«Ξέρετε, σιγά σιγά την κάνω με ελαφρά πηδηματάκια. Δεν με βλέπω να αντέχω πολύ όρθια». Με αυτές τις λέξεις υποδέχτηκε το κοινό της Τεχνόπολης η Δήμητρα Γαλάνη και βρέθηκα ξαφνικά να απεύχομαι ματαίως το αναπότρεπτο. Το ίδιο και ο υπόλοιπος κόσμος, αφού στο άκουσμα των λεγομένων της αναστατώθηκε. «Μη μου το εύχεστε, δεν θέλω να δω ποτέ τον εαυτό μου να μην είμαι εγώ αυτή που θέλω», απάντησε εκείνη με παλληκαριά, φανερώνοντάς μας πόσο εκλογικευμένη και υπολογισμένη είναι αυτή της η σκέψη.

Ακόμα κι αν ο χρόνος της επάνω στη σκηνή - δυστυχώς για εμάς - λιγοστεύει, είναι βέβαιο πως οι ερμηνείες της Δήμητρας Γαλάνη θα είναι ως και την ύστατη στιγμή συνεπείς στον τρόπο με τον οποίο η ίδια, εδώ και δεκαετίες, υπηρετεί τη μουσική. Άλλωστε ποιο είναι το νόημα πίσω από το να πληρώνεις κάποιον για τις υπηρεσίες του, από το να πληρώνεις εισιτήριο για να δεις τον αγαπημένο σου καλλιτέχνη; Το να τον βλέπεις να δουλεύει σκληρά, φυσικά. Και να που η Γαλάνη εργάζεται σκληρά χωρίς να την «δίνει» καμία σταγόνα ιδρώτα.

Η παράσταση «Έρωτα εσύ» πρόκειται για μια μοναδική συλλογή ερωτικών τραγουδιών από τον προσωπικό κατάλογο της Γαλάνη και όχι μόνο, που για πρώτη φορά παρουσίασε το χειμώνα του 2020 στο Μέγαρο Μουσικής Αθήνας και Θεσσαλονίκης. Και, τουλάχιστον για εμένα προσωπικά, το να βλέπω τη Δήμητρα Γαλάνη, μετά από ένα καλοκαίρι-αφιέρωμα στον Τσιτσάνη μέσα από τις παραστάσεις με την Νατάσσα Μποφίλιου και την Ορχήστρα Βασίλης Τσιτσάνης, να τραγουδάει το “With or without you” των U2, είναι μια περίσταση καλότυχη και εξεγερτική.

Στο ζεστό, λοιπόν, πρόγραμμα που επιμελήθηκε η ραδιοφωνική παραγωγός Μαργαρίτα Μυτιληναίου συμμετέχουν και νέοι καλλιτέχνες (τους οποίους ανέκαθεν προωθούσε η Γαλάνη), η Κατερίνα Πολέμη, ο Ευστάθιος Δράκος, η Παυλίνα Βουλγαράκη και ο Δημήτρης Κόψης. Η Ελληνοβραζιλιάνα Κατερίνα Πολέμη, αλέγρα και ταυτόχρονα ευαίσθητη, κινήθηκε με άνεση και οικειότητα σε τραγούδια όπως τα «Το βαλς του Ορφέα», «Το τραγούδι της ερήμου», «Τι 'ναι αυτό που το λένε αγάπη» και το “So in love”, του Cole Porter.

Η έκπληξη ήταν ο Ευστάθιος Δράκος, ο οποίος, ενώ είναι γνωστός ως ο frontman των Minor Project (όχι, το τραγούδι τους με τίτλο “Fairy tale” δεν ξεχνιέται εύκολα), επέδειξε ως αυτόνομη παρουσία μια ανάερη ευθραυστότητα στα τραγούδια που ερμήνευσε, που περιλάμβαναν μεταξύ άλλων τα «Από τη Φολέγανδρο ως την Κω», την «Εκδρομή», μια αισθαντική διασκευή του “Wicked Game”,  αλλά και μια ταλιράτη επανεκτέλεση στο τραγούδι «Το τυχερό μου αστέρι», που έγραψε ο Κωνσταντίνος Βήτα.

