Εκείνος ανήκει ανάμεσα στους -όχι πολλούς, είναι η αλήθεια- σύγχρονους τραγουδοποιούς με ξεκάθαρο μουσικό στίγμα, που είναι διακριτό σε κάθε τραγούδι του. Εκείνη είναι μια πολλά υποσχόμενη περίπτωση γυναίκας τραγουδοποιού και ερμηνεύτριας, που έχει ακόμη να δώσει πολλά.

Ο Σταύρος Σιόλας και η Μάγδα Βαρούχα εκμηδενίζουν τη μεταξύ τους απόσταση και συμπράττουν για πρώτη φορά επί σκηνής, σε ένα πρόγραμμα τόσο πλούσιο μουσικά και νοηματικά όσο και οι τόσο διαφορετικοί και ενδιαφέροντες κόσμοι τους.

Στο Club του Σταυρού του Νότου θα βρεθούν για δύο ακόμη Παρασκευές, στις 19 και 26 Νοεμβρίου, με την παράστασή τους «Οι μόνοι ζευγάρια γίνονται», έναν τίτλο που -όπως φάνηκε καθαρά στη συζήτησή μας- δεν τον διάλεξαν καθόλου τυχαία για τις κοινές εμφανίσεις τους.

Το ίδιο το γεγονός της σύμπραξής σας εμπεριέχει το κεντρικό μήνυμα των παραστάσεών σας, που είναι η «ένωση κόντρα στην απόσταση». Το έχω ερμηνεύσει σωστά;

Σταύρος Σιόλας: Πολύ σωστά, το δηλώνει ο τίτλος και το πραγματώνει η σύμπραξή μας που αποτελεί και την πρόσκληση για το κοινό, το οποίο είναι απαραίτητο για να ολοκληρωθεί αυτή η ένωση. Η ένωση είναι απαραίτητη για να ξορκίσει τον φόβο που τη δαιμονοποιεί, όσο παράδοξο κι αν ακούγεται αυτό.

Μάγδα Βαρούχα: Η μουσική -και οι τέχνες γενικότερα- έφερναν πάντα κοντά τους ανθρώπους. Νιώθω ότι η απόσταση, που έχει γίνει πιο έντονη τα τελευταία χρόνια, και ο φόβος των κοινωνικών συναναστροφών θα εξομαλυνθούν γρήγορα και σχετικά ανώδυνα, εάν οι δραστηριότητές μας έχουν κοινό παρονομαστή τους ανθρώπους.

Είναι η πρώτη φορά που συνεργάζεστε επί σκηνής σε ένα κοινό πρόγραμμα. Ποιος από τους δυο σας πήρε την πρωτοβουλία για να συμβεί αυτό;

Σταύρος Σιόλας: Η αλήθεια είναι πως ήταν ιδέα ενός κοινού μας συνεργάτη και φίλου, του Νίκου Μακράκη, η οποία μας φάνηκε πολύ φυσική εφόσον, ούτως η άλλως, είχαμε συναντηθεί καλλιτεχνικά στο τραγούδι Ξέρω μια χώρα!

Μάγδα Βαρούχα: Λίγο πριν φύγει το καλοκαίρι, σκεφτόμουν πώς θα μπορούσε να γίνει μια «νέα αρχή», έπειτα από το ξέσπασμα της πανδημίας και των επιπτώσεών της στον κλάδο μας, αλλά και στις ψυχές μας. Τη νέα αρχή την οραματίστηκα με φως και συναισθήματα. Η σκέψη αμέσως πήγε στον Σταύρο. Έτσι έκανα το «πρώτο βήμα», με τη βοήθεια του συνεργάτη μας, Νίκου Μακράκη.

Ως τραγουδοποιοί, αισθάνεστε πως ο καθένας από εσάς φέρνει πολύ διαφορετικά πράγματα «στο τραπέζι» και πώς λειτουργεί αυτό;

Μάγδα Βαρούχα: Ο καθένας μας έχει την προσωπικότητά του, την αισθητική και τις επιρροές του. Σίγουρα διαφέρουμε αρκετά, ωστόσο, από πολλές απόψεις, νιώθω ότι οι κόσμοι μας ενώνονται και οι διαφορές αποκτούν μεγάλο ενδιαφέρον. Τα φωνητικά «παντρέματα» και η σύνδεση στη ροή των τραγουδιών θεωρώ ότι θα είναι μαγική.

