Μια βδομάδα που δεν έχει να επιδείξει κάτι εξαιρετικό, αν και σίγουρα το ενδιαφέρον στρέφεται γύρω από τo:

Cry macho (Κλιντ Ίστγουντ, 2021)

Ενδιαφέρον μάλλον περισσότερο για λόγους ιστορίας του κινηματογράφου. Ο αγαπημένος μαθουσάλας της έβδομης τέχνης, βραβευμένος σκηνοθέτης και από τις δυο μεριές του Ατλαντικού, επιστρέφει με την 40^η μεγάλου μήκους ταινία του εκεί απ΄ όπου ξεκίνησε, στο είδος που τον καθιέρωσε, το γουέστερν. Έχοντας συμπληρώσει εδώ και μήνες τα 91, λογικό είναι οι σινε-φίλοι και θαυμαστές του να σπεύδουν να δουν κάθε ταινία που βγάζει γιατί πού ξέρει κανείς αν θα είναι η τελευταία; Και πράγματι δεν μπορεί κανείς παρά να θαυμάσει την επιμονή, το κουράγιο και την εσωτερική δύναμη που σπρώχνει τον αειθαλή Ίστγουντ να σκηνοθετεί τον εαυτό του σε αυτή την ηλικία σε ένα ρόλο που θα άρμοζε σε κάποιον τουλάχιστον είκοσι χρόνια μικρότερο, να φλερτάρει με και στον φακό, να καβαλάει άλογα, να μπαίνει σε περιπέτειες και… να νουθετεί, κάτι που έκανε στις πιο πολλές ταινίες του, έμμεσα ή άμεσα.

Κάπου εδώ οι έπαινοι όμως σταματούν. Ο Ίνστγουντ γνωρίζει πολύ καλά τη φόρμα του γουέστερν και πως να περάσει το μήνυμα μέσα από την εικόνα – αχανείς εκτάσεις μέχρι εκεί που φτάνει το μάτι, η σκιά της μοναχικής φιγούρας με φόντο τον ουρανό του δειλινού, η φωτιά που σιγοκαίει το βράδυ στη μέση του πουθενά – το μήνυμα όμως μοιάζει να μην υφίσταται. Ένα απλοϊκό σενάριο: ένας παροπλισμένος καου-μπόυ αναλαμβάνει, μετά από παράκληση του πρώην αφεντικού του, να πάει στην πόλη του Μεξικού και να φέρει στις Η.Π.Α. τον γιο του τελευταίου, που είχε αφήσει μαζί με τη μάνα του πριν από πολλά χρόνια. Μια ιστορία που οι κοινοτυπίες και οι στερεοτυπικές απεικονίσεις δίνουν τον τόνο – σκηνές που έχουμε δει και ξαναδεί σε πολλές εκδοχές κάνουν την ταινία να μοιάζει όχι απλά με ξαναζεσταμένο φαΐ αλλά με πατάτες που τηγανίστηκαν σε ταγγισμένο λάδι. Ναι, τον χαιρόμαστε τον Ίστγουντ που επιμένει να γυρίζει ταινίες, αλλά να μην ξεχνάμε ότι αρετή είναι να ξέρεις πότε να σταματάς.

Αντίο ηλίθιοι (Αλπέρτ Ντυποντέλ, 2020)

Η έκπληξη αυτής της βδομάδας έρχεται από μια ταινία που συνδυάζει αισθητική και αφηγηματικά στοιχεία από διάφορους σκηνοθέτες και σχολές της Ευρώπης τις τελευταίες δεκαετίες – τα χρώματα και το αναπάντεχο του παράλογου από τους Ζενέ και Καρό, κάτι από την εμμονή του Αλμοδοβάρ με τη μητρότητα έτσι όπως την διυλίζουν οι ιστορίες του στα όρια της πραγματικότητας, ένα τέλος που θα άρεσε στον Γκοντάρ κι ένα σενάριο οι ελλειπτικές ανισορροπίες του οποίου μάλλον αρέσουν στον Τέρι Γκίλιαμ, που κάνει ένα σύντομο πέρασμα.  Ιδιαίτερα αγαπητός στο γαλλικό κοινό, χωρίς όμως διεθνή αναγνώριση, ο Ντυποντέλ γράφει και σκηνοθετεί παράδοξες ιστορίες με αιχμές κοινωνικής κριτικής. Όπως το ‘Αντίο Ηλίθιοι’ με πρωταγωνιστές τον ίδιο και την ανερχόμενη Βιρζινί Εφιρά στους ρόλους δυο απελπισμένων ανθρώπων: ο ένας χάνει τη δουλειά του λόγω ηλικίας κι η άλλη τη ζωή της λόγω καρκίνου. Ο εργοδότης και ο γιατρός δεν τους κοιτάνε στα μάτια και τους μιλάνε με μισόλογα, για να καταλάβουν αίφνης ότι οι συνομιλητές τους έχουν προ πολλού φύγει και μιλάνε στον αέρα. Ο αρχι-πληροφορικάριος Κουσέ θα επιχειρήσει να τινάξει τα μυαλά του στον αέρα και η κομμώτρια Σούζε Τραπέ θα βάλει σκοπό να βρει, έστω και την τελευταία στιγμή, το γιο που είχε γεννήσει στα δεκαπέντε της και οι γονείς της είχαν δώσει για υιοθεσία. Οι πορείες τους μοιραία θα συναντηθούν –πώς αλλιώς θα προχωρούσε το σενάριο– και θα κάνουν ο,τι μπορούν για να βοηθήσουν ο ένας τον άλλο αλλά, κυρίως, για να βοηθήσουν έναν νέο άνθρωπο να βρει το δρόμο της καρδιάς του.

Γλυκόπικρο σχόλιο πάνω στη τρέλα της παραληρηματικής καθημερινότητας και την αποξένωση, τα καταφέρνει να συγκινήσει στο τέλος και να αφήσει ένα αμυδρό χαμόγελο.