Η ταινία της εβδομάδας - Μπλε Βάλτος (Blue Bayou, 2021)

Ο Κορεάτικης καταγωγής Τζάστιν Σον είχε μαγέψει το 2017 το κοινό στο φεστιβάλ του Sundance με μια ταινία που θα μπορούσαμε να εντάξουμε στην νεόκοπη κατηγορία του χειροποίητου. Αυθεντικά χειροποίητου.

Η ταινία της εβδομάδας - Μπλε Βάλτος (Blue Bayou, 2021)
ΠΡΟΒΟΛΗ

Με μια κάμερα στο χέρι είχε γυρίσει στα περίχωρα του Λος Άντζελες τη ζωή στη διάρκεια μιας μέρα δυο Κορεατών αδελφών που έχουν ένα μαγαζί με παπούτσια και της εντεκάχρονης αφροαμερικανής Καμίλα που κάθε μέρα κάνει κοπάνα από το σχολείο για να πάει να τους βρει, γιατί απλά περνάνε πολύ καλά μαζί. Μόνο που εκείνη η μέρα ήταν η 3η Μαρτίου 1992, ημέρα που αθωώθηκαν οι αστυνομικοί που ξυλοκόπησαν βάναυσα τον Ρόντεϋ Κίνγκ και το Λος Άντζελες τυλίχτηκε στις φλόγες. Μια απίθανα όμορφη και τρυφερή ταινία, αθώα και απλή σαν παιχνίδι που ανοίγει ταυτόχρονα τα θέματα συνύπαρξης των διαφόρων μειονοτήτων μέσα στην αποξενωμένη μεγαλούπολη. Εχέγγυο για μια καλή συνέχεια.

Δύο ταινίες μετά, ο Σον παίρνει το εισιτήριο για τις Κάννες, στο τμήμα "Ένα Κάποιο Βλέμμα", με ένα δράμα που πραγματεύεται την τύχη πολλών παιδιών τα οποία, ενώ υιοθετήθηκαν ως βρέφη από αμερικάνους και έζησαν όλη τους τη ζωή στις Η.Π.Α., εξαιτίας μιας "τρύπας" στη νομοθεσία που κανείς δεν φαίνεται πρόθυμος να μπαλώσει ζουν υπό τη συνεχή απειλή της απέλασης.

Ο Σον γράφει και σκηνοθετεί την ιστορία του Αντόνιο ΛεΜπλαν, (τον οποίο και υποδύεται), ενός νέου που μεγάλωσε σε μια κωμόπολη της Λουιζιάνας με τους θετούς του γονείς. Έχοντας περάσει από πολλές ανάδοχες οικογένειες και κακοποιηθεί συναισθηματικά, ο Αντόνιο είχε συλληφθεί για κλοπή και φυλακιστεί για ένα διάστημα. Εμείς τον συναντάμε όταν έχει κάνει τη μεγάλη στροφή στη ζωή του. Ζει μαζί με τη σύντροφο του Κάθυ (στο ρόλο η Αλίσια Βίκαντερ) και την κόρη της από τον πρώτο της γάμο, την οποία λατρεύει και τον λατρεύει, και η ευτυχισμένη αυτή οικογένεια περιμένει το νέο της μέλος, ενώ ο tattoo artist Αντόνιο ψάχνει και δεύτερη δουλειά στην προσπάθεια του να προσφέρει όσα μπορεί περισσότερα στα "κορίτσια" του.

Έλα όμως που ο πρώην σύζυγος της Κάθυ, πατέρας της μικρής Τζέσι, που δεν θέλει να τον βλέπει και προτιμάει για μπαμπά τον Αντόνιο, είναι ένστολος. Και ο συνάδελφος του στις περιπολίες είναι ένας από αυτούς του Αμερικάνους ένστολους που σε ξαπλώνουν μπρούμυτα και σου περνάνε χειροπέδες και σου πατάνε το γόνατο στην σπονδυλική στήλη και σου φορτώνουν και τον μισό ποινικό κώδικα … αν δεν σε έχουν σκοτώσει στο μεταξύ.

Σε μια ατυχή συνάντηση όλων των προαναφερθέντων σε ένα σούπερ μαρκετ, ο Αντόνιο συλλαμβάνεται και καταλήγει στο Μεταγωγών και η οκτώ μηνών έγκυος Κάθυ μαθαίνει έκπληκτη ότι επίκειται απέλαση του. Και τότε αρχίζει μια οδύσσεια νομική και συναισθηματική για το νέο ερωτευμένο ζευγάρι που πρέπει να αποδείξει ότι ο Αντόνιο δεν είναι ελέφαντας αλλά Αμερικάνος, γιατί οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι η μόνη πατρίδα που γνωρίζει. Ένας αγώνας που δεν είναι καθόλου εύκολος.

