σπαθί της το Όσκαρ Β’ γυναικείου ρολου,  αν και η παρουσία του μικρού Άλαν Κίμ έκλεψε καρδιές – το επαναλαμβανόμενο σκηνικό, ένα σπίτι πάνω σε τσιμεντόλιθους και ένα χωράφι, αποκτάει ζωή και λέει κι αυτό μια ιστορία σκληρής δουλειάς, πίστης και κυρίως αγάπης, μιας αγάπης που όσο κι αν κλυδωνίζεται μπορεί να τα βάλει πέρα με τις μεγαλύτερες δυσκολίες.

Η οικογένεια είναι το κύτταρο που κρατάει τον κόσμο ενωμένο. Στους κόλπους της αναπαριστάται το σύμπαν:  το παρελθόν, η ευφυής και επινοητική γιαγιά, το μέλλον, ο μικρός Ντέηβιντ που έχει μάθει πώς να παλεύει για τη ζωή του, η μάνα κι ο πατέρας που δημιουργούν το ζωτικό χώρο για τους άλλους.

Σ’ αυτό τα new age γουέστερν, η τράπουλα με τους ρόλους έχει ξαναμοιραστεί:

Ο Τζέηκομπ μαζί με την οικογένεια του έρχεται από τον παμπάλαιο και διεκδικεί το μερίδιο που του αναλογεί στο Νέο Κόσμο. 

Ακολουθήστε το 20/20 Magazine στο Google News, στο Facebook, το Twitter και το Instagram.
ΠΡΟΒΟΛΗ