Ο «δάσκαλος με Δ κεφαλαίο, μια “μορφή” του σύγχρονου εκπαιδευτικού συστήματος», όπως τον χαρακτηρίζουν οι άνθρωποι που τον γνωρίζουν, μας μιλάει σήμερα ως κάτοικος της Βαρυμπόμπης, που έζησε και ζει το χρονικό της μεγάλης φωτιάς, για τη στάση του κράτους απέναντι στους πληγέντες.

Υπήρχε αστυνομία και δεν υπήρχε πυροσβεστική

Πού βρισκόσασταν όταν ξεκίνησε η φωτιά;
«Όταν άρχισε η πρώτη φωτιά, την Τρίτη, μία πάρα πολύ μικρή φωτιά, από αυτές που περιμένει κανείς ότι σε μισή ώρα θα έχει σβήσει, ήμασταν σπίτι. Μαζί και η κόρη μου, που έχει έρθει με τα μικρά παιδιά της από την Αγγλία. Εκείνη είχε ζήσει εδώ ως παιδάκι τη φωτιά του 1986, οπότε τρομοκρατήθηκε και ήθελε να φύγουν. Η σύζυγός μου τους πήρε για να τους πάει στη θάλασσα και μάλιστα, μετά από λίγη ώρα, μου τηλεφώνησε γελώντας για να με ρωτήσει αν έσβησαν τη φωτιά. Όμως η φωτιά είχε μεγαλώσει πάρα πολύ, αντί να μικρύνει μεγάλωνε. Μία πάρα πάρα πολύ μικρή φωτιά -αν ανατρέξετε σε βίντεο που κυκλοφορούν- και μάλιστα με πλήρη άπνοια».

Τι συνέβη και εξελίχθηκε έτσι σε μία προσβάσιμη κατοικημένη περιοχή;
«Δεν μπορώ να καταλάβω. Κάποια στιγμή -απόγευμα νωρίς- δεχτήκαμε εντολή να φύγουμε χωρίς να έχει έρθει η δύναμη για κατάσβεση. Η αστυνομία ήταν πάρα πολύ πιεστική. Δεν σήκωναν κουβέντα, έπρεπε οπωσδήποτε να σηκωθούμε να φύγουμε».

Δηλαδή, σας χτυπούσαν τις πόρτες για να εγκαταλείψετε τα σπίτια σας;
«Ακριβώς έτσι. Υπήρχε δηλαδή αστυνομία και δεν υπήρχε πυροσβεστική. Το θέμα τους ήταν να μην έχουμε ανθρώπινες απώλειες. Όμως, όλες τις προηγούμενες φορές, τα σπίτια δεν καίγονταν επειδή έμεναν οι άνθρωποι και τα έσβηναν, και χωρίς να έχουμε απώλειες σε ανθρώπινες ζωές. Η εξαίρεση στο Μάτι τούς έκανε να επιβάλουν να φύγει ο κόσμος. Και λέω να επιβάλουν, γιατί είναι τελείως διαφορετικό να στέλνουν μήνυμα και να λένε “εκκενώστε”, που είναι ευπρόσδεκτο και βεβαίως επιθυμητό, οπότε όσοι θέλουν να φύγουν, και άλλο να απαγορεύουν σε οποιονδήποτε να παραμείνει πίσω και να δει τι συμβαίνει και να προστατεύσει την περιουσία του. Τα σπίτια που δεν κάηκαν είναι γιατί -όπως μου είπαν την επόμενη μέρα οι ιδιοκτήτες τους -παρέμειναν εκεί νέοι άνθρωποι και τα έσβησαν, ουσιαστικά παραβαίνοντας τις εντολές του κράτους. Έτσι σώθηκαν κάποια σπίτια».

Εσείς φύγατε νωρίς το απόγευμα...
«Έφυγα νωρίς το απόγευμα, ειδοποίησα την οικογένειά μου και πήγαμε στο σπίτι μιας φίλης στο Χαλάνδρι, όπου μείναμε εκεί τις επόμενες μέρες. Απαγορευόταν να επιστρέψουμε, αλλά γυρίσαμε μέσα από χωράφια -πάλι ένας νέος άνθρωπος της Βαρυμπόμπης μου υπέδειξε από πού να περάσω στο χάρτη- και έτσι μαζί με τη γυναίκα μου, μέσα από χωματόδρομους και χωράφια, από τους Θρακομακεδόνες φτάσαμε για να δούμε το σπίτι, το οποίο δεν είχε καεί από την πρώτη φωτιά. Την Παρασκευή, όμως, ξεκίνησε πάλι μία φωτιά, πάλι κάτι ασήμαντο το οποίο άρχισε να μεγαλώνει, να βγαίνει μαύρος καπνός, και κανένα εναέριο ή άλλο μέσο, απολύτως κανένα, πάλι δεν εμφανίστηκε. Μας ήρθε το μήνυμα να σηκωθούμε να φύγουμε. Φεύγοντας πάλι, διαπιστώσαμε ότι δεν υπήρχε αντλία πουθενά, καμία απολύτως. Είχαν αποσύρει όλες τις πυροσβεστικές αντλίες και τις είχαν παρατάξει στο δρόμο που πάει από Βαρυμπόμπη προς Θρακομακεδόνες για να συναντήσουν τη φωτιά εκεί. Για να προστατεύσουν το στρατιωτικό αεροδρόμιο Τατοΐου, αδιαφορώντας πλήρως για το τι θα έκαιγε η φωτιά στο δρόμο της. Σε εμάς δεν ήρθε κανείς απολύτως, έτσι κάηκε το μοναστήρι δίπλα μας, κάηκε όλο το κομμάτι του βασιλικού κτήματος που δεν είχε καεί και όλο το δάσος βόρεια. Δεν βλέπει κανείς πράσινο δέντρο πουθενά».

