Κι έτσι ο 83χρονος Χόπκινς υποδύεται τον 83χρονο Άντονι καθώς βυθίζεται στον άβυσσο της άνοιας. Κυκλοφορεί σαν χαμένος μέσα σε ένα τεράστιο διαμέρισμα και οι εικόνες των ανθρώπων γύρω του, τα λόγια που ανταλλάσσει μαζί τους μπερδεύονται σε σημείο που ούτε αυτός ούτε εμείς να μην καταλαβαίνουμε τι είναι αλήθεια και τι ψέμα. Κάποιες φορές το ηχοτοπίο γεμίζει με τις νότες μιας άριας του Μπιζετ – προσωπική επιλογή του Χόπκινς, την οποία σεβάστηκε ο Ζέλλερ. Σε άλλες στιγμές το διαμέρισμα γεμίζει με αγωνιώδεις ήχους που θυμίζουν σκοτεινά θρίλερ και ο θεατής περιμένει με κομμένη την ανάσα να εμφανιστεί ο υποψήφιος δολοφόνος. Ο υποψήφιος δολοφόνος δεν είναι όμως άλλος από την ίδια την άνοια που σκοτώνει αργά, κάθε μέρα και κάθε ώρα, το μυαλό του πρωταγωνιστή.

Για μιάμιση ώρα βλέπουμε τη ζωή μέσα από τα μάτια του Άντονι, την αγωνία του κάθε πρωί να δει το πρόσωπο της κόρης του, Αν, του μόνου ανθρώπου που του έχει μείνει – η Ολίβια Κόλμαν σε μια πολύ καλή ερμηνεία που τη στηρίζουν όλοι οι μύες του προσώπου της και τα εκφραστικά της μάτια. Τη σύγχυση του όταν  βλέπει μέσα στον χώρο του ανθρώπους που δεν αναγνωρίζει, την άρνηση του να παραδεχθεί ότι χρειάζεται βοήθεια.

Η ταινία είναι μια αριστοτεχνική συρραφή σεκάνς στο μυαλό του Άντονι που φαινομενικά έχουν μικρή συνοχή, πληροφορίες που αντίκεινται η μια στην άλλη καθώς το μυαλό του καταβάλει όλο και μεγαλύτερη προσπάθεια να κατανοήσει τι συμβαίνει γύρω του. Τα πρόσωπα μπερδεύονται, οι σκηνές επαναλαμβάνονται ως φάρσα, η Αν φροντίζει τον πατέρα της, αλλά η παρουσία της αβέβαιη. Καλείται να αντιμετωπίζει με στωικότητα και κατανόηση τα ξεσπάσματα του πατέρα της και την εμμονή του με το ρολόι του που όλο το χάνει και το ξαναβρίσκει κρυμμένο κάτω από τον νιπτήρα. Ο Άντονι γραπώνεται από το παλιό ρολόι χειρός σε μια προσπάθεια να συγκρατήσει, να δαμάσει το χρόνο που τρέχει με ταχύτητες που δεν μπορεί πια να ελέγξει. Να τον βάλει σε μια σειρά. Να ξεκαθαρίσει σε ποιο μέρος του μυαλού του βρίσκεται κρυμμένο το παρελθόν. Να καταλάβει επιτέλους γιατί έχει τόσο καιρό να δει την άλλη του κόρη, τη Λούσυ και γιατί πονάει τόσο όταν την σκέφτεται.

O Πατέρας είναι μια σπαρακτική ταινία όπου πρωταγωνιστής είναι στην ουσία, η ίδια η αναπηρία ως κατάσταση εξαίρεσης.

Ο άνθρωπος καταρρέει κάτω από το βάρος της ηλικίας και της αρρώστιας. Δεν μπορεί πια να διαχειριστεί κανένα του συναίσθημα.

Το τέλος που του επιφυλάσσεται είναι σκληρό: ξαναγίνεται το μωρό που ζητάει απεγνωσμένα την τρυφερότητα της μητρικής αγκαλιάς, χωρίς καν να γνωρίζει πόσο μάταια είναι αυτή του η επιθυμία,  αρνούμενος να αποδεχθεί πως στην πορεία του προς το τέλος θα είναι ολομόναχος.