Τζιτζίκια, έναστρη νύχτα και Έλλη Πασπαλά είναι το τρίπτυχο που σε απαλλάσσει από όλους τους περιορισμούς και σε ημερεύει. Η συναυλία της στον Κήπο του Μεγάρου Μουσικής, η πρώτη της μετά από όλο αυτό το διάστημα περιορισμού, κατάφερε και λειτούργησε ως η υπενθύμιση πως κάποτε τα συναισθήματά μας δεν ήταν αμφίβολα, πως τα βιώναμε αβίαστα, σε αντίθεση με τώρα που καθόμαστε να παρακολουθήσουμε ένα ζωντανό θέαμα με την έκφραση του φοβικού κι επιφυλακτικού σκύλου.

Η ώρα είναι εννέα και δέκα. Πρώτοι στη σκηνή ανεβαίνουν ο Τάκης Φαραζής και ο David Lynch. Είναι μια οικογενειακή νύχτα τόσο επί σκηνής, όσο κι από κάτω, αφού δίπλα σου βλέπεις κυρίως ζευγάρια όλων των ηλικιών. Αμέσως μετά ξεπροβάλλει μπροστά εκείνη, αθώα σαν δήμιος, για να τραγουδήσει τo “I love Paris”, το οποίο απέδωσε ως “I love Athens”, δωρίζοντας έτσι με μια φωνή πάνσοφη ένα εισιτήριο βάναυσου αισθησιασμού. Κι εγώ να κυλιέμαι μες στην ευεξία.

Έπειτα συνέχισε με το «Λευκό μου γιασεμί», σε στίχους του Μιχάλη Γκανά και μουσική του Παναγιώτη Καλαντζόπουλου. Με το καθόλου άξενο στιλ εκείνου που τραγουδά σαν να βρίσκεται στον κήπο του σπιτιού του. Είναι ανεξήγητοι οι κώδικες του συγκεκριμένου τραγουδιού, το τι τομές χαράσσει στο δέρμα σου και το πόσο ισοπεδωτικά σε φέρνει στα πρόθυρα του να τα μπήξεις, όταν το ακούς. Στέλνει μπροστά στα μάτια σου εικόνες από νυχτοπερπατήματα στην καλοκαιρινή Αθήνα και την πρώτη φορά που είδες τα «Φθηνά Τσιγάρα». Για δες που είμαστε όμαιμοι μπροστά σε αυτές τις μουσικές.

Τα τραγούδια που επέλεξε να συμπεριλάβει στο μουσικό της πρόγραμμα, όλα στιγμές από τις δισκέτες των προσωπικών της συγκινήσεων, που τα απέδωσε με επαγγελματισμό κι ευαισθησία. Μουσικά χάδια, όπως τα χαρακτήρισε και η ίδια. Ανάμεσά τους επιλογές όπως το «Ο βασιλιάς κι εγώ», της Αφροδίτης Μάνου, το «Καντέντσα της άνοιξης», της Λένας Πλάτωνος, το «Σημείωμα», της Σαβίνας Γιαννάτου. Ακολούθησε ένα αφιέρωμα στον Σταύρο Ξαρχάκο, με μια συγκινητική ερμηνεία στο «Χάθηκε το φεγγάρι» και στο «Ήτανε μια φορά». Αργότερα ήρθαν το “Cucurrucucú paloma” του Tomás Méndez, αλλά και πιο τζαζ επιλογές, όπως το “The Man I Love”και το “Moondance” του Van Morrisson. Η κυρία Πασπαλά αγαπάει την τζαζ.

Και για τη συνέχεια επιφύλαξε την έκπληξη που πρόδωσε στο ξεκίνημα της συναυλίας. Κι εκεί που περίμενα κάποιον άλλο, ανεβαίνει στη σκηνή το κορίτσι που γνώρισα πρώτη φορά το 2014, σε μια εκπαιδευτική εκδρομή στο Ευρωπαϊκό  Κοινοβούλιο στο Στρασβούργο. Τότε που και οι δυο είμαστε μαθητές στη Β' Λυκείου. Η Δήμητρα Σελεμίδου. Τραγούδησαν μαζί το «Νησί μέσα στην πόλη», της Αρλέτας, το “Bloody Something” της Monika και το «Άσε με εδώ» της Μελίνας Τανάγρη, ενώ η Σελεμίδου μόνη της ερμήνευσε σαν σαγηνεύτρα το «Ντρέπομαι» της Λένας Πλάτωνος (από τον εξαιρετικό κοινό δίσκο με τη Σαβίνα Γιαννάτου, «Αναπνοές») και το «Για ένα τανγκό». Μετά έγραψα στα Notes του κινητού μου για εμπέδωση: η κοπέλα αυτή θα μας προσφέρει μέγιστες συγκινήσεις στα χρόνια που έρχονται.

Κάποια στιγμή, μετά από μιάμιση ώρα συναυλίας, η κυρία Πασπαλά έλαβε ένα φιρμάνι, με το οποίο μας ενημέρωσε πως σε δεκαπέντε λεπτά η συναυλία θα πρέπει να τελειώσει. Αιφνιδιαστικό χτύπημα κουδουνιού από τον Επόπτη, σκέφτομαι. Δεν ξέρω σε τι οφειλόταν αυτό, ίσως οι κανονισμοί του χώρου φιλοξενίας να μην επέτρεπαν άλλη συνέχεια και, ούτως ή άλλως, η κυρία Πασπαλά ήταν εκεί για να τραγουδήσει, όχι για να κοιτάζει το ρολόι της. Ξέρω, όμως, πως μας στερήθηκαν στα σίγουρα είκοσι ακόμα λεπτά ελεητικών μουσικών ψαύσεων που θα μου λείψουν μέχρι να την δω ξανά ζωντανά.

«Ξεδιπλώνει ένα γοητευτικό παιχνίδι, με διαφορετικά μουσικά ύφη». Δεν είναι δικά μου λόγια, αλλά του δασκάλου της, κυρίου Μάνου Χατζιδάκι. Από εκεί και πέρα εγώ δεν έχω κανένα δικαίωμα να ενδυθώ το ρουχάκι του άτεγκτου και να κρίνω. Ήταν ένας χορταστικός ηχητικός γύρος του κόσμου κάτω από τον νυχτερινό αττικό ουρανό. Με ένα πιάνο ζεστό, σαξόφωνα και φλάουτο. Χωρίς ποζάτες κορώνες, χωρίς τον κηρυγματολογικό ζήλο του αδίκως καταξιωμένου καλλιτέχνη. Η κυρία Πασπαλά είναι ένα πνεύμα ακριβό. Κι αν η ίδια, μαζί με άλλες κυρίες όπως η Πλάτωνος, η Γιαννάτου, η Τανάγρη, η Βιτάλη, έρχονταν μπροστά μου σαν λιμασμένες ύαινες, θα έτρεχα προς το μέρος τους αψηφώντας κάθε κίνδυνο.