Ημέρα 0 / 6 Ιουλίου

Παράλληλα ξεκινάει το ταξίδι ή μάλλον η έφοδος μου στον κινηματογραφικό ουρανό. Τα αεροδρόμια στην εποχή του COVID είναι ακόμα μεγαλύτερη ταλαιπωρία. Δίνεις συνέχεια χαρτιά και παραχάρτια, πιστοποιητικά, μοριακά και rapid. Αυτή είναι η καθημερινότητα σε ένα «Ελ. Βενιζέλος» με ελάχιστη κίνηση για τα δεδομένα της εποχής.

Τράνζιτ στη Ρώμη. 24ωρη απεργία των υπαλλήλων εδάφους στα αεροδρόμια της  Ιταλίας και αλλάζω πετσιά μέχρι να ανακαλύψω πως μια από τις ελάχιστες πτήσεις ήταν και η δική μου (για την ακρίβεια μόνο οι απογευματινές πτήσεις της Ryanair πραγματοποιήθηκαν, για έναν ανεξήγητο λόγο.) Το Φιουμιτσίνο ένας παράδεισος. Ελάχιστοι έλεγχοι, ησυχία, γαλήνη, ανάκλιντρα και ζεν.

Στο μεταξύ το mail έχει γεμίσει μηνύματα για προβολές ταινιών ανεξάρτητων παραγωγών, κοκτέηλ πάρτι και συναυλίες μετά τις βραδινές προβολές στην παραλία. Όταν λέμε γιορτή του σινεμά, το εννοούμε.

Ημέρα 1η / 7 Ιουλίου 

Μπορεί στο αεροδρόμιο στη Μασσαλία να μην έκαναν κανέναν απολύτως COVID έλεγχο, η διοργάνωση του φεστιβάλ όμως κρατάει το πρωτόκολλο. Με το που μπαίνεις δείχνεις τεστ ή πιστοποιητικό εμβολιασμού, μάσκες παντού και κάθε τόσο υπόδειξη να βάζεις μέσα και τη μύτη. Αλλά δεν πειράζει, χαλάλι, άμα είναι να σε υποδεχτεί για πρώτη φορά στο φεστιβάλ των φεστιβάλ ο θριαμβευτής των πάντων της προ-COVID εποχής και νικητής στις Κάννες και στα Όσκαρ, Μπον Τζουν Χο (Parasite, 2019).

Ραντεβού με τον Μπον Τζον Χου

Όπως κάθε χρόνο, το φεστιβάλ οργανώνει συναντήσεις δημοσιογράφων με μεγάλους σκηνοθέτες και ηθοποιούς. Τον Μπον Τζουν Χο παρουσίασε ο διευθυντής του φεστιβάλ Τιερύ Φερμό και συζήτησε για πάνω από μια ώρα μαζί του η γαλλίδα δημοσιογράφος Βαλερί Βιέ.

Η κουβέντα επικεντρώθηκε στην αρχή στις κινηματογραφικές αναμνήσεις του Μπον Τζουν Χο. «Πρώτη ταινία που θυμάμαι ήταν ένα ντοκιμαντέρ από την Αφρική που έδειχνε πιθήκους που έτρωγαν φρούτα που τα είχαν ποτίσει με αλκοόλ, μεθούσαν και έπεφταν τα’ανάσκελα. Με είχε εντυπωσιάσει πολύ. Και η Μελωδία της Ευτυχίας, που είχαμε μπει με τη μανα και την αδελφή μου με φως στο σινεμά και όταν βγήκαμε είχε νυχτώσει».

Ξεκίνησε να σπουδάζει Κοινωνιολογία στο πανεπιστήμιο όταν κατάλαβε ότι ήθελε να ασχοληθεί με τον κινηματογράφο. Ο πατέρας του και η μητέρα του –την οποία περιγράφει ως μικροβιοφοβική– ποτέ δεν τον εμπόδισαν να ακολουθήσει τις επιλογές του. «Άρα η μητέρα σου δεν είναι το πρότυπο των επιβλητικών γυναικών που συναντάμε στις ταινίες σου», παρατήρησε η Βιέ. «Πράγματι. Νομίζω πως στη μητέρα μου δεν αρέσουν και πολύ οι ταινίες μου. Το Μητέρα συγκεκριμένα το είδε μια φορά στην avant-premiere και δεν μου ξαναμίλησε γι αυτό».

