Ο Αντώνης Μποσκοΐτης ήταν παρών στην χθεσινή (22/09) τελετή έναρξης και περιγράφει στο 2020mag.gr: 
«Aπό τη μία, μόνο ευχάριστο είναι που ο δήμαρχος Αθηναίων παρευρίσκεται αυτοπροσώπως σε καλλιτεχνικές - πολιτιστικές εκδηλώσεις και δεν στέλνει εκπροσώπους του. Τον είδαμε πρόσφατα στην πρώτη - μετά το θάνατο του Μίκη Θεοδωράκη - αθηναϊκή συναυλία με τραγούδια του συνθέτη, τον είδαμε και χθες στο Μέγαρο Μουσικής, στην τελετή έναρξης του 27ου διεθνούς φεστιβάλ κινηματογράφου της Αθήνας. Ειδικά χθες τα πράγματα δεν πήγαν και πολύ καλά, όμως. Μόλις ο καλλιτεχνικός διευθυντής του φεστιβάλ, Λουκάς Κατσίκας, ανήγγειλε τον Κώστα Μπακογιάννη στο βήμα, έπεσε ένα σούσουρο στην αίθουσα από τα ψηλά καθίσματα. Το οποίο σούσουρο εξελίχτηκε σε κράξιμο κανονικό και σε κάποιους μεγαλύτερους έφερε μνήμες από τον διαβόητο εξώστη της Θεσσαλονίκης. Με το που είπε ο δήμαρχος, λοιπόν, "Να που ξανασυναντιόμαστε", εννοώντας το άνοιγμα των αιθουσών, μία γυναικεία φωνή ακούστηκε: «Ποτέ δεν συναντηθήκαμε»! Ακολούθησε ένα «ουστ» κι ύστερα άλλο ένα, που ομολογουμένως σκόρπισε αμηχανία στο χώρο. Κάτι πήγε να πει ο δήμαρχος, εν είδει χιούμορ (κι εγώ το ίδιο θα έκανα στη θέση του), ωστόσο ο Κατσίκας προσπάθησε να μετατρέψει το χονδροειδές «ουστ» σε απλό «ου», λέγοντας «Εδώ, σε μένα τα ''ου'', για μένα τα λέτε». Ήταν μια σκηνή που διήρκεσε ελάχιστα λεπτά και που - επαναλαμβάνω - με έκανε να νιώσω άβολα, όπως και πολύ άλλο κόσμο φαντάζομαι».

«Υπάρχει όμως κι ένα "αλλά", ικανό κι αυτό να αμβλύνει τη φαινομενική "καφρίλα": Ο Μπακογιάννης βρισκόταν ανάμεσα σ' ένα κοινό που στην πλειοψηφία του απαρτιζόταν από καλλιτέχνες - ανθρώπους του κινηματογράφου. Δεν ήθελε να πει δυο λόγια στο σύνδεσμο εμποροϋπαλλήλων του δήμου Αθηναίων, λόγου χάριν, αλλά σε σκηνοθέτες, παραγωγούς και ηθοποιούς, που δεν έχουν υποστεί και λίγα την τελευταία διετία, όπως λίγα δεν έχει υποστεί και ο χώρος του πολιτισμού γενικότερα. Επιπλέον, αν στενοχωρήθηκε, νευρίασε ή δεν ξέρω τι άλλο μπορεί να ένιωσε, ας τον ενημέρωνε κάποιος πως οι καλλιτέχνες είναι θερμόαιμοι, εκ φύσεως αντιδραστικοί και περιπαικτικοί, αδιαφορώντας για το αν βρίσκονται στη Σκάλα του Μιλάνο ή στου Μπελαμί το ουζερί. Στα αμφιθέατρα κάποτε στη Γαλλία δεν έπεφτε μόνο κράξιμο, αλλά διαδραματίζονταν και σκηνές απείρου κάλλους, σχεδόν απερίγραπτες όσο και ενδεικτικές για τη σχέση τέχνης και εκάστοτε εξουσίας», τονίζει χαρακτηριστικά ο Αντώνης Μποσκοΐτης και συνεχίζει: «Γνώμη μου είναι πως το χθεσινοβραδινό περιστατικό αποτέλεσε δείγμα υγείας μέσα σ' έναν πολιτισμό που νοσεί και γι' αυτό δεν ευθύνονται οι εκπρόσωποι του. Κατά τα άλλα, η προβολή της αριστουργηματικής ταινίας «A hero» του βραβευμένου με Όσκαρ Ιρανού Φαραντί, πιστεύω πως αποζημίωσε με τον καλύτερο τρόπο το σινεφίλ κοινό της αίθουσας και κανείς δεν θα ήθελε να θυμάται τις αποδοκιμασίες προς το πρόσωπο του δημάρχου. Συνέβησαν όμως και καταγράφηκαν...»