Κι ότι γράφαμε προχτές για τα "μικρά" βραβεία της κατηγορίας "Ένα Κάποιο Βλέμμα", όπου επικράτησαν οι γυναικείες υποψηφιότητες, ήρθε η επιτροπή της οποίας προέδρευε ο Σπάικ Λη να κάνει τη διαφορά, δίνοντας για δεύτερη φορά το μεγάλο βραβείο σε μια από τις τέσσερεις γυναίκες σκηνοθέτριες που διαγωνίζονταν στο Διεθνές Διαγωνιστικό και ταυτόχρονα στην, κατά γενική ομολογία, πιο προκλητική ταινία του φεστιβάλ.

«Μια γυναίκα που μένει έγκυος από μια κάντιλακ, μου τίναξε τα μυαλά στον αέρα», ήταν τα λόγια του Σπάικ Λη.

Στην Ντικουρνό αρέσει να προκαλεί ως θηλυκός Γκάσπαρ Νοέ κι ακόμα παραπέρα. Της αρέσει να κάνει τα βλέμματα να στρέφονται μακριά από την οθόνη από τρόμο και αηδία. Μαζί. Να χρησιμοποιεί τις τεχνικές των ταινιών σπλάτερ για να επιτίθεται στα κοινωνικά στερεότυπα. Στο Titane  η βία έχει τόσο φρικαλέες όσο και γελοίες διαστάσεις, ενώ τα υποκείμενα έχουν την ελευθερία να επιλέξουν έμφυλη ταυτότητα και ρόλους.  Σε ένα σύμπαν όπου ο ερωτικός προσανατολισμός είναι αντικείμενο διαπραγμάτευσης, η Αλέξια αμφισβητεί όχι μόνο το κοινωνικό αλλά και το βιολογικό της φύλο και ο Βενσέντ πλάθει ένα νέο σχήμα σχέσης γεννήτορα – γόνου.

«Ελπίζω το βραβείο να δόθηκε για την ταινία μου και όχι για το φύλο μου» δήλωσε η Τζουλί Ντικουρνάου, για την οποία το φύλο δεν είναι καθοριστικό στοιχείο της προσωπικότητας κάποιου. «Το θέμα της ταυτότητας και των επιλογών ενός ατόμου είναι άσχετο με προκατειλημμένες ιδέες για το πώς πρέπει να είναι το ανθρώπινο ον», είχε πει στη συνέντευξη τύπου λίγες μέρες πριν.

Το Titane είναι μια κινηματογραφική μεταφορά των θεωρητικών αναζητήσεων της Τζούντιθ Μπάτλερ για το βιολογικό φύλο μέσα από μια ιστορία πρωτότυπη αλλά και αφελή.

Ο χρόνος θα δείξει αν αυτός ο Χρυσός Φοίνικας θα γίνει μια κλασική ταινία ή θα ξεχαστεί μετά από λίγα χρόνια, όπως και αρκετές άλλες.

Τα μέλη της επιτροπής διαβεβαίωσαν πως κατά τη διάρκεια των συζητήσεων σχετικά με τις βραβεύσεις, δεν αναφέρθηκε καν το φύλο του σκηνοθέτη της ταινίας. Συζητήσεις που διάρκεσαν πολλές ώρες, καθώς τα μέλη της Επιτροπής είχαν διαφορετική γνώμη σχετικά με τις ταινίες που διαγωνίζονταν. Κι αυτό αποτυπώθηκε εν μέρει στα δυο διπλά βραβεία.

Το Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής μοιράστηκαν ο Ασγάρ Φαραντί για τον συγκλονιστικό του Ήρωα  - αν και κάποιοι γκρινιάζουν για κάποιες ατέλειες στο σενάριο, συχνές στο έργο του Ιρανού που προσθέτουν στη γοητεία του – και στο Κουπέ Νο 6  του Φιλλανδού Γιούχο Κουοσμάνεν, που πριν από πέντε χρόνια είχε κερδίσει στη ‘μικρή κατηγορία’ το βραβείο Ένα Κάποιο Βλέμμα  για την Πιο Ευτυχισμένη Μέρα στη Ζωή του Όλι Μάκι.

Το Βραβείο της Επιτροπής – κάτι σαν αν λέμε το Χάλκινο μετάλλιο – μοιράστηκαν ο Ταϊλανδέζος Απιτσατπογκ Βερεσεθακούλ με την ονειρική Memoria  που άλλους γήτεψε και άλλους κούρασε και ο Ισραηλινός Ναντίβ Λαπίντ με το Γόνατο της Αχέντ  -, παρά την συναρπαστική κινηματογράφηση του, ειδικά στην αρχή, εκείνο που περισσότερο τίμησε η Επιτροπή  ήταν η αποφασιστικότητα του να λέει "έξω από τα δόντια" για την κυβέρνηση του Ισραήλ.

Όπως είπε και ο Σπάικ Λη στη συνέντευξη Τύπου στο τέλος του Φεστιβάλ, απαντώντας σε ερώτηση ισραηλινού δημοσιογράφου, "είναι μια γενναία ταινία και της αξίζει ένα βραβείο, της αξίζει να τη δουν". Δεν είναι η πρώτη φορά που το φεστιβάλ των Καννών παίρνει μέσα από τις βραβεύσεις πολιτική θέση.

Το φαβορί στα στοιχήματα για τον Χρυσό Φοίνικα και επιλογή της Διεθνούς Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου Drive My Car του γιαπωνέζου Ριουσούκε Χαμαγκούτσι πήρε το Βραβείο Σεναρίου, ενώ το Βραβείο Σκηνοθεσίας πήγε άξια στον Λήο Καράξ για το ανατρεπτικό μιούζικαλ Αννέτ., αν και πολλοί περίμεναν ότι θα πήγαινε στον Σων Μπέηκερ για τον Κόκκινο Πύραυλο.

Τέλος το Βραβείο Αντρικού Ρόλου πήρε ο Κέιλεμπ Λάντρυ Τζόουνς για το Νίτραμ  του Τζάστιν Κάρτσελ και το Βραβείο Γυναικείου Ρόλου η Ρενάτε Ρέινσβε για το Χειρότερο Πρόσωπο του Κόσμου του Γιοακίμ Τρίερ.