Να υπογραμμίσω, για να είμαστε σαφείς, ότι δεν εμφανίστηκε κανένα μέσο κατάσβεσης όσο ήσασταν εκεί και ώσπου να φύγετε;
«Ακριβώς. Και την επόμενη μέρα οι φωτιές ήταν απίστευτα πολλές, γιατί επιστρέψαμε για να δούμε. Παντού άναβαν εστίες και προσπαθούσαμε να τις σβήσουμε με κουβάδες, με χώμα, με φτυάρια. Δεν υπήρχε καμία αντλία, δεν υπήρχε κανείς να βοηθήσει. Ακριβώς 10 μέρες μετά -όχι τρόπος του λέγειν, ακριβώς 10 ημέρες- ήρθαν τρία αυτοκίνητα με πυροσβέστες για να δουν αν υπάρχει πουθενά καπνός».

Η αλαζονεία τους, το θράσος τους και η έπαρσή τους είναι χωρίς προηγούμενο. Παιδαρέλια, τα οποία φέρονται σαν να έχουν εξουσία στρατηγού σε περίοδο δικτατορίας

Υπάρχει αστυνομική περιφρούρηση παντού, όπως καταγγέλλετε στις αναρτήσεις σας;
«Ναι, από εκείνη την Τρίτη -δύο εβδομάδες πριν- η περιοχή είναι γεμάτη αστυνομικές δυνάμεις. Έχουν πιάσει όλες τις εισόδους πρόσβασης και στα ενδιάμεσα σταυροδρόμια απαγορεύουν τη διέλευση, με αιτιολογία την ασφάλειά μας».

Πώς γίνεται η διέλευση των κατοίκων;
«Πρέπει να δείχνουμε ταυτότητα και λογαριασμούς που να αποδεικνύουν ότι μένουμε εκεί».

Για ποιο λόγο πιστεύετε ότι συμβαίνει αυτό;
«Είμαι βέβαιος ότι συμβαίνει επειδή δεν θέλουν να δει ο κόσμος το τι έχει συμβεί. Δεν δικαιολογείται, 15 μέρες μετά, αυτή η αυστηρή αστυνομική παρουσία. Χθες μου άνοιξαν και το πορτμπαγκάζ να ελέγξουν, γιατί έφυγα πάρα πολύ βιαστικά και δεν είχα πάρει το πορτοφόλι μου μαζί μου για να τους δείξω  ταυτότητα. Δεν μπορείτε να φανταστείτε τι έγινε... Το πρώτο διάστημα ήρθε η αδελφή μου, 78 ετών. Μας μαγείρεψε φαγητά γιατί δεν είχαμε ρεύμα και ήρθε να μας τα φέρει, με ένα μικρό αυτοκίνητο γεμάτο κατσαρόλες και ταψιά, και της έφεραν χίλια εμπόδια. Μέχρι και από πίσω τα αυτοκίνητα τους φώναζαν “αφήστε τη γυναίκα να περάσει”! Αν στην κατάσταση που βρισκόμαστε δεν μπορούμε να δεχτούμε τη βοήθεια και τη συμπαράσταση φίλων και συγγενών, πότε θα τη δεχτούμε; Θα μπορούσε να με λένε Παναγιώτη, να θέλω να γιορτάσω... Θα μου το απαγορεύσουν; Για να βάλω το πιο απλό και το πιο ανώδυνο ερώτημα... Έχει καταλυθεί το δικαίωμα μετακίνησης και για πόσο χρονικό διάστημα; Η απάντησή τους είναι “έχουμε εντολές”. Χαρακτηριστικό ήταν ότι, πριν από τρεις μέρες, έπρεπε να πάω στο φαρμακείο, έφτασα στο μπλόκο, τους λέω “θα πάω στο φαρμακείο και θα επιστρέψω”. Απαντούν “θα φύγεις και δεν θα επιστρέψεις”. Λέω “να γυρίσω τότε πίσω”. Και λένε “όχι πίσω, μόνο εμπρός μπορείς να πας και να μην επιστρέψεις, αυτές τις εντολές έχουμε”. Χωρίς καμία λογική. Οπότε κλείδωσα το αυτοκίνητο, βγήκα έξω και είπα “συλλάβετέ με τώρα και να με πάτε αυτόφωρο”. Με απειλούσαν ότι θα καλέσουν το περιπολικό να έρθει να με συλλάβει και μου λέγανε “θα σας κρατήσει ο εισαγγελέας” και λοιπά. Ήρθε ο βαθμοφόρος, τους είπε να σταματήσουν και μου είπε να περάσω».

