Τέσσερα χρόνια μετά τις «Μωβ καληνύχτες», η Παυλίνα Βουλγαράκη κυκλοφορεί την τρίτη ολοκληρωμένη δισκογραφική της δουλειά υπό τον τίτλο «Ηλιαχτίδα». Ο δίσκος ηχογραφούνταν από το 2018 και έφερε ως αποτέλεσμα έντεκα τραγούδια, εκ των οποίων τα έξι είναι ήδη γνωστά, αφού είχαν κυκλοφορήσει ως singles κατά το προηγούμενο διάστημα. Η Βουλγαράκη είναι εκείνη η τραγουδοποιός που έχει κυριολεκτικά κλείσει μέσα από την τέχνη της  τα στόματα όλων εκείνων που έσπευσαν κάπως ξεδιάντροπα να της προσάψουν στο ξεκίνημά της τυχοδιωκτισμό και ταπεινά κίνητρα, κρίνοντας μόνο από το όνομά της. Ε, λοιπόν, από το ντεμπούτο της έως και σήμερα έχει αποδείξει σε όλους πως είναι πολλά περισσότερα από ένα όνομα, αφού δεν άφησε στιγμή να τη βαρύνει και να την εμποδίσει στο να ακολουθήσει το όνειρό της.

Δεν εκλείπουν ούτε απ’ αυτόν τον δίσκο οι μεγάλες, ηχηρές συμμετοχές, όπως συνέβη και με τις δύο προηγούμενες κυκλοφορίες της: Δήμητρα Γαλάνη, Στάθης Δρογώσης, Νίκος Πορτοκάλογλου, Γιώργος Σαμπάνης, Νίκος Μωραΐτης, Ελεάνα Βραχάλη και άλλοι ταλαντούχοι είναι οι καλλιτέχνες που συνέδραμαν στην ολοκλήρωση αυτής της ιδέας, που κυκλοφόρησε πριν λίγες εβδομάδες από την Cobalt Music και με την οποία η νεαρή δημιουργός εμπλουτίζει τον προσωπικό της κατάλογο κι επιχειρεί να κάνει ακόμα πιο έκδηλη την παρουσία της. Και σ' αυτά τα έντεκα τραγούδια παρουσιάζει έναν άκρατο συναισθηματισμό που σε βρίσκει κατάστηθα, διαμορφώνοντας τον ήχο της κάπως πιο μακριά από το ιδίωμα της καταγωγής του, χωρίς να είμαι όμως βέβαιος για το αν προδίδει ή όχι την τελευταία.

Όπως αναφέρθηκε, τα έξι τραγούδια του δίσκου («Αυτό ήταν όλο», «Καμία ψυχή», «Πώς συνεχίζεται η ζωή», «Δεν είπες κάτι», «Ξάπλωσέ με στη γη», «Ενικός») είναι ήδη γνωστά κι έχουν αναμετρηθεί με το αισθητικό σύστημα του ακροατηρίου. Αυτό έχει ως συνέπεια να σου μένουν μόνο πέντε καινούρια τραγούδια που ακούς για πρώτη φορά, συνεπώς και η ακρόαση του δίσκου απέχει παρασάγγας από μια ολιστική εμπειρία. Και είναι κρίμα που αυτό πλέον επιλέγουν οι περισσότεροι καλλιτέχνες. Οι επιταγές της streaming εποχής, μέσα από τις playlist και τις αλγοριθμικές προτάσεις, θέλουν τη βιομηχανία της μουσικής να ευνοεί μόνο τους καλλιτέχνες με μαζική απήχηση. Το θετικό, πάλι, είναι πως η πλειοψηφία των τραγουδιών του δίσκου ακούστηκαν από τον κόσμο και δεν θάφτηκαν ως b-sides, όπως θα συνέβαινε αν δεν είχαν κυκλοφορήσει νωρίτερα.

Σχετικά με τα πέντε νέα τραγούδια, το album ανοίγει με το τραγούδι «Χίλιες ζωές», σε μουσική της Δήμητρας Γαλάνη και στίχους της ίδιας της Βουλγαράκη. Στο εικονοπλαστικό αυτό βαλσάκι η φωνή της κινείται στους γνώριμους, ήπιους τόνους της, ωσάν αφήγηση προς τον άμεσο αποδέκτη του, που είναι, κατά την ίδια, η μητέρα της. Θα μπορούσε να λειτουργήσει ως χαλί σε ερωτικό φιλμάκι της δεκαετίας του 2000. Το «Ποτέ και πουθενά» είναι το μόνο από τα πέντε που μένει απόλυτα πιστό στον αισθητικό κόσμο του πρώτου της δίσκου «Λαβύρινθοι», γι’ αυτό κι εκτιμάται. Στο «Η πιο αγνή βροχή», το ντουέτο με τον Νίκο Πορτοκάλογλου διακρίνεται – μουσικά τουλάχιστον - μια κάπως πατενταρισμένη τεχνική που δεν του επιτρέπει δυστυχώς να αναδειχθεί.