Στο καυτό θέμα που είχε διχάσει πριν από τρία χρόνια τις Κάννες, «Netflix vs κινηματογραφικές αίθουσες», είπε τα εξής: «Οι αίθουσες είναι σημαντικές και απαραίτητες γιατί οι ταινίες προβάλλονται σε μεγάλη οθόνη και οι θεατές βιώνουν μια κοινή εμπειρία. Όταν βλέπουμε μια ταινία στον κινηματογράφο σεβόμαστε το χρόνο και το ρυθμό της ταινίας που θέλει ο σκηνοθέτης. Όταν βλέπουμε την ταινία μόνοι μας είναι διαφορετικά. Μου έλεγε ο Μάρτιν (Σκορσέζε) όταν τον είχα δει πριν από λίγα χρόνια: "Ρωτάω το γιατρό μου: έχεις δει την Σιωπή; Και τι μου απαντάει; Όχι ακόμα, βλέπω δεκαπέντε λεπτά την ημέρα". Αυτό εννοώ. Στο σπίτι ο θεατής επιβάλει το δικό του ρυθμό. Όμως, από την άλλη, κανένα στούντιο δεν έδωσε στον Σκορσέζε τα χρήματα που ζήταγε για τον Ιρλανδό. Μόνο το Netflix. Το ίδιο και για τη δική μου Όκτζα. Ο,τι ζήτησα και 100% ελευθερία κινήσεων»

Του έχουν προτείνει, και δέχθηκε, να γυρίσει σε σειρά τα Παράσιτα. Σε ασπρόμαυρο. Γιατί ασπρόμαυρο; «Πολλοί σκηνοθέτες που αγαπώ, όπως ο Χιτσκοκ και ο Τρυφό,  πέρασαν από το ασπρόμαυρο στο έγχρωμο. Είναι μια πρόκληση για μένα. Αλλά οφείλεται και σε κάποιο βαθμό στο ότι μικρός είχα διαγνωσθεί με μερική αχρωματοψία, συγκεκριμένα στο πράσινο και το ροζ. Όταν έδινα εξετάσεις για τη σχολή κινηματογράφου, είχα μάθει απ έξω όλο το τεστ χρωματικής ενημερότητας. Αργότερα οι εξετάσεις μου ήταν φυσιολογικές, αλλά το άγχος μου έμεινε».

Ο Μπον Τζουν Χο μίλησε για την εμπειρία του με την υπόθεση που τον ενέπνευσε για το σενάριο του Μνήμες Εγκλήματος, για τον κατ εξακολούθηση δολοφόνο που συνέλαβαν 16 χρόνια μετά το γύρισμα της ταινίας. Μίλησε για το Κορεάτικο σινεμά, όπου κάθε δημιουργός είναι ξεχωριστός και φτιάχνει το δικό του σύμπαν. Είπε ότι είναι δημιουργός που βασίζεται περισσότερο στο σενάριο –που γράφει πάντα ο ίδιος– και το story board παρά στο μοντάζ και αποκάλυψε τα σχέδια για την καινούργια του ταινία, ένα animation βασισμένο στο βιβλίο κόμικς: Abysses, une histoire de grandes fonds (άβυσσος, μια ιστορία των βυθών).

Όταν πέρασε στις ερωτήσεις του κοινού, απαντούσε στον καθένα χωριστά και με χιούμορ, απέφυγε όμως να συνδέσει το έργο του, και συγκεκριμένα τα Παράσιτα, με τις σπουδές του στην Κοινωνιολογία –«δεν τα πήγαινα καθόλου καλά, με το ζόρι πέρναγα τα μαθήματα» – και γενικά με μια κριτική στάση. «Δεν είναι ότι έχω σκοπό να συνεχίσω να μελετάω το θέμα των τάξεων, καπιταλισμό έχουμε, υπάρχουν αυτά»

Annette – Λεός Καράξ

Όσον αφορά τις ταινίες που προβάλλονται, την πρώτη μέρα του ξεψαρώματος πρόλαβα μια από τις τελευταίες προβολές του Annette  του Λεός Καράξ από το Επίσημο Διαγωνιστικό.. Μια πολύ ιδιαίτερη ταινία, όπως και όλες οι προηγούμενες του. Μιούζικαλ, με ελάχιστες φράσεις να μη λέγονται τραγουδιστά. Η Κοτιγιάρ έχει θεϊκή φωνή, ο Άνταμ Ντέηβις πάλι όχι αλλά έχει καταφέρει  να επιβάλει την παρουσία  του στο διεθνές κινηματογραφικό στερέωμα και να καθιερωθεί ως ο απόλυτα γοοητευτικός ασχημάντρας. Στην ταινία αλλάζει τρία τέσσερα πρόσωπα και την ελέγχει από την αρχή μέχρι το τέλος. Και φυσικά ο Κάραξ έχει ρίξει μέσα αναφορές από τη μυθολογία μέχρι το κίνημα #metoo, συμβολισμούς με το τσουβάλι, κι όποιος αντέξει.

Εγώ πάλι δεν άντεξα τις εντάσεις της πρώτης μέρας και έφυγα σχετικά νωρίς. Αύριο όμως θα επιστρέψω δριμύτερη.