18 χρόνια χωρίς τον Βλάσση Μπονάτσο: Ίσως η λέξη «σταρ» να είναι μικρή για να περιγράψει αυτό που υπήρξε

Υπήρξε ένα ταλέντο τόσο φωτεινό, σε μια χώρα που έχει συμβιβαστεί με το σκοτάδι. Και σαν σήμερα πριν από 18 χρόνια μας άφησε νωρίς. Στα 55 του. 

 

18 χρόνια χωρίς τον Βλάσση Μπονάτσο: Ίσως η λέξη «σταρ» να είναι μικρή για να περιγράψει αυτό που υπήρξε
ΠΡΟΒΟΛΗ

Μερικές λέξεις για έναν showman που δεν πρόλαβα, αλλά είναι ο μοναδικός που θα ήθελα να του μοιάσω... 

Πάντοτε όταν μιλούσα για κάποιον τον οποίο δεν έχω προλάβει "να γνωρίσω" κρατούσα μια πισινή. Βλέπετε φοβόμουν μην αυτά που διαβάζω και βλέπω για αυτόν είναι απλά τα καλά της υπόθεσης και μαζί τους υπάρχουν μερικά, μικρά, κακά πράγματα που θα έκαναν το συγκεκριμένο άτομο να πέσει λίγο στα μάτια μου.

Έτσι, πολλές φορές επιλέγω να μην γράφω για ανθρώπους που δεν έχω ζήσει, για τον παραπάνω λόγο. Όλοι όμως έχουμε κάποιες εξαιρέσεις και αστερίσκους στις επιλογές μας. Ε, εμένα αυτή η εξαίρεση ονομάζεται «Βλάσσης Μπονάτσος».

Όχι, δεν είμαι εδώ για να αναλύσω το σπουδαίο έργο του, τη ζωή του και να μιλήσω για το πολύ άδικο τέλος που είχε. Είμαι εδώ για να εξηγήσω γιατί ΠΑΝΤΑ όταν με ρωτάνε «Εσύ ρε Σπύρο, σε ποιον Έλληνα θα ήθελες να μοιάσεις;», η απάντηση είναι μόνο στον Βλάσση και σε κανέναν άλλον.

Βλέπεις, στα 24 μου πλέον, έχω αποδεχθεί πολλά πράγματα για μένα. Ένα απ' αυτά είναι σίγουρα το ψώνιο μου. Αυτό που με κάνει να θέλω να γίνω σταρ σε ό,τι και αν κάνω. Να είμαι ξεχωριστός.

Για να μην παρεξηγηθώ, ο Βλάσσης δεν υπήρξε ποτέ ψώνιο. Υπήρξε όμως σταρ. Για μένα, ο πιο αυθεντικός που έβγαλε αυτή η χώρα!

Με ό,τι και αν καταπιανόταν πετύχαινε. Εξαιρετικός τραγουδιστής, τρομερός ηθοποιός και προφανώς ξεχωριστός παρουσιαστής.

Ναι, ό,τι και αν έκανε το έκανε καλά. Ποιος μπορεί να ξεχάσει την μοναδική χροιά του, αυτή τη βραχνιασμένη φωνή που όμοια της δεν θα βρεις. Μια χροιά που μέχρι και σήμερα, μικροί μεγάλοι, όταν την ακούνε λένε «Α, αυτός είναι ο Μπονάτσος». Μια χροιά που έντυσε τους τίτλους αρχής της σειράς Οι στάβλοι της Εριέτας Ζαΐμη και τη θαυμάζουμε μέχρι και σήμερα.

Ως ηθοποιός, ο Βλάσσης ήταν απλά ο «Βλάσσης». Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο. Απλά σκεφτείτε ποιος άλλος θα μπορούσε να κάνει καλύτερα τον κολλητό του Σπύρου Παπαδόπουλου στους Απαράδεκτους. Κανένας, είναι η απάντηση.

Ο ίδιος υπήρξε και παρουσιαστής. Δεν έχει σημασία σε τι και πού (με ένα απλό google search μπορεί κανείς να μάθει). Σημασία έχει ότι όπου και αν τον έβαζες, θα ήταν ο καλύτερος. Ετοιμόλογος, με αίσθηση του χιούμορ και φυσικά αυτό που ζητούσε το κοινό.

Ο Μπονάτσος υπήρξε ένα ταλέντο τόσο φωτεινό, σε μια χώρα που έχει συμβιβαστεί με το σκοτάδι. Ο Μπονάτσος, στα μάτια ενός πιτσιρικά που δυστυχώς δεν τον πρόλαβε, υπήρξε κάτι ανεξήγητο.

Είχε μια αύρα που δεν «πήγαινε» με την Ελλάδα εκείνης, και καμίας, εποχής. Ήταν ο άνθρωπος που όταν έμπαινε στο δωμάτιο επισκίαζε τους πάντες. Χωρίς να το επιδιώκει.

Νιώθεις ότι γεννήθηκε σε λάθος χώρα, σε μια χώρα που δεν «αντέχει» τους αληθινούς σταρ. Και ο Βλάσσης ήταν τέτοιος.

Δεν τον βαριόταν κανείς και παράλληλα όλοι θα ήθελαν να τον βλέπουν όλη την ώρα στην τηλεόρασή τους.

Ήταν κάτι που δεν είχε υπάρξει πριν και δεν θα υπάρξει ξανά.

Όσο και αν θέλω να του μοιάσω...

Και σαν σήμερα, πριν από 18 χρόνια, μας άφησε νωρίς. Στα 55 του. 

Ακολουθήστε το 20/20 Magazine στο Google News, στο Facebook, το Twitter και το Instagram.
ΠΡΟΒΟΛΗ