Πρώτη αντίδραση, ανατριχίλα. Έπειτα, δάκρυα στα μάτια. Ομολογώ πως είχα πάρα πολύ καιρό να αισθανθώ έτσι ακούγοντας κάποιο τραγούδι. Μόλις τελείωσε η ακρόαση, τα συναισθήματά μου ήταν ανάμικτα. Από τη μία, ενθουσιασμός. Για ένα κορίτσι που γέννησε μέσα από τα σπλάχνα της κάτι τόσο αληθινό. Για τη βιωματική ερμηνεία της, γιατί μόνο η γυμνή αλήθεια μπορεί να συνταράξει έτσι. Από την άλλη, απόγνωση. Για τον κόσμο όπου είναι υποχρεωμένη να ζει και αναπνέει ολόκληρη η γενιά της, μέσα στη βία, στην αδικία, στην απαξίωση. Για την αγωνία αυτής της γενιάς να ξορκίσει το κακό και να συνεχίσει να ανθίζει.

Μόλις συνήλθα κάπως, επιχείρησα να βρω το κορίτσι αυτό. Της ζήτησα να μας πει μόνο δυο λόγια, άλλωστε η Lah Porella (Αφροδίτη) τα είχε πει όλα με τους στίχους αλλά και με την ερμηνεία της πάνω στη συγκινητική μουσική του Papazó (Βασίλη). Δέχτηκε με χαρά.

Παραθέτω τα όσα δήλωσε αποκλειστικά στο 2020mag.gr χωρίς να πω οτιδήποτε άλλο. Είναι ακριβώς η ώρα να ακούσουμε βαθιά μέσα μας αυτή την υπέροχη γενιά να μας μιλά πολύ δυνατά και χωρίς παρεμβολές.

«Ένας χρόνος - ένας χρόνος πανδημίας και περιορισμού στην Ελλάδα. Συνθήκες πρωτόγνωρες για όλ@. Στο λεξιλόγιό μας προστέθηκε μια λέξη άγνωστη - καραντίνα. Οι άλλοτε δραστηριότητες ρουτίνας, τώρα αποτελούν πολυτέλεια και ευκαιρία απόδρασης. Η καθημερινότητα και η απλή συνήθεια κρίνονται αναγκαία. Η διαρκής αναμονή, η ελπίδα, η έλλειψη εκτόνωσης, το άγχος, ο φόβος, η παραπληροφόρηση, η ασύδοτη αστυνομική βία, η καταπάτηση δικαιωμάτων, το συμφέρον, η ανάγκη ουσιαστικής επαφής και επικοινωνίας, είναι στοιχεία που δημιουργούν ένταση. Μία ένταση που αυξάνεται μέρα με τη μέρα και δε κάνει διακρίσεις. Αυξάνεται τόσο ραγδαία που πλησιάζει στο σημείο της έκρηξης - του ξεσπάσματος.

Για εμάς η έκρηξη έγινε στις 7 Μαρτίου στη Νέα Σμύρνη - το να ακούς, να διαβάζεις ιστορίες και να κρίνεις είναι απλό. Το να τις ζεις, όχι. 

Γίναμε μάρτυρες σε γεγονότα δίχως φίλτρο, ουσία και υπόσταση - ωμής κρατικής βίας. Ως απάντηση, οι δρόμοι πλημμύρισαν από χιλιάδες κουρασμένες φωνές που απαιτούσαν βασικές αξίες. Οικογένειες, παιδιά, φοιτητ@ς, εργαζόμεν@ - ήταν όλ@ εκεί.

Εκείνα τα γεγονότα έγιναν η αφορμή του "Φινάλε". Η τέχνη πέρα από έκφραση, είναι και τρόπος αντίδρασης που δεν περιορίζεται ή φιμώνεται. Είναι ελευθερία και δεν έχει μορφή».

Ο Papazó (Βασίλης) είναι πτυχιούχος Ιατρικής Σχολής και παράλληλα ασχολείται με την μουσική παραγωγή. Έχει ολοκληρώσει κλασικές σπουδές κιθάρας, θεωρίας μουσικής και αρμονίας. Έχει συνεργαστεί με αρκετούς καλλιτέχνες, ενώ παράλληλα γράφει και συνθέτει δικά του κομμάτια. Πρόσφατα ανέλαβε τη μίξη ήχου και τη δημιουργία του soundtrack «Φυλαχτό» για την ταινία μικρού μήκους «Μία από αυτές τις μέρες» της Άννας Καρρά.

