To West Side Story ξεκίνησε από το Μπρόντγουέη το 1957 για να γίνει το 1961 ένα από τα πιο πετυχημένα μιούζικαλ στην ιστορία του κινηματογράφου. Είναι η ιστορία δύο συμμοριών, των Jets και των Sharks, λεύκοι απόγονοι Ιρλανδών και Πολωνών οι μεν, Πορτορικάνοι οι δε. Μισιούνται θανάσιμα και δεν χάνουν ευκαιρία να πλακωθούν στην προσπάθεια τους να ελέγξουν το χώρο. Τα πράγματα θα ξεφύγουν από κάθε έλεγχο όταν η αδερφή του Μπερνάρντο, του αρχηγού της συμμορίας των Πορτορικάνων, ερωτευτεί τον Τόνι, τον κολλητό του αρχηγού της άλλης συμμορίας, που έχει βγει από τη φυλακή για επίθεση σε Πορτορικανό και έχει καταλάβει την ματαιότητα αυτής της σύγκρουσης.

Μιούζικαλ! Κατεξοχήν αμερικάνικο είδος, καταφέρνει να συνδυάσει κίνηση, χρώμα και μουσική και να απογειώσει. Και το West Side Story το κορυφαίο όλων.
Η ιστορία του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας τον 20^ο αιώνα, στις φτωχογειτονιές της Νέας Υόρκης, όπου διάφορες εθνοτικές ομάδες αναζητούν την ταυτότητα τους. Όλα τα είχε μέσα η ταινία που σάρωσε 10 Όσκαρ: απίθανα χορευτικά, πανέμορφα σκηνικά, φοβερούς ηθοποιούς και ένα σάουντρακ που μεγάλωσε γενιές και γενιές Αμερικανών, όπως τον Σπίλμπεργκ που άκουγε τη μητέρα του να το παίζει στο πιάνο όταν ήταν μικρός.

Όλες οι μεγάλες ιστορίες όμως πρέπει να λέγονται ξανά και ξανά. Κι ο Σπίλμπεργκ θεώρησε ότι μετά από πενήντα χρόνια έφτασε η ώρα για ένα γερό λίφτινγκ στο παλιό αριστούργημα που δεν έχασε τίποτα από την αίγλη του, αλλά κέρδισε σε ζωντάνια και χρώμα.

Χρώμα πιο λαμπερό, αλλά και πιο σκούρο στις επιδερμίδες των πρωταγωνιστών, καθώς ο Σπίλμπεργκ επέλεξε οι ηθοποιοί που ερμηνεύουν τους Πορτορικανούς να είναι όλοι λατινοαμερικάνοι. (Μερικοί μάλιστα ζουν στο Πουέρτο Ρίκο και ήρθαν για τα γυρίσματα).  

Οι γραμμές και οι γωνίες της πόλης δημιουργούν σχήματα που απλώνονται στις άδειες αλάνες με τα μπάζα, ενώ η απειλή της εκδίωξης επικρέμεται πάνω από τους πρωταγωνιστές, είτε αυτοί είναι σκουρόχρωμοι ξένοι είτε κατάλευκοι γόνοι αποτυχημένων και αλκοολικών που δεν κατάφεραν να μετακομίσουν σε καλύτερα προάστεια και έχουν μείνει να ανταγωνίζονται για μια ‘επικράτεια’ που στην ουσία δεν ανήκει σε κανένα τους. Στο σχόλιο για τον παραλογισμό του ρατσισμού της πρώτης ταινίας ο Σπίλμπεργκ έρχεται να προσθέσει και τη δική του κριτική για τον αστικό εξευγενισμό, τη διαδικασία που σαν οδοστρωτήρας εκδιώκει τους φτωχούς από τα κέντρα των μητροπόλεων για να τα παραδώσει άσπιλα και αμόλυντα στους γόνους της άρχουσας τάξης.

Το αποτέλεσμα είναι μαγευτικό!

Η μουσική του Μπερνστάιν και τα τραγούδια του Σοντχάιμ, σε νέα ενορχήστρωση, ντύνουν ξανά την αιώνια ιστορία της αιώνιας αγάπης στους δρόμους της ίδια πόλης – σύμβολο της πολυπολιτισμικότητας.

Η Νέα Υόρκη είναι πανταχού παρούσα, οι κάτοικοι στις γειτονιές που γυρίστηκε βοήθησαν πολύ στην ταινία και το χάρηκαν κι αυτοί.

Οι ηθοποιοί είναι όλοι νέοι, γεμάτοι κέφι και πολύ καλοί χορευτές. Οι λήψεις καθηλωτικές, οι ερμηνείες έως συγκινητικές. Ιδιαίτερη μνεία στη Ρίτα Μορένο, την Ανίτα της πρώτης ταινίας, τη φίλη του Μπερνάρντο που τη θυμόμαστε οι παλιοί να χορεύει και να τραγουδάει. Τώρα παίζει τη Βαλεντίνα, τη γριά Πορτορικανή που αντικατέστησε τον Ντοκ, τον φαρμακοποιό της πρώτης ταινίας ως η χήρα του, που έδωσε δουλειά και καταφύγιο στον Τόνι όταν ο τελευταίος βγήκε από τη φυλακή. Ένας από τους ελάχιστους νεωτερισμούς στην ταινία, η Μορένο είναι το νήμα που ενώνει το παρελθόν με το παρόν της ιστορίας, καταπληκτική σε ένα ρόλο που δουλεύτηκε πολύ για αυτόν ακριβώς το λόγο.

Κι επειδή εδώ τις αγαπάμε τις ιστορίες που προσφέρουν ατόφια συγκίνηση και ανεβάζουν δάκρυα στα μάτια -κι αν δεν μας συγκινεί ο έρωτας, τότε μαύρο φίδι που μας έφαγε- την ταινία την καταχαρήκαμε. Εκπλήρωσε το στόχο της: κρατάει την αυθεντικότητα της πρώτης ταινίας και γεμίζει λυτρωτικά συναισθήματα το κοινό της. Α, και αποδεικνύει ότι ο Σπίλμπεργκ, όταν δεν προσπαθεί να ξαναγράψει την ιστορία και να αναλώνεται σε διδακτισμούς, είναι ένας από τους πιο απολαυστικούς σκηνοθέτες.