Μετά το Λαγωνικό 24 Καρατίων που διακωμωδούσε τις αστυνομικές ταινίες, σειρά έχει ο Ρόμαν Πολάνσκι με τη Νύχτα των Βρικολάκων.

Μια παρωδία των ταινιών τρόμου για τα βαμπίρ, με πρωταγωνιστή έναν θεοπάλαβο γέρο καθηγητή που προσπαθεί να τεκμηριώσει επιστημονικά τις θεωρίες για τον Κόμη Δράκουλα στον Άλφρεντ, τον αφελή βοηθό του που τον ακολουθεί στο ταξίδι του στην Τρανσυλβανία. Εισβάλλοντας πρώτα σε μια τρομαγμένη αγροτική κοινότητα που αρνείται να αποκαλύψει τα μυστικά της και έπειτα στο ίδιο το κάστρο του Δράκουλα, ο επιστήμονας και ο βοηθός του θα καταφέρουν ακριβώς το αντίθετο από αυτό που επεδίωκαν.

Είναι η τρίτη ταινία που γύρισε στη Βρετανία ο Πολωνο-εβραίος σκηνοθέτης και η πρώτη του έγχρωμη,  ένα tour de force απίστευτης εικαστικής αρτιότητας με τα χιονισμένα τοπία των Καρπαθίων να καθηλώνουν με τη  μεγαλοπρέπεια και το δέος που αποπνέουν – μικρή σημασία έχει το ότι τα γυρίσματα έγιναν στις ιταλικές Άλπεις και όχι στη Ρουμανία. Πηγή έμπνευσης η παλέτα του λευκορωσο-εβραίου ζωγράφου Μαρκ Σαγκάλ, του οποίου το όνομα φέρει ο ιδιοκτήτης του πανδοχείου.

Σε μια εποχή που οι δυτικές κοινωνίες έπαιζαν με τη μορφή και το περιεχόμενο των ίδιων τους των μύθων, o Ρόμαν Πολανσκι έβαλε τη δική του πινελιά στον μύθο των βαμπιρ και του κόμη Δράκουλα, που η παρα-λογοτεχνία κληροδότησε στον  κινηματογράφο.

Το σκηνικό  είναι οι απόκρημνες βουνοκορφές και τα σκοτεινά δάση της Κεντρικής Ευρώπης, αναφορά στη δική του καταγωγή και την παιδική του ηλικία, όταν διέφυγε από τους ναζί περιφερόμενος στην πολωνική επαρχία για πολλούς μήνες.

Ο ίδιος στο ρόλο του πρωταγωνιστή, του αγαθιάρη και ανυποψίαστου Άλφρεντ – alter ego σε μια ταινία που πολλοί κριτικοί χαρακτηρίζουν ως την πιο προσωπική του.

Ο Άλφρεντ μαζί με τον καθηγητή κυνηγούν να γνωρίσουν το Άλλο, το Διαφορετικό. Γιατί τι άλλο ήταν ο Δράκουλας, ο Φράνκενσταϊν, οι εξωγήινοι και οι άλλες μορφές ετερότητας που ανέδειξε ο κινηματογράφος στις αρχές και τα μέσα του 20^ου αιώνα πέρα από ποικίλες εκφάνσεις του άλλου τρόπου ζωής που δεν είμαστε ικανοί – ή δεν θέλουμε – να αποδεχτούμε και τις περιβάλλουμε με τρόμο; Και η εικονοκλαστική δεκαετία του 60 προσέγγισε τα τέρατα με χιουμοριστική διάθεση, αποτυπώνοντας τη διαφορετικότητα ως μια ακόμα κανονικότητα, ανάμεσα στις άλλες.

Τα βαμπίρ του Πολάνσκι είναι έως και συμπαθητικά, με ανθρώπινη υπόσταση και αδυναμίες. Έχουν πλάκα και λένε φοβερές ατάκες. Και περνάνε πολύ καλά στον απέθαντο κόσμο τους.

Τη Νύχτα των Βρικολάκων την παρακολουθεί κανείς χαμογελώντας από την αρχή μέχρι το τέλος, και σε μερικά σημεία γελάει δυνατά. Άσε που κάποιες φράσεις γλιστρούν από τη κινηματογραφική οθόνη και γίνονται κομμάτι της δικής μας ιστορίας, καθώς μπορούν να εκφράσουν τη σύνθετη πραγματικότητα μας. Και ναι, «Έπεσες σε εβραίο βρικόλακα».

Για την ιστορία:

Όταν η ταινία κυκλοφόρησε για πρώτη φορά στις Ηνωμένες Πολιτείες, η MGM ήθελε να τη παρουσιάσει ω φαρσοκωμωδία: έκοψε 12 λεπτά, έδωσε μια γελοία χροιά στην φωνή του καθηγητή Αμπρόσνιους  και άλλαξε τον τίτλο (The Fearless Vampire Killers, ή Συγχώρεσέ με, αλλά τα δόντια σου είναι στο λαιμό μου). Στις αρχές της δεκαετίας του 1980, η MGM έφερε στην επιφάνεια την αυθεντική εκδοχή του σκηνοθέτη και η αποκατεστημένη πλέον κόπια κίνησε εκ νέου τα ενδιαφέρον κοινού και κριτικών για την ταινία.

Η ταινία έχει επίσης ένα ξεχωριστό ενδιαφέρον για την προσωπική ζωή του σκηνοθέτη: Στη διάρκεια των γυρισμάτων της, ο Πολάνσκι γνώρισε και ερωτεύτηκε την Σάρον Τέητ, με την οποία παντρεύτηκε και μετακόμισε στο Λος Άντζελες, όπου εκείνη βρήκε τραγικό τέλος τον Αύγουστο του 1969 από μέλη της σέχτας του Μάνσον, έγκυος οκτώ μηνών στο πρώτο παιδί τους.

Δείτε το trailer: