Θα φανταζόσασταν ποτέ τον Eric Burdon ή τους Active Member να τραγουδούν το “The House of the Rising Sun” ή τις «Μέρες παράξενες, θαυμάσιες μέρες» αντίστοιχα, βράδυ Σαββάτου, σε κάποιο από τα τηλεοπτικά «μουσικά τραπεζώματα», εν μέσω μεζέδων, κρασιών και λουλουδοπόλεμου; Σίγουρα όχι.

Και τι γινόταν όλη αυτή η σπουδαία μουσική -και οι σπουδαίοι μουσικοί- που δεν ταίριαζαν στο concept «μουσική εκπομπή - αναπαράσταση νυχτερινής εξόδου σε κέντρο διασκεδάσεως για όσους κάθονται στο σπίτι», τα προηγούμενα κοντά 20 χρόνια; Απλώς, ήταν απόντες. Και μαζί τους, έλειψαν και πολλοί άλλοι - όσοι δεν τοποθετούν τη μουσική τους στους μαζικούς χώρους ή στα μαζικά Μέσα, τουλάχιστον στις μέχρι πρότινος υπάρχουσες εκπομπές.

Για να είμαι δίκαιος, βέβαια, οι μουσικές «τηλεταβέρνες» δεν είναι ό,τι χειρότερο έχει περάσει από την ελληνική τηλεόραση, αναφορικά με τη μουσική. Από τις εκπομπές του Σπύρου Παπαδόπουλου -κυρίως τα πρώτα χρόνια στην ΕΡΤ- πέρασαν σημαντικοί καλλιτέχνες του λαϊκού ρεπερτορίου και του καλού ελληνικού τραγουδιού γενικότερα, σε μια εποχή που τα τηλεοπτικά κανάλια είχαν ερμητικά κλειστή την πόρτα στη μουσική. Δεν θα ήταν υπερβολή να πω ότι αυτές οι εκπομπές, ούτε λίγο ούτε πολύ, διέσωσαν την επαφή του Έλληνα τηλεθεατή με την ιστορία και το γνήσιο αίσθημα του ελληνικού τραγουδιού.

Αυτά, όμως, την προηγούμενη εικοσαετία.

Η ελληνική μουσική χρειαζόταν να «ξεμεθύσει» από τη νυχτερινή της έξοδο, να σηκωθεί το επόμενο πρωί, να βάλει τα καθημερινά της ρούχα και να καθίσει, σαν φίλη, στο σαλόνι μας. Να μας πουν ιστορίες οι δημιουργοί και οι ερμηνευτές της και, πάνω στην κουβέντα, να πιάσουν την κιθάρα και να μας παίξουν το αγαπημένο μας τραγούδι. Να γίνουμε μια παρέα, να γελάσουμε, να τραγουδήσουμε, και όλα αυτά σε ένα επίπεδο ανθρώπινης, ποιοτικής επικοινωνίας, με άξονα πάντα τη μουσική.

Το «Μουσικό Κουτί» δεν γεννήθηκε στα γραφεία της ΕΡΤ. Δεν προέκυψε μέσα από κάποια απόφαση της δημόσιας τηλεόρασης να προβάλλει την ελληνική μουσική με έναν πιο ανοιχτό και ουσιαστικό τρόπο. Ήταν μία πρόταση του Νίκου Πορτοκάλογλου, την οποία κατέθεσε στην ΕΡΤ και οι ιθύνοντες -ευτυχώς- την αποδέχτηκαν. Είναι ακόμα μία ιστορία «μονάδας που κάνει τη διαφορά», σε ένα ζοφερό -εδώ και δεκαετίες- τοπίο για τη μουσική, την τέχνη και τον πολιτισμό γενικότερα, τόσο όσον αφορά τους ιδιωτικούς σταθμούς όσο και τη δημόσια τηλεόραση.

Δεν ήταν όμως ο Νίκος Πορτοκάλογλου απλά εκείνος που το σκέφτηκε, ήταν και ο καλύτερος για να το πραγματοποιήσει. Φιλικός, άνετος και πάνω απ’ όλα άξιος μουσικός, είναι ο ιδανικός οικοδεσπότης του «Κουτιού». Η δε επιλογή της Ρένας Μόρφη δίπλα του, στην παρουσίαση, δικαιώνεται απόλυτα, με τη φυσική ευγένεια και τον επαγγελματισμό της, σε κάθε εκπομπή.

Οι «Μουσικοί του Κουτιού» είναι μία ακόμη σημαντική «περιουσία» της εκπομπής. Όχι μόνο γιατί είναι ικανότατοι ατομικά και δεμένοι ως σύνολο, αλλά γιατί αποτελούν τη ζωντανή διαφήμιση της «διαστημικής» επόμενης γενιάς των Ελλήνων μουσικών, των άρτια καταρτισμένων, πολύ ταλαντούχων και με άψογη σκηνική παρουσία: Γιάννης Δίσκος (σαξόφωνο, κλαρίνο, πλήκτρα, μουσική διεύθυνση), Λάμπης Κουντουρόγιαννης (κιθάρα, φωνητικά), Δημήτρης Καζάνης (βιολί, πιάνο, φωνητικά), Στέλιος Φραγκούς (πιάνο, πλήκτρα, μπουζούκι), Βύρων Τσουράπης (μπάσο, μαντολίνο, φωνητικά) και Θανάσης Τσακιράκης (τύμπανα). Απογείωση.

Ο Πάνος Σουρούνης, με τις «εξερευνήσεις» του, δίνει τη νότα της επόμενης μέρας παρουσιάζοντας νέους δημιουργούς και ερμηνευτές, κάτι ιδιαίτερα σημαντικό σε μία εποχή που οι τηλεοπτικοί σταθμοί και τα ραδιόφωνα έχουν ουσιαστικά αποκλεισμένους τους νέους καλλιτέχνες.

Τέλος, ένα ακόμη «κλειδί» της εκπομπής αποτελεί και η συμβολή του παραγωγού Νίκου Μακράκη στο ρεπερτόριο και τα πρόσωπα που φιλοξενούνται, με εξαιρετική δουλειά ως τώρα στα μουσικά «συνταιριάσματα».

Ας πάνε στο καλό, λοιπόν, τα «τηλεγλεντοκόπια», που λέει και ο φίλος Μιθριδάτης. Ό,τι ήταν να προσφέρουν, το προσέφεραν. Η αληθινή σύνδεση με τη μουσική και τους καλλιτέχνες στην εποχή μας απαιτεί ανθρωπιά, απλότητα, ουσία, ποιότητα και την αισθητική που μας αξίζει.

Εξάλλου, δεν «νικήθηκαν» από όποια κι όποια εκπομπή, αλλά από το «Μουσικό Κουτί». Ίσως την καλύτερη μουσική εκπομπή στην ιστορία της ελληνικής τηλεόρασης.