Σταύρος Σιόλας: Φυσικά και φέρνουμε διαφορετικά πράγματα «στο τραπέζι», όπως διαφορετικοί είμαστε, όχι όμως τόσο διαφορετικά που να καθιστούν αταίριαστη τη συνύπαρξή μας, αρκετά όμως για να την κάνουν ενδιαφέρουσα. Κοινός μας τόπος είναι η αγάπη για το καλό τραγούδι, η ευαισθησία κι ο λυρισμός.

Σταύρο, πολλά σημαντικά τραγούδια σου έχουν συνδεθεί με σπουδαίες γυναικείες φωνές. Θα ακούσουμε κάποια από αυτά με τη φωνή της Μάγδας;

Φυσικά. Θα πούμε όλα τα γνωστά μου ντουέτα με γυναίκες αλλά θα παρουσιάσουμε και κάποια από το πρόσφατο άλμπουμ μου Φωνές θιάσου, όπως το ομώνυμο.

Μάγδα, ποιο τραγούδι μέσα στο πρόγραμμα αποτελεί για σένα τη μεγαλύτερη πρόκληση ερμηνευτικά;

Το Χωρίς εσένα του Σταύρου θεωρώ ότι είναι τραγούδι που, από μόνο του, αποτελεί πρόκληση. Είναι επιτυχία μιας δεκαετίας, που ο κόσμος το έχει αγαπήσει με τη φωνή και την ερμηνεία της μοναδικής Ελευθερίας Αρβανιτάκη. Είναι μια όμορφη στιγμή, ένα δύσκολο τραγούδι, και θέλω πολύ αυτή να είναι μια «στιγμούλα» στον χρόνο.

Θα σας ακούσουμε να συνδυάζεστε φωνητικά σε αρκετά τραγούδια;

Μάγδα Βαρούχα: Φυσικά. Όπως είπα και παραπάνω, αυτό είναι το κύριο στοιχείο της παράστασής μας. Τα «παιχνίδια» των χροιών, των επιρροών και των αισθητικών μας.

Σταύρος Σιόλας: Θέλαμε να συνυπάρχουμε αρκετά επί σκηνής και φτιάξαμε το πρόγραμμα έτσι ώστε να υπηρετείται αυτό, είτε μέσα από ντουέτα είτε μέσα από τραγούδια που μοιραζόμαστε!

«Δείτε, είμαστε ακόμα ζωντανοί!»

Η επανεκκίνηση των μουσικών σκηνών, έστω και υπό προϋποθέσεις, ήταν αναγκαία για την επιβίωση του κλάδου;

Σταύρος Σιόλας: Εξυπακούεται, είναι πολλοί εργαζόμενοι -πέρα από τους μουσικούς και τους τραγουδιστές- που εξαρτώνται από τις ζωντανές εμφανίσεις και γενικά από τον χώρο του θεάματος και είναι πολύ σημαντική, για τον βιοπορισμό αλλά και την ψυχολογία τους, αυτή η επανεκκίνηση.

Μάγδα Βαρούχα: Ήταν αναγκαία για την επιβίωσή μας από όλες τις απόψεις. Δεν είναι μόνο το βιοποριστικό, είναι η ανάγκη της έκφρασης, η ανάγκη της σύνδεσης με το κοινό. Η ανάγκη να υπάρχουμε. Όπως υπάρχουν όλα τα επαγγέλματα. Φυσικά, με περιορισμούς και τα απαραίτητα μέτρα. Αλλά να υπάρχουμε και να νιώθουμε ίσοι προς ίσους. Με δικαιώματα και επιλογές.

Πώς ήταν το συναίσθημα αυτής της μεγάλης αναγκαστικής παύσης από τις ζωντανές εμφανίσεις;

Σταύρος Σιόλας: Δεν θα την έλεγα παύση αλλά περιορισμό, αφού το καλοκαίρι έγιναν κάποιες συναυλίες, αλλά όπως και να 'χει ήταν δυσάρεστο και αποθαρρυντικό.

