Δεν θα τους δεις να προβάλλονται συχνά από τα μαζικά μέσα -ίσως καθόλου- ούτε να προωθούνται από μεγάλες δισκογραφικές εταιρίες -άραγε υπάρχουν σήμερα τέτοιες; Ωστόσο, διαθέτουν μοναδικές χροιές που μοιάζουν να προέρχονται από εποχές όπου το λαϊκό τραγούδι ξεχείλιζε από αίσθημα και αυθεντικότητα, αλλά και ένα ξεχωριστό ήθος που παραπέμπει σε εκείνο των λαϊκών καλλιτεχνών άλλων δεκαετιών, που τόσο πολύ τους αγαπήσαμε και τόσο πολύ μας λείπουν.
Όλοι τους μετρούν αρκετά χρόνια στο χώρο, με προσεγμένα δείγματα δισκογραφίας και σημαντικές συνεργασίες, που επιβεβαιώνουν το ξεχωριστό ταλέντο τους. Και έρχονται με ορμή να απαντήσουν αποφασιστικά στο ερώτημα που τίθεται διαχρονικά από τους φίλους του λαϊκού τραγουδιού: «Μα πού είναι οι νέες μεγάλες φωνές;».
«Εδώ», θα βροντοφωνάξω εγώ. Και αναλαμβάνω την ευθύνη.

Γιάννης Διονυσίου
Η Κύπρος μάς έχει συνηθίσει σε σπουδαίες φωνές, συνήθως βέβαια «κελαρυστές». Ο συγκεκριμένος τραγουδιστής, γεννημένος σε ένα χωριό κοντά στη Λευκωσία, κουβαλάει στις φωνητικές του χορδές το χώμα και τη βαθιά ρίζα του τόπου του (και του δικού μας): είναι απλός, δωρικός και σπάνιος, με έναν τρόπο που ήταν και ο μεγάλος Μπιθικώτσης -και φυσικά δεν συγκρίνω, απλώς παραβάλλω. Στην καθαρότητα της φωνής του συνεπικουρεί και η νατουράλ όψη του, που παραπέμπει σε πρωταγωνιστή ευρωπαϊκής ταινίας σινεφίλ. Σε άλλες εποχές, οι εταιρίες δίσκων θα σφάζονταν στην ποδιά του και ο Μίκης θα είχε έναν ακόμη ιδανικό ερμηνευτή για τα λαϊκότροπα θαύματά του.

Βιολέτα Ίκαρη
Πάει καιρός από τότε που ένιωσα ότι μια τραγουδίστρια χρησιμοποιεί -πέρα από τον καλά γυμνασμένο λαιμό της- ολόκληρο το ψυχοσυναισθηματικό της υλικό στην ερμηνεία της. Τελευταία φορά που μου συνέβη ήταν όταν πρωτοάκουσα την Ελένη Τσαλιγοπούλου, την -κατά την ταπεινή μου άποψη- πιο χαρισματική ερμηνεύτρια των τελευταίων 20 χρόνων. Η Βιολέτα είναι γεννημένη τραγουδίστρια, έχει αυτή τη φωνή που είχαν οι παλιές, που έκαναν ένα «α» και γέμιζε το δωμάτιο. Η χροιά της δεν θυμίζει καμία άλλη και η ενέργειά της πάνω στη σκηνή είναι αυτή μιας τραγουδίστριας που νιώθεις πως ανασαίνει λαϊκό τραγούδι, το γνωρίζει βιωματικά και «μιλάει» μαζί του. Όπως παλιά.

Ιουλία Καραπατάκη
Την ξεχώρισε ο Σωκράτης Μάλαμας από νωρίς και μαζί του -ευτυχώς- κι όλοι εμείς. Ίσως η πιο αξιόπιστη νέα λαϊκή φωνή των καιρών μας, με γνήσιο λαϊκό χρώμα, μεγάλη τεχνική ευχέρεια και τονική σταθερότητα που αχρηστεύει τα ψηφιακά κουρδιστήρια. Σε μία ανθούσα ελληνική δισκογραφία, προσανατολισμένη στο καλό λαϊκό τραγούδι, θα αποτελούσε το «πουλέν» μεγάλων εταιριών, ίσως με τον τρόπο που κάποτε το πέτυχαν η Χαρούλα ή η Βίσση (στο ξεκίνημά της). Η φωνή της κινείται το ίδιο άνετα και στις παραδοσιακές φόρμες. Αποτελεί κλασικό δείγμα τραγουδίστριας που θα επέλεγαν οι περισσότεροι παλιοί λαϊκοί συνθέτες -ίσως ακόμη κι ένας Μανώλης Χιώτης- για να δουλέψουν μαζί της.

