Το καλοκαίρι του 2020 ο θεατρικός χώρος ΜΠΙΠ στην Κυψέλη έκλεισε και τη θέση του πήρε το Θέατρο Δρόμος, όπου έχει πλέον βρει την καλλιτεχνική της στέγη η 15μελής ομάδα «Μήδεια» (Medea Theater Group). Υπό την καθοδήγηση του σκηνοθέτη και καλλιτεχνικού υπεύθυνου Εμμανουήλ Μαύρου, το θέατρο σηκώνει αυλαία με καινούρια φιλοσοφία, έχοντας ως όραμα να συμβάλει στην ιστορία και στην εξέλιξη αυτής της σπουδαίας θεατρικής και καλλιτεχνικής γειτονιάς. Τα έργα που παρουσιάζονται απ’ την ομάδα δίνουν έμφαση στη λογοτεχνία του φανταστικού, την αστυνομική και δυστοπική λογοτεχνία, με ατμόσφαιρες dark noir, ενώ στο χώρο θα φιλοξενούνται επίσης παραστάσεις εξωτερικών παραγωγών, καθώς και σεμινάρια, εργαστήρια και άλλες εκδηλώσεις.

Ένα από τα έργα που παρουσιάζονται είναι το “Hanna”, της Σαμ Πότερ, που μεταφέρεται για πρώτη φορά στη χώρα μας και έχει σχετικά προσαρμοστεί στα καθ’ ημάς υπό τον τίτλο «Άννα». Ο μονόλογος αυτός εξερευνά την ιστορία μιας νεαρής μητέρας, της Άννας, για την οποία το να μεγαλώσει την κόρη της είναι ό,τι καλύτερο της έχει συμβεί. Ωστόσο, ένα αναπάντεχο τεστ πατρότητας αποκαλύπτει πως η Έλλη δεν είναι το βιολογικό της παιδί. Αμέσως μόλις οι «πραγματικοί» γονείς του παιδιού της θελήσουν να συναντηθούν με την Άννα, η ίδια θα προσπαθήσει να αναζητήσει τις απαντήσεις στο πώς μπορεί να είναι κανείς «σωστός» γονιός, ενώ μάλιστα θα καταφύγει σε επιλογές που θα ταράξουν τους γύρω της.

Η συγγραφέας του έργου Σαμ Πότερ έχει δηλώσει πως έμπνευση για την «κατασκευή» της ηρωίδας της ήταν εν μέρει μια στατιστική έρευνα που ανέφερε πως περίπου 19 χιλιάδες παιδιά ετησίως ανταλλάσσονται κατά λάθος στα μαιευτήρια. Στο δρόμο αυτής της καθοδήγησης του κειμένου, ο θεατής παρακολουθεί τη νεαρή πρωταγωνίστρια, Παναγιώτα Αβραμοπούλου, να τον κοιτάζει στα μάτια και να αφηγείται με εξομολογητική διάθεση την ιστορία της, σ’ αυτό το one woman show που σου δίνει την εντύπωση ενός θεατρικού workshop. Η όλη παράσταση σχεδιάστηκε με τέτοιο τρόπο ώστε να προσιδιάζει στο εναλλακτικό θέατρο του Λονδίνου, όπου πρωτόπαιξε το έργο, ωστόσο άφησα να περάσουν αρκετές μέρες σκεπτόμενος αυτό που παρακολούθησα κι ακόμη δεν είμαι σίγουρος για το αν αυτό επιτεύχθηκε πλήρως.

Κατά τη διάρκεια της δίωρης σχεδόν αφήγησής της, η Άννα ξετυλίγει το κουβάρι της ζωής της θέτοντας καίρια και διαχρονικά ερωτήματα για την αξία της οικογένειας, παρέχοντας ταυτόχρονα και τις δικές της απαντήσεις. Πώς είναι να είσαι μια νεαρή μητέρα που μεγαλώνει μόνη της το παιδί της; Ποια είναι η αντιμετώπιση από τον οικογενειακό σου κύκλο; Μάνα είναι μόνο αυτή που γεννάει το παιδί; Μια μητέρα με οικονομική άνεση μπορεί να εκτελέσει αποδοτικότερα το μητρικό της καθήκον, από μία άλλη που αντιμετωπίζει δυσκολίες; Όλα τα θέματα που τονίζει η Πότερ μέσω της Άννας της αφορούν σε ζητήματα φυλετικής ταυτότητας, οικονομικών προνομίων, στα κοινωνικά στερεότυπα και στις προκαταλήψεις.