Μάγδα Βαρούχα: Ήταν μια μικρή, αόρατη φυλακή. Συναισθηματική. Ψυχολογική και σωματική. Ένα μεγάλο βάρος και ένα τεράστιο καθημερινό άγχος. Προσωπικά, παρόλο που ήμουν και είμαι πολύ αισιόδοξη για το μέλλον, αναρωτήθηκα πολλές φορές, τι γίνεται μετά από εδώ; Ποια η συνέχεια; Πώς θα επιστρέψουμε στην ίδια μας τη ζωή; Για κάποιους ανθρώπους δε, οι συνέπειες ήταν καταστροφικές, μιας και το μοναδικό εισόδημά τους στηριζόταν σε ένα κουτσουρεμένο επίδομα, το οποίο παίρναμε πάντα με χρονοκαθυστέρηση και παρακάλια. Όμως, δείτε, «είμαστε ακόμα ζωντανοί»!

Συμφωνείτε με τον τρόπο που διαχειρίστηκε η Πολιτεία τους χώρους του Πολιτισμού μέσα στην πανδημία;

Σταύρος Σιόλας: Όχι βέβαια, αφού αυτή η διαδικασία έγινε χωρίς διαφάνεια και ωφέλησε περιορισμένο αριθμό, φιλικά προσκείμενων προς την κυβέρνηση καλλιτεχνών.

Μάγδα Βαρούχα: Η πανδημία, όπως ζήσαμε για να τη δούμε, είναι πολύ σοβαρό και «λεπτό» θέμα. Ο έλεγχος μιας τέτοιας κατάστασης μπορεί να ξεφύγει πολύ εύκολα. Και όταν μιλάμε για θέματα υγείας, που είναι ό,τι πιο σπουδαίο, πρέπει να είμαστε δεκαπλάσια προσεκτικοί. Η Πολιτεία, όμως, αντιμετώπισε και χειρίστηκε διαφορετικά τον Πολιτισμό. Μας ξεχώρισε, λες και ευθύνονταν οι τέχνες για την όλη κατάσταση. Θεωρώ ότι μπορούσαν να είχαν δοθεί πολλές επιλογές και λύσεις, ώστε η κοινωνία να μην είχε στερηθεί τόσο πολύ όλα αυτά που τελικά την κράτησαν δυνατή και αισιόδοξη για όσα ερχόντουσαν (και έρχονται). Και φυσικά να μη στερηθούμε και εμείς την ίδια μας τη ζωή. Είμαστε λαός που αναπνέουμε και ανθίζουμε μέσα από τις τέχνες. Κάτι πήγε λάθος, λοιπόν, με τη διαχείριση του «οξυγόνου» μας.

Η υγειονομική κρίση ώθησε τους καλλιτέχνες να αναπτύξουν νέες συλλογικότητες. Αισιοδοξείτε πως το τέλος της πανδημίας θα μας βρει πιο ενωμένους και πιο δυνατούς από πριν;

Μάγδα Βαρούχα: Σίγουρα! Νιώθω σταθερότητα. Νιώθω αλληλεγγύη και δράση για το συλλογικό καλό. Οι δυσκολίες ενώνουν τους ανθρώπους και σε περιόδους «πολέμου» οι ομάδες δένονται σφιχτά. Έτσι νιώθω τώρα. Πως με το πέρασμα αυτής της «καταιγίδας», δεν λειτουργούμε πια ως δάχτυλα, αλλά ως μια γροθιά.

Σταύρος Σιόλας: Αυτή ήταν και η ελπίδα μου κατά την περίοδο της οικονομικής κρίσης, ότι δηλαδή θα εκλείψουν νοοτροπίες και συμπεριφορές της παρελθούσης κανονικότητας, αλλά διαψεύστηκα τότε, οπότε δεν κάνω το ίδιο λάθος. Απ’ ό,τι φαίνεται, μας διέπει η δύναμη της αδράνειας, που μας θέλει να επιστρέφουμε στην προηγούμενη κατάσταση, όσο κι αν μας ταρακούνησε ένα δυσάρεστο γεγονός. Αδυνατούμε να αντιληφθούμε ότι η κανονικότητα, στην οποία επιθυμούμε να επιστρέψουμε, ήταν αυτή που προκάλεσε το πρόβλημα. Για παράδειγμα, στην περίπτωση της πανδημίας, η κλιματική αλλαγή η οποία προκαλείται η έστω επιβαρύνεται από την κακομεταχείριση του πλανήτη από τον άνθρωπο, απελευθερώνει κι ενισχύει καινούργιους ιούς, οι οποίοι θα παρέμεναν αλλιώς κρυμμένοι ή ανενεργοί σε κάποιο τροπικό δάσος, όπως επισημαίνει η διεθνής επιστημονική κοινότητα.

Επικοινωνία: zuma communications