Πώς είναι η κατάσταση τώρα εκεί;
«Είμαστε τελείως απομονωμένοι και δεν επικοινωνούμε με κανέναν. Έχουμε μόνο το κινητό, δεν έχει εμφανιστεί κανείς. Χαρακτηριστικό της κατάστασης είναι αυτό που μου είπαν οι αστυνομικοί: “Αν δεν σου αρέσει αυτό το κράτος, να σηκωθείς να φύγεις και να πας σε άλλο”. Γιατί η αλαζονεία τους, το θράσος τους και η έπαρσή τους είναι χωρίς προηγούμενο. Παιδαρέλια, τα οποία φέρονται σαν να έχουν εξουσία στρατηγού σε περίοδο δικτατορίας».

Ανοιχτή Επιστολή προς τον Πρωθυπουργό 

Είδα ότι ζητήσατε συγγνώμη για τις φωτιές γενικά και αόριστα. Αυτό το πολιτικάντικο και υποκριτικό συγγνώμη δεν μετράει για τίποτε. Είναι συγγνώμη επικοινωνιακού χαρακτήρα, αν και η μακαρίτισσα η μάνα μου θα χρησιμοποιούσε άλλη γενική, για να το προσδιορίσει. Αν ειλικρινά θέλετε να ζητήσετε συγγνώμη, πρέπει πολύ συγκεκριμένα να πείτε για ποια πράγματα ζητάτε συγγνώμη και ο κατάλογος πρέπει να είναι πολύ μακρύς. Αυτό όμως δεν πρόκειται να γίνει, γιατί στην ουσία δεν αναγνωρίζετε κανένα σφάλμα και καμιά παράλειψη.

Εσάς το μόνο που σας ενδιαφέρει είναι ο πολιτικός ανταγωνισμός και η σύγκριση με το Μάτι. Μόνο οι εντυπώσεις σάς ενδιαφέρουν και καμιά ουσία. Γι’ αυτό επιμένετε ότι δεν χάθηκε καμιά ζωή. Μόνο σε αυτό στοχεύσατε, απλά κι ανέξοδα, εκκενώνοντας όλες τις περιοχές με το ζόρι και γι’ αυτό κάηκαν τόσα σπίτια. Γιατί τα σπίτια τα σώζουν οι ιδιοκτήτες τους και όχι οι ανεπαρκέστατες και συχνά αδιάφορες και κακοκαθοδηγούμενες πυροσβεστικές δυνάμεις. Και τώρα, όμως, τα λίγα σπίτια που σώθηκαν στη Βαρυμπόμπη σώθηκαν από νέους άντρες, από τις οικογένειες των ιδιοκτητών και των γειτόνων τους. Γιατί η ολιγωρία των πυροσβεστικών δυνάμεων ήταν παροιμιώδης, και την Τρίτη στην πρώτη φωτιά και την Παρασκευή στη δεύτερη. Όλα ξεκίνησαν από φωτιές που εγώ και η σύζυγός μου νομίζαμε ότι θα είχαν σβήσει σε μισή ώρα.

Βρισκόμαστε τώρα σε μια καρβουνιασμένη περιοχή και δεν έχουμε ούτε σάλιο να γλείψουμε τις πληγές μας και με μόνη φροντίδα του ΔΕΔΔΗΕ, την επομένη της φωτιάς, να ηλεκτροδοτήσει με υπόγεια γραμμή τα ανάκτορα Τατοΐου.

Εδώ σε μας δεν πετάει κανένα πουλί, καμιά μέλισσα, κανένα τζιτζίκι. Και τα μυρμήγκια έχουν αντικατασταθεί από τα αναρίθμητα περιπολικά που έχετε αγοράσει και τους αναρίθμητους αστυνομικούς που έχετε προσλάβει και στήνουν μπλόκα αυθαιρεσίας σε κάθε σταυροδρόμι, που μας θυμίζουν ντροπιαστικές εικόνες της ελληνικής ιστορίας. Και όλα αυτά δήθεν για την ασφάλειά μας, ενώ η πραγματικότητα είναι ότι θέλετε να εμποδίσετε τον κόσμο να έρθει και να δει την κατάντια αυτού του κράτους.

Σίγουρα όμως εσάς όλα αυτά δεν σας ενδιαφέρουν. Το μόνο που σας ενδιαφέρει είναι να κομπάζετε ότι δεν χάθηκε καμιά ζωή. Όμως έξω από τη δική σας κοινωνική τάξη οι λέξεις “ο βίος” και το “το βιος” είναι συνώνυμες. Όταν καίγεται το βιος μου καίγεται κι ένα μεγάλο μέρος του βίου μου. Και ο υπόλοιπος βίος μου που δεν κάηκε, γίνεται βίος αβίωτος. Αλλά πού να καταλάβετε εσείς από αυτά.

*Η επιστολή δημοσιεύθηκε στο https://giorgosthalassis.com/