Ο Τζάστιν Σον έχει πολλές αρετές ως κινηματογραφιστής.

Ξέρει να χειρίζεται σωστά τη χρωματική παλέτα, να μεταφέρει την ιδιαίτερη ατμόσφαιρα του δέλτα του Μισσισιπή, να μας κάνει να αισθανόμαστε οικειότητα με την οικογένεια που δημιούργησε ο Αντόνιο. Να χαιρόμαστε μαζί τους και να θλιβόμαστε και να οργιζόμαστε με τις ανυπέρβλητες δυσκολίες που συναντάνε, ενώ δεν το αξίζουν.

Οι Σον και Βίκαντερ έχουν μεταξύ τους μια χημεία που πείθει. H τελευταία δήλωσε ότι ταυτίζεται συναισθηματικά αλλά και κοινωνικά  με την Κάθυ –ως γόνος μονογονεϊκής οικογένειας που είχε μια αρκετά δύσκολη παιδική ηλικία– και χαίρεται που της δόθηκε η δυνατότητα να ερμηνεύσει ένα ρόλο σε μια ιστορία "από τα κάτω".

Οι ηθοποιοί στους δεύτερους ρόλους είναι επαρκέστατοι. Το κοινωνικό θέμα το οποίο θίγει η ταινία, το πως οι ανάλγητοι νομοθέτες διαλύουν ανθρώπινες ζωές αδιαφορώντας, έχει μεγάλο ενδιαφέρον. Τότε γιατί δεν μπορώ να γράψω μια εγκωμιαστική κριτική για την ταινία;

Ο Σον υποδύεται ο ίδιος έναν ήρωα που σίγουρα έχει στοιχεία του εαυτού του και μετάφερει σε μεγάλο βαθμό και τις δικές του εμπειρίες του Κορεάτη μετανάστη στις Η.Π.Α. Διεισδύει με ευκολία στον εσωτερικό του κόσμο, στις προσπάθειες που κάνει να ξεπεράσει το παραβατικό του παρελθόν αλλά και τους δαίμονες που τον κυνηγάνε από τη μακρινή πατρίδα και τη μάνα που δεν γνώρισε αλλά και από την τωρινή, και τους γονείς που γνώρισε.

Ο βυθός του μπλε βάλτου που βλέπουμε συχνά συμβολίζει τη οδυνηρή  κατάδυση στις αναμνήσεις του. Όμως κάποια στιγμή χάνει σεναριακά την μπάλα.
Οι δραματικοί τόνοι ανεβαίνουν συνέχεια, το κοντέρ του δακρυβεχτόμετρου σπάει και ο θεατής δεν αντέχει κι άλλο δράμα, κι άλλο κλάμα, κι άλλους χωρισμούς, κι άλλη κατάφορη αδικία. Στην προσπάθεια του να καταγγείλει, ο Σον υπερέβη τις συμβάσεις της φόρμας με ένα δεύτερο μέρος που, αν μη τι άλλο, αδικεί το  πρώτο.

ΥΓ. Παρόμοια εικόνα για το πως αποδίδει ο Σον την πραγματικότητα των υιοθετημένων παιδιών που απελάθηκαν φαίνεται πως έχει και η Ένωση τους, που δημιουργήθηκε για να υπερασπίσει τα δικαιώματα τους στην αμερικανική ιθαγένεια.

Μετά από καταγγελίες του Άνταμ Κράσπερ, του ατόμου στην ιστορία του οποίου βασίστηκε η ταινία, κυκλοφόρησαν το χάσταγκ #boycottbluebayou, ζητώντας από το κοινό να αγνοήσει την ταινία.

Ο Άνταμ Κράσπερ σε ανάρτηση του στα social media υποστήριξε πως ο Σον, αν και ήρθε στην αρχή σε επαφή μαζί του, στη συνέχεια τον αγνόησε, δεν ζήτησε την άδεια του και δεν τον αναφέρει καν στις ευχαριστίες. Ο Κάσπερ αναγκάστηκε να χωρίσει το 2016 από τη γυναίκα και τα παιδιά του λόγω της απέλασης, ενώ οι θετοί του γονείς αντιμετωπίζουν κατηγορίες για σεξουαλική κακοποίηση ανηλίκου. «Είμαι ένα πραγματικό άτομο, όχι χαρακτήρας του Χόλυγουντ που φτιάχτηκε για το κέρδος, τα βραβεία και τα μελό» καταλήγει βάζοντας τον εαυτό απέναντι στον Σον, που είχε μια ευτυχισμένη παιδική ηλικία μαζί με τους γονείς

Ακολουθήστε το 20/20 Magazine στο Google News, στο Facebook, το Twitter και το Instagram.
ΠΡΟΒΟΛΗ