Στη σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού ταξίδεψαν τη Δευτέρα που μας πέρασε όλοι όσοι βρέθηκαν στην Τεχνόπολη στο Γκάζι, όπου ο Γιάννης Αγγελάκας και ο τσελίστας Νίκος Βελιώτης παρουσίασαν με έναν ιδιαίτερο τρόπο την μουσική παράστασή τους, με τίτλο «Λύκοι στη χώρα των θαυμάτων». Η συγκεκριμένη παράσταση είναι εμπνευσμένη από τον ομώνυμο δίσκο τους, τον οποίο είχαν παρουσιάσει ζωντανά για πρώτη φορά το περασμένο καλοκαίρι, στον εμβληματικό χώρο του Ηρωδείου.

Ο συγκεκριμένος δίσκος περιλαμβάνει 21 διασκευές σημαντικών ελληνικών τραγουδιών, αποσπάσματα του οποίου παρουσίασαν στο κοινό, μεταξύ φυσικά και των δικών τους αυθεντικών δημιουργιών. Το πρώτο τραγούδι που έπαιξαν ήταν μια εντυπωσιακή και κατανυκτική, σχεδόν, εκδοχή του “10 Miles High”, που πρόκειται για ένα ορχηστρικό κομμάτι των Rotting Christ, του πετυχημένου black metal συγκροτήματος.

‘Ηδη με την έναρξη αυτή εξοικειώνεται κανείς με τον διαφορετικό μουσικό κόσμο που προτείνουν ο Αγγελάκας και ο Βελιώτης με αυτή την κυκλοφορία, μια μουσική που σε κάποιους ακούγεται γραφική κι ακατανόητη, σε άλλους εσφαλμένα ως σκοτεινή, underground και χασισοπότικη, ενώ σε άλλους αντηχεί ως αυτό που είναι επί της ουσίας, ένας συνδυασμός ηχητικής ανατρεπτικότητας και κοινωνικής εγρήγορσης.

Στη συνέχεια ακολούθησαν διάφορες επιλογές από το ελληνικό τραγούδι, με διασκευές κλασικών συνθετών όπως ο Χατζιδάκις («Η προσευχή του ακροβάτη»), ο Ξαρχάκος («Δεν έχει αρχή»), ο Σπανός («Άνθρωποι μονάχοι»), ο Θεοδωράκης («Την πόρτα ανοίγω το βράδυ»), ο Άκης Πάνου («Ήρθε ο χειμώνας»), καθώς και δυο επανεκτελέσεις του «πατριάρχη» του ρεμπέτικου, του Μάρκου Βαμβακάρη («Τα μπλε παράθυρα», «Η πλημμύρα»).

Εκτός αυτών, Αγγελάκας και Βελιώτης πειραματίστηκαν κι επάνω σε εκλεκτά τραγούδια ελληνικών συγκροτημάτων που κυκλοφόρησαν τον προηγούμενο αιώνα, όπως οι Χειμερινοί Κολυμβητές («Ο δρόμος»), αλλά και των πιο εναλλακτικών Lost bodies («Ζωή»), των Χωρίς Περιδέραιο («Έγχρωμη γρίπη»), των Εν Πλω («Χωρίς Κανόνα») και της πανκ ροκ μπάντας Γενιά του Χάους («Μπασταρδοκρατία»).

Οι μουσικές επιλογές από την προσωπική τους δισκογραφία βασίστηκαν κυρίως στο album Οι ανάσες των λύκων, με ιδιαιτέρου βάθους τραγούδια όπως τα «Κρίμα να μην είσαι εδώ», «Ο κόσμος μου θυμίζει», «Οι Παλιάτσοι», αλλά και από το Πότε θα φτάσουμε εδώ («Μέσα στη θάλασσα», «Όπως ξυπνούν οι εραστές»). Η ανάμειξη αυτή των διασκευών, που δεν διέφεραν καθόλου από την ηχογραφημένη έκδοση, με τα προσωπικά τους τραγούδια ήταν πολύ πετυχημένη, δίνοντας την εντύπωση μιας καθαρής ροής.

Υποθέτω πως όσοι προσδοκούσαν ένα δυνατό, παθιασμένο και γηπεδικό live από τον ροκ Αγγελάκα απογοητεύτηκαν, αφού η συγκεκριμένη παράσταση παρουσιάστηκε υπό συνθήκες άκρως ιδιαίτερες. Η χαμηλή θέση της φωνής του δεν ανέβηκε σχεδόν καθόλου επίπεδο, με τα τραγούδια να αποδίδονται σχεδόν απαγγελτικά ενώ τα φώτα και τα ηχητικά εφέ συνωμοτούσαν σ’ αυτού του είδους τη μέθεξη. Στο σύνολό της ήταν μια συναυλία για ήσυχους και προσηλωμένους ακροατές, για όσους δηλαδή αυτοπροσδιορίζονται ως «ακροβάτες που γυρεύουν καινούριο θεό». Και, κρίνοντας απ’ το ότι παρουσιάστηκε αρχικά στο Ηρώδειο, είναι ολοφάνερο πως η κεντρική ιδέα πίσω απ’ αυτή βασίζεται στη φιλοσοφία της δημιουργίας μιας απόκοσμης και μυσταγωγικής ατμόσφαιρας, σε συνδυασμό πάντα με το τι αποπνέει η μουσική.