Το βιβλίο της εβδομάδας

Ο Ηλίας Πανταζής είναι μια δραματική μορφή στο καινούργιο βιβλίο «Άδειο άλογο» του Παύλου Μεθενίτη που κυκλοφόρησε πριν λίγους μήνες από τις εκδόσεις Εύμαρος. Είναι ένας ήρωας αρχαίας τραγωδίας σε έναν Σπαρακτικό μονόλογο.

Το βιβλίο της εβδομάδας
ΠΡΟΒΟΛΗ

Της Κυριακής Μπεϊόγλου

Έχει χάσει ότι του ήταν πολύτιμο.


Την δουλειά του, την γυναίκα του, τον κολλητό του φίλο, και όλα αυτά γιατί βίωσε βαθιά αυτό που λέμε «οικονομική κρίση στην Ελλάδα». Είναι σίγουρο πως κατά την ανάγνωση θα ταυτιστούν μαζί του δυο και τρεις γενιές Ελλήνων γιατί το βιβλίο ακουμπά τα πιο ευαίσθητα κοινωνικά και προσωπικά μας προβλήματα.

Δεν φτάσαμε τυχαία ως κοινωνία σε ένα επικίνδυνο σημείο παρακμής. Η λογοτεχνική δύναμη της αφήγησης του Π.Μεθενίτη συνθέτει αυτήν την πορεία από τον εμφύλιο μέχρι τώρα με εξαιρετική φόρμα. Ο παραληρηματικός λόγος του πρωταγωνιστή θα μπορούσε να είναι το κοινό μας ξέσπασμα. Και η αθυροστομία του όλα αυτά τα ανείπωτα που κρατά χρόνια μέσα της μια χώρα σε κρίση ηθική και οικονομική.

Η απόφαση των δυο κολλητών φίλων, του Ηλία και του Νίκου να πετύχουν ήταν το αίτημα μιας γενιάς που μετά την χούντα που είδε τον κόσμο τραυματισμένο και συρρικνωμένο. Ούτε το μέγιστο αγαθό της φιλίας δεν άντεξε σε αυτό που ακολούθησε: την επιτακτική ανάγκη για επιτυχία.
Αυτό είναι ένα από τα πιο ενδιαφέροντα κομμάτια του βιβλίου αφού είναι ένα διαχρονικό και υπαρξιακό ζήτημα που απασχολεί όλους μας. Τι είναι στα αλήθεια η φιλία; Μπορεί να υπάρξει άδολη αγάπη μεταξύ δυο ανθρώπων ή η επιβίωση καθιστά το ερώτημα ουτοπικό;
Αυτό που ξέρουμε πάντως όλοι είναι πως υποφέρει κανείς μόνο από το κακό που του κάνουν αυτοί που αγαπάει. Το κακό που προέρχεται από έναν εχθρό δεν μετράει.

Μου άρεσαν οι ωραίες λέξεις και οι ζωντανές εικόνες του συγγραφέα που περιβάλλουν τον κεντρικό αφηγητή. Είναι μια σύγχρονη ελληνική πεζογραφική πρόταση που έχει μεγάλο ενδιαφέρον. Θα μπορούσε να πει κανείς σε μια πρώτη ανάγνωση ότι ο οργισμένος μονόλογος του πενηντάρη ήρωα τις ώρες που βασανίζεται από την αϋπνία είναι ένα δριμύ κατηγορώ για την κοινωνία που ζούμε, για το κράτος που έχουμε, για την ιδεολογία μας που κατέρρευσε, για τον θεό που διαρκώς αναζητούμε αλλά εγώ προσωπικά θα έλεγα πως είναι ένα μεγάλο ξεκαθάρισμα με τον ίδιο μας τον εαυτό.

 

Ο Ηλίας Πανταζής είναι ένα πρόσωπο της δικής μου γενιάς, δεν συμφωνώ σε πολλά από αυτά που λέει αλλά αναγνωρίζω στο πρόσωπο του την προσπάθεια όλων μας να υπάρξουμε σε ένα κόσμο αχαρτογράφητο και δύσκολο. Η πορεία των πραγμάτων θα δείξει αν ο Νίκος και ο Ηλίας, εσείς και εμείς, υπήρξαμε ήρωες ή αντι-ήρωες σε αυτό τον κόσμο που όλο και γεμίζει από άδεια άλογα. Θυμήθηκα διαβάζοντας τον μύθο της Ελένης του Ευριπίδη:

 

ΕΛΕΝΗ: Εγώ δεν πήγα στην Τρωάδα, ένα είδωλό μου ήταν (στ. 582).
ΑΓΓΕΛΙΑΦΟΡΟΣ: Τι λες; Ώστε για μια νεφέλη τραβήξαμε του κάκου τόσα βάσανα;
Κι οι ήρωες του βιβλίου για ποια υποτιθέμενη και πλασαρισμένη ευτυχία άραγε τράβηξαν του κάκου τόσα βάσανα;
Τον Ηλία Πανταζή όμως δεν είναι «τ´ αηδόνια που δεν τον αφήνουνε να κοιμηθεί στις Πλάτρες» είναι η επίγνωση πως όλα όσα πέρασε έγιναν για «ένα πουκάμισο αδειανό».


Εξαιρετικό βιβλίο. Αναζητήστε το.

Ακολουθήστε το 20/20 Magazine στο Google News, στο Facebook, το Twitter και το Instagram.
ΠΡΟΒΟΛΗ