ΓΡΑΦΕΙ Ο ΗΛΙΑΣ ΜΠΕΛΧΙΤΕΡ*

Ο Νίκος Ανδρουλάκης είναι ο νέος αρχηγός του Κινήματος Αλλαγής (ή ΠΑΣΟΚ) επικρατώντας του Γιώργου Παπανδρέου στις εσωκομματικές εκλογές του ΚΙΝΑΛ που ολοκληρώθηκαν χθές.

Ποιος είναι όμως ο Νίκος Ανδρουλάκης και πώς έφτασε να κατακτήσει την προεδρία του κινήματος; 

Ποιος είναι ο Νίκος Ανδρουλάκης;

Για τον μέσο πολίτη που δεν ασχολείται με την κομματική καθημερινότητα, ο Νίκος Ανδρουλάκης είναι ένας νέος, φέρελπις πολιτικός με αξιοσημείωτη παρουσία στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Ίσως, με βάση το νεαρό της ηλικίας του και τις ισχυρές διασυνδέσεις που απέκτησε ως ευρωβουλευτής, να είναι η τελευταία ελπίδα του ΚΙΝΑΛ να αναδειχθεί ως κόμμα εξουσίας και όχι ως κόμμα ρυθμιστής.

Είναι όμως έτσι;

Αν και στα πλαίσια της προεκλογικής του εκστρατείας επένδυσε στην “ανανέωση” του πολιτικού προσωπικού, η εσωκομματική ιστορία του Νίκου Ανδρουλάκη είναι πολύ μεγάλη για να κρυφτεί κάτω από το χαλί.

Η ενασχόληση του με τα εσωκομματικά του (τότε) ΠΑΣΟΚ ξεκίνησε στα τέλη της δεκαετίας του ’90 όταν ως φοιτητής δραστηριοποιήθηκε στην ΠΑΣΠ Πολιτικών Μηχανικών στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης όπου και σπούδαζε, ενώ αναδείχθηκε και σε γραμματέα της οργάνωσης.

Το 2001 εκλέχθηκε στο Κεντρικό Συμβούλιο της Νεολαίας ΠΑΣΟΚ και συμμετείχε στο Γραφείο Σπουδάζουσας ΠΑΣΠ ΑΕΙ.

Σιγά - σιγά η