Η Lah Porella (Αφροδίτη) είναι φοιτήτρια Οργάνωσης και Διοίκησης Επιχειρήσεων. Το τελευταίο διάστημα ασχολείται κυρίως με τη ζωγραφική, τη μουσική, τη φωτογραφία και την συγγραφή. Είναι μέλος της γυναικείας χορωδίας «Chóres» (καλλιτεχνική διεύθυνση Μαρίνα Σάττι – διεύθυνση χορωδίας Ειρήνη Πατσέα), ενώ παράλληλα ασχολείται με το θέατρο (τελευταία συμμετοχή: Off-Off Athens Theatre Festival 2019 - ομάδα Impact) και το video making/editing.

Φινάλε

Mας βιάζουν συνεχώς και μας εξευτελίζουν
συναίσθημα ξένο
είχαμε συνηθίσει να υπομένουμε -
να πιστεύουμε σε αόρατες ελπίδες, αυτονόητες αξίες
εμπόδιο είναι μονάχα οι τοίχοι
που καλά μας φυλάνε για μήνες
“μας προστατεύουν” - φωνάζουν αυτοί που προκλητικά
περιμένουν στο απέναντι πεζοδρόμιο
ακίνητοι
οπλισμένοι

-φθηνές αντιγραφές, ευκαιρίας-
έχουν πειστεί πως ποιούν ήθος

τυφλά
έργο τους είναι να πείσουν κι εμάς
δεν υπάρχουν περιθώρια λάθους
ηθοποιοί σε μια παράσταση χωρίς κοινό
ακολουθούν κατά γράμμα τις οδηγίες ενός σκηνοθέτη
που δεν έχει πρόσωπο
κι απαντάει στο συμφέρον
Και ξαφνικά
ξεσπάνε
ξεχύνονται σε δρόμους που φλέγονται
κυνηγάνε ανελέητα χωρίς σταματημό
εσένα-εμένα-το παιδί
κλωτσάνε στα μούτρα την κοπέλα
το αγόρι το χαστουκίζουν δυο φορές
Όχι δεν είναι αρκετές!
το χαστουκίζουν άλλες δύο
εκείνο σηκώνει τα χέρια ψηλά, τρέμει
Ένα αγόρι μικρό, που τώρα είναι γυμνό και κρυώνει
Όχι δεν είναι αρκετές!
Σωριάζεται.
Βαθύ κόκκινο αρχίζει να ρέει αργά,
ενώ παράλληλα ακούγεται σε απόλυτη αρμονία και συγχρονισμό
“Πάμε να τους σκοτώσουμε!”
Αυτό σημαίνει πως
πλησιάζουμε φινάλε
πρέπει ο παραγωγός να μείνει ικανοποιημένος
ο σκοπός πρέπει να επιτευχθεί
Σε εκείνο το σημείο είναι -
που ξεχνάμε.
Ξεχνάμε να είμαστε άνθρωποι
ή ίσως κουραστήκαμε να είμαστε

Π ο ν ά μ ε
ο αέρας που αναπνέουμε κάνει τα μάτια μας να τσούζουν
και να δακρύζουν
Τον μισούμε τον αέρα που αναπνέουμε.
Μας αηδιάζει και τον έχουμε σιχαθεί.
Φτάνει πια! Ως εδώ!
Πόσο ακόμα; Γιατί κανείς δεν απαντάει; Πόσο ακόμα;
Κουραστήκαμε - σταματήστε!
εγώ-εσύ-η οικογένεια-το παιδί-η γιαγιά-ο φοιτητής
μέσα στη τρέλα, εμείς βρήκαμε λογική
διψάμε - όλοι μαζί
στα χέρια μας σαπίζουν υποσχέσεις
πλησιάζουμε στο τέλος
για να έρθει επιτέλους
η αρχή.

* Social media

Papazó: https://www.facebook.com/papazotian, https://www.instagram.com/papazo_/

Lah Porella: https://www.instagram.com/lah_porella/, https://www.facebook.com/lahporella98

* Φωτογραφίες: Lah Porella, Άννα Καρρά