Αναφορικά με τις «έκτακτες» εμφανίσεις, ο ανερχόμενος Δημήτρης Κόψης ανέβηκε στη σκηνή ακόμα πιο ερωτικός, για να τραγουδήσει με τον ζήλο ενός crooner το «Σε θέλω εδώ», που ερμήνευσε για πρώτη φορά η Δήμητρα Γαλάνη μαζί με τον Γιώργο Καραδήμο. Κακώς που ως ο βενιαμίν της παρέας, δεν του δόθηκε χρόνος για ένα ακόμη, έστω, τραγούδι. Η χάρη που διακρίνει την Παυλίνα Βουλγαράκη, πάλι, είναι πιο γνωστή κι εδραιωμένη και στα δυο τραγούδια που ερμήνευσε («Δικαίωμα», «Δεν είπες κάτι»), κατάφερε να μαγνητίσει όλες τις αισθήσεις.

Πράγματι η επιλογή των τραγουδιών που απέδωσε η πρωταγωνίστρια της βραδιάς, εκτός από το ερωτικό περιεχόμενο, αντικατοπτρίζουν ταυτόχρονα και την πιο γνώριμη-ραδιοφωνική-εμπορική πλευρά της, αλλά κανείς δεν θα έλεγε όχι και σε κάποιες εκπλήξεις από όχι και τόσο γνωστά ερωτικά τραγούδια της (γράφω αυτό και μου έρχεται στο μυαλό το «Έτσι θέλω», για παράδειγμα, από το δίσκο «Φως»). Όπως και να ‘χει, ήταν επιλογές για τις οποίες καθιερώθηκε η Γαλάνη στη συνείδησή όλων μας.

Εκτός από την ακμαία ακόμα φωνή της μεγάλης ερμηνεύτριας, η μπάντα της, ένα μουσικό σύνολο απαρτιζόμενο από ταλαντούχους νέους μουσικούς, που με τα χρόνια μόνο προοδεύει, απέδωσε έναν ήχο σφιχτοδεμένο σαν κέλευσμα. Από τις νοσταλγικές ρετρό μπαλάντες «Θα σ’ αγαπώ», «Τα γαλάζια σου γράμματα», «Και σ’ αγαπώ», «Δυο μέρες μόνο» στα πιο ποπ και ηλεκτρικά «Παραδώσου», «Στερεότυπα», «Τα συρτάρια», «Το σ’ αγαπώ μπορεί». Πάντως, θα τ’ ομολογήσω, μου κόστισε κάπως που δεν επέλεξε να εντάξει το “Love will tear us apart”, που ερμήνευσε έξοχα στην πρώτη παρουσίαση της παράστασης.

Λοιπόν, εδώ είν’ η καρδιά, για όποιον δεν το ξέρει. Σε τούτες τις συμπράξεις, που κατασκευάζονται με μιαν υπερευαίσθητη όραση που διαπερνά όλες τις αφηγήσεις. Που δίνουν μορφή στις επιθυμίες μας και λειτουργούν ως αμυντικό ανάχωμα στις βαρβαρότητες που μας προσβάλλουν. Ναι, η Δήμητρα Γαλάνη, 69 σήμερα, τραγουδώντας τις μεγάλες της ερωτικές επιτυχίες γέρνει προς την αθόρυβη αποστασιοποίηση από τις ζωντανές εμφανίσεις και δεν φαίνεται να έχει την επιθυμία να αποδείξει κάτι περισσότερο από αυτό που μας έχει δώσει ως τώρα. Ολοφάνερα, όμως, το σκοινί την αντέχει ακόμα  γι’ αυτό που είναι κι αυτό το μαρτυρά και η στάση της. «Σας ευχαριστώ που ήμασταν παρέα όλα αυτά τα χρόνια», είπε και ούτε στιγμή δεν ακούστηκε σαν ψέμα.