Δημήτρης Μπάκουλης
Αυτός ο εργάτης μουσικός - τροβαδούρος δεν είναι μια συνηθισμένη περίπτωση λαϊκού καλλιτέχνη. Από τη μια διαθέτει μια ολόσωστη φωνή, που μπορεί να κινηθεί σε όλα τα μήκη και τα πλάτη αυτού που ονομάζουμε λαϊκό τραγούδι, παλιό ή σύγχρονο. Από την άλλη είναι ένας ταλαντούχος μουσικός, που δεν συνοδεύει απλά τον εαυτό του με την κιθάρα του, αλλά μεταμορφώνει κάθε μουσικό θέμα με το οποίο καταπιάνεται σε κάτι δικό του, ιδιαίτερο και πιο ενδιαφέρον αρμονικά, «ανακαινίζοντάς» το. Ανήκει στη συνομοταξία των λαϊκών δασκάλων, των καταρτισμένων θεωρητικά, που κατά καιρούς ανανεώνουν το λαϊκό άκουσμα και ανοίγουν νέους δρόμους σ' αυτό, όπως έκανε κάποτε ο Χρίστος Τσιαμούλης με την παρέα του.

Σεμέλη Παπαβασιλείου
Το ότι υπάρχει σήμερα μια αυθεντική λαϊκή τραγουδίστρια σαν τις παλιές, που όμως δεν θυμίζει καμία άλλη, δύσκολο να το πιστέψει κανείς. Μέχρι να ακούσει τη Σεμέλη Παπαβασιλείου να τραγουδάει! Όλα είναι εκεί -η χροιά, οι τρόποι, το αίσθημα, η ατελής τελειότητα του ανεπιτήδευτου και του πολύ αληθινού, που παραπέμπει σε άλλες εποχές της δισκογραφίας και μάλιστα όχι μόνο της εγχώριας. Ως προς την προσέγγιση, θυμίζει περισσότερο μια αρτίστα του δρόμου, όπως η Edith Piaf, παρά λαϊκή τραγουδίστρια: δεν λέω το τραγούδι, είμαι το τραγούδι. Καλλιτέχνες με αυτόν τον αυθορμητισμό συνήθως έχουν μια δύσκολη καλλιτεχνική ζωή, γιατί σπάνια μπαίνουν σε καλούπια ή μένουν συνεπείς στο χτίσιμο κάποιας «καριέρας». Όπως και να 'χει, το λαϊκό τραγούδι μόλις απέκτησε τη δική του Amy Winehouse και οφείλει να την καλωσορίσει.

Πάνος Παπαϊωάννου
Από το πρώτο άκουσμα, καταλαβαίνεις πως αυτός ο λαϊκός τραγουδιστής, χωρίς να προσπαθεί καν, με την ευαισθησία του αγκαλιάζει το μικρόφωνο, όπως συνέβη κάποτε με τον Πουλόπουλο. Ο Πάνος έχει τη στόφα του σπουδαίου λαϊκού τραγουδιστή που δεν είναι «πολύ» λαϊκός, η φωνή του διαθέτει την ξεχωριστή ζεστασιά που αναζητούν πάντα οι συνθέτες στους ερμηνευτές και το πρόσωπό του εκπέμπει την ίδια ακριβώς οικειότητα. Στον καιρό της κραταιάς Μίνως Μάτσας και Υιός, θα μπορούσε να διαβεί το κατώφλι του θρυλικού στούντιο της Columbia με ένα δισκογραφικό συμβόλαιο στο χέρι. Για μένα, είναι ένας από τους ελάχιστους νέους τραγουδιστές που διαθέτουν αυτήν την ξεχωριστή ποιότητα που κάνει έναν καλλιτέχνη να μπορεί να αγαπηθεί από τον κόσμο.

Αυτοί είναι μόνο μερικοί απ’ όσους πολύ άξιους περιλαμβάνει η νέα φουρνιά του λαϊκού τραγουδιού. Το θέμα φυσικά δεν εξαντλείται εδώ (ευτυχώς ούτε και τα πολύ ταλαντούχα πρόσωπα), οπότε θα επανέλθουμε δριμύτεροι πολύ σύντομα με ακόμη περισσότερους.