Η οπωσδήποτε φιλόδοξη σκηνοθετική ματιά του Εμμανουήλ Μαύρου παρουσιάζει την πρωταγωνίστρια να μοιράζεται μια κάπως μοιρολατρική διάθεση για τα πράγματα, την υπαρξιακή αποδοχή του τυχαίου κι απρόβλεπτου ως καθοριστικού στη ζωή της. Η ερμηνεία της Παναγιώτας Αβραμοπούλου, κινούμενη σ’ αυτά τα πλαίσια, δεν διακατέχεται σε καμία περίπτωση από τη φόρα μιας ώριμης απόδοσης, ωστόσο είναι απόλυτα αξιοπρεπής κι ενέχει μέσα της έντονο συναισθηματισμό και έναν έξυπνο σαρκασμό που, σε ορισμένα σημεία, αξιοποιείται ευεργετικά. Σε άλλες στιγμές, παρ’ όλα αυτά, όπου η Άννα μιλάει εκ μέρους των προσώπων γύρω της, οι χιουμοριστικές μιμήσεις της ηθοποιού δυστυχώς δεν «περνάνε» εύκολα στο σύνολο του κοινού, καθώς δεν επιδεικνύουν αρκετή φυσικότητα.

Επίσης, αξίζει να αναφερθεί πως σε άλλες στιγμές, κυρίως κατά την κορύφωση της δράσης, τείνει να εκφράσει τη δυσφορία της μέσα από ένα ασταμάτητο πηγαινέλα επί της σκηνικής επιφάνειας. Ολοφάνερα μέσα απ’ αυτές τις σοβαρές σωματικές αντιδράσεις, ο θεατής οφείλει να συλλάβει στην ολότητά του το μέγεθος της κρίσης πανικού που βιώνει η Άννα. Η χρονική διάρκεια αυτής, εντούτοις, είναι τόσο βάναυσα μεγάλη και διαδραματίζεται με έντονο τρόπο, χωρίς σχεδόν καθόλου λόγια, που καταλήγει κουραστική. Φυσικά, αυτό είναι ένα σχόλιο για τη διάρκεια του πανικού με όρους θεατρικού χρόνου, που θα μπορούσε να αξιοποιηθεί διαφορετικά – σε καμία περίπτωση δεν υποτιμώ αυτό το αιφνίδιο επεισόδιο άγχους και φόβου, που επηρεάζει ολοένα και περισσότερους ανθρώπους γύρω μας κι απαιτεί αναγνώριση και ενσυναίσθηση.

Με άλλα λόγια, ο σκηνοθέτης στήνει μια παράσταση γήινη και ανεπιτήδευτη, που στόχο δεν έχει να εντυπωσιάσει, ξεγελώντας στο τέλος τον αποδέκτη της, αλλά αντιθέτως να αφουγκραστεί ο θεατής την ρεαλιστική, συγκινητική και τρυφερή εμπειρία της Άννας, ώστε να αναζητήσει τις προσωπικές του απαντήσεις στο τι είναι τελικά λάθος και σωστό. Η ιστορία μιας μητέρας, που αξιώθηκε το θαύμα της φύσης, μέσα σε έναν κόσμο σκληρό κι ανάλγητο. Η μέθη της επιτυχίας πολλές φορές δεν είναι το ζητούμενο, ιδίως σε τέτοιου είδους παραστάσεις, με νέους ηθοποιούς που μόλις τώρα σκιρτούν δημιουργικά και σε νέα θέατρα που, αν δεν χρειάζονται στήριξη, οπωσδήποτε αξίζουν μια ευκαιρία από όλους.

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ:

Συντελεστές:

Κείμενο: Σαμ Πότερ

Σκηνοθεσία: Εμμανουήλ Γ. Μαύρος

Μετάφραση: Παναγιώτα Αβραμοπούλου

Σκηνικά - Κοστούμια: Ρένα Σαντανούρη