Ο Έλληνας μουσικοσυνθέτης λάτρεψε το ποδόσφαιρο, όσο και ο Ντμίτρι Σοστακόβιτς, ο Αλμπέρ Καμί, ο Πιερ Πάολο Παζολίνι, ο Μανόλης Αναγνωστάκης, ο Λουτσιάνο Παβαρότι, ο Χοσέ Καρέρας. Όποτε οι επαγγελματικές, κοινωνικές και πολιτικές δραστηριότητές του το επέτρεπαν, του άρεσε να παρακολουθεί ποδόσφαιρο. Απολάμβανε την ταχύτητα, τον ρυθμό, το απρόβλεπτο της κίνησης, τη μαγεία που εξέπεμπαν «οι ποιητές της μπάλας». Ταυτίστηκε με τους άσους των γηπέδων. Τους ενέπνευσε με τη μουσική του. Εισέπραττε ιδέες και δύναμη από το ταλέντο τους.
Όλες αυτές οι διαπιστώσεις ανήκουν στον Γιάννη Γεωργάκη. Υπογράφει το βιβλίο «Κόμμα αλλάζουμε, ομάδα ποτέ - Ή όταν ο Μίκης Θεοδωράκης συνάντησε το ποδόσφαιρο». Ο Γιάννης Γεωργάκης είναι δημοσιογράφος επί σειρά ετών στο αθλητικό ρεπορτάζ («Ριζοσπάστης» 1987-1999 και «ΤΟ ΒΗΜΑ» 1999-2013).

Ο Μίκης Θεοδωράκης, το 2003, σε μια εκδήλωση με κορυφαίους Έλληνες ποδοσφαιριστές στο ξενοδοχείο «Hilton», δεν απέφυγε τη συγκίνηση. «Αν μου έλεγαν πως σήμερα θα έχω ένα γεύμα με τον Μπετόβεν, τον Σούμαν και τον Βάγκνερ, δεν θα χαιρόμουν όσο τώρα που βρίσκομαι μαζί σας», υπογράμμισε. Όταν, μάλιστα κάθισε δίπλα στον ενενηνταδυάχρονο και αείμνηστο σήμερα Αχιλλέα Ανδριανόπουλο, αποκάλυψε ότι αυτός και τα τέσσερα αδέλφια του, που μεγαλουργούσαν στη δεκαετία του 1930 με τη φανέλα του Ολυμπιακού και της ελληνικής Εθνικής Ομάδας ήταν τα παιδικά του ινδάλματα.

Η γνωριμία του Μίκη με το ποδόσφαιρο έγινε στο Αργοστόλι, στα μαθητικά του χρόνια. Το 1933, ο πατέρας του, λόγω πολιτικών φρονημάτων -είχε υποδεχτεί και φιλοξενήσει στο σπίτι του τον ηττημένο στις εκλογές Ελευθέριο Βενιζέλο- παίρνει δυσμενή μετάθεση από τη Νομαρχία Ιωαννίνων στη Νομαρχία Κεφαλονιάς. Άντε πάλι από την αρχή για τον 8χρονο Μίκη. Άλλοι δάσκαλοι, καινούργιες γειτονιές, νέοι φίλοι, διαφορετικό περιβάλλον. Ο Μίκης, ψηλός όπως ήταν και με ιδιαίτερη φωνή, έδινε στόχο από μακριά. Ο δεσπότης τον δοκίμασε στη χορωδία του σχολείου και του ανακοίνωσε ότι Μεγάλη Παρασκευή θα ψάλει μόνος του στη Μητρόπολη. Έβλεπε μακριά ο άνθρωπος.
Εκεί άρχισε να αγαπάει το ποδόσφαιρο. Εκεί μυήθηκε στη «γαυροσύνη». Ήταν η εποχή που το ποδόσφαιρο εξέπεμπε λαϊκή μαγεία. Έστω και χωρίς τις ανεπανάληπτες ραδιοφωνικές περιγραφές, χωρίς παραστάσεις από τις μεγάλες ομάδες του Κέντρου που μονοπωλούσαν το ενδιαφέρον. Στην Ελλάδα του Μεσοπολέμου το ποδόσφαιρο δεν το έλεγαν φούτμπολ, δεν υπήρχε το κόρνερ, το γωνιακό λάκτισμα. Ο Μίκης αγαπούσε το ποδόσφαιρο, όταν στη χώρα μας παιζόταν ακόμη με φύλακες, οπισθοφύλακες, εμπροσθοφύλακες και εφέδρους.

Το 1935, σε ηλικία 10 ετών, όταν αγόρασε για πρώτη φορά εφημερίδα, διάβασε για τους αδελφούς Ανδριανόπουλους που ίδρυσαν το 1925 τον πειραϊκό σύλλογο -οι 4 από τους 5 γιατί ο 5ος ήταν τότε ανήλικος. Το όνομα Ολυμπιακός που παρέπεμπε σε Ολυμπιακούς Αγώνες, δαφνοστεφανωμένος έφηβος στην ερυθρόλευκη φανέλα στο μέρος της καρδιάς και κυρίως ο θρύλος των αδελφών που πρωτοστάτησαν στην κατάκτηση 6 πρωταθλημάτων τη δεκαετία του 1930, συναντήθηκαν με τη φαντασία του Μίκη.

Ωραίες, γοητευτικές ιστορίες. Και γι’ αυτή την πτυχή του Μική μας αλλά και για το ποδόσφαιρο. Άλλες εποχές.

* «Κόμμα αλλάζουμε, ομάδα ποτέ - Ή όταν ο Μίκης Θεοδωράκης συνάντησε το ποδόσφαιρο» του Γιάννη Γεωργάκη.
Εκδόσεις «ΙΑΝΟS»