Τα τραγούδια που ξεχωρίζω είναι το  «Μπορείς ακόμα», που η Βουλγαράκη έγραψε μαζί με τον Κωστή Βήχο, αλλά και το ομότιτλο «Ηλιαχτίδα», που κλείνει το δίσκο, σε μουσική ενός σταθερού συνεργάτη της, του Γιώργου Κυριάκου. Το πρώτο είναι σαν να ξεπήδησε από δίσκο του Vance Joy και να φόρεσε φυσικά τον απαιτούμενο pop μανδύα, ώστε να ενταχθεί με άνεση σε μια ραδιοφωνική playlist. Μπορεί να μην εκδηλώνεται με την πρώτη, αλλά εδώ η Παυλίνα τραγουδάει σαν να πρόκειται για το οριστικό της τραγούδι, μετατρέποντας την υπομονή σε ενθουσιασμό. Το δεύτερο  έχει να επιδείξει καλογραμμένους, συγκινητικούς στίχους που αποδίδονται ικανοποιητικά από το συναισθηματικό βάθος της φωνής της και το διασώζουν από το να καταλήξει σε γλυκανάλατο νανούρισμα.

Επιλέγοντας να βγάλει τη ραχοκοκαλιά του ήχου αυτού του δίσκου στον αέρα πολύ πριν την κυκλοφορία της ολοκληρωμένης δουλειάς, η Παυλίνα Βουλγαράκη έχει ήδη οριοθετήσει ένα δημιουργικό σύμπαν που δεν στοχεύει στην αποδόμηση της αισθητικής της μουσικής της όπως μας την σύστησε ως τώρα, αλλά αντίθετα στο να την εξελίξει κοσμώντας την με ολοφάνερα στοιχεία κράχτη. Το άνοιγμά της στον εγχώριο ήχο μετά τα δύο πρώτα προσωπικά άλμπουμ της νοθεύει κάπως τις αντιδράσεις όλων εκείνων που εκτίμησαν τη δημιουργό γι’ αυτό που παρουσίασε στο ξεκίνημά της και οπωσδήποτε δεν ίδρωνε τότε για να ξυπνήσει τα σκυλιά, που ακόμα κοιμούνταν δεμένα στην αυλή.

Ακόμα και μ’ αυτά τα πιο εμπορικά στοιχεία, εντούτοις, δεν παρατηρώ παρά αμυδρούς θύλακες πειραματισμού, που εντοπίζονται κυρίως στην πλουσιότερη ενορχήστρωση των τραγουδιών και στην ευχάριστη, θεραπευτική στιχουργική καταβύθισή της σε έναν κόσμο μύχιο,  όπου κυριαρχούν η υπαρξιακή μοναξιά, ο αφουγκρασμός της ανθρώπινης ψυχής, μ’ ένα λόγο γεμάτο εικόνες και μεταφορές, εκλαϊκευμένα ποιητικό. Δεν περιορίζεται, ευτυχώς, σ’ ένα άλλο εγχειρίδιο χωρισμού. Αρκετά τραγούδια παραμένουν κοντά στο στιλ που έκανε τη Βουλγαράκη γνωστή στο ευρύ κοινό, μόνο που τώρα πια μπορεί να τα εξωραΐσει με εντυπωσιακότερα ρούχα, λαμπερά φώτα – σε κάποια θα ταίριαζε και laid back χορευτικό – και να τα παρουσιάσει σε χώρους μαζικότερης προσέλευσης.

Μπορείς να αισθανθείς την άνεσή της σε αυτό το υλικό των μεγάλων ιστοριών απογοήτευσης και στωικότητας, αλλά και των εσωτερικών αναζητήσεων, που αποδίδονται με μια καθαρή ερμηνεία ενιαίου ύφους, σαν ασκήσεις στον προσωπικό της υπαρξισμό. Δεν περιμένεις άλλωστε κάτι διαφορετικό από κάποιον που σπούδασε ψυχολογία. Τα τραγούδια με συντροφεύουν ασταμάτητα εδώ και μέρες στα ακουστικά, στις διάφορες διαδρομές μου μες στην πόλη. Το αληθινό αίτημα για την Παυλίνα Βουλγαράκη, παρ’ όλα αυτά, θα ήταν η επικράτηση ενός εαυτού που θα αναρριχάται μόνος, όχι επειδή πρέπει, αλλά γιατί απέδειξε πολύ καλά ότι μπορεί να το κάνει. Γιατί τη διακατέχει ένας ρομαντισμός που, προκειμένου να μην καταπλακωθεί, του αξίζει να αφήσει δυο τρία τραγούδια έξω από τις εκλεκτικές λίστες του Μελωδία. Αυτά, λοιπόν, κι ας είναι καλοτάξιδες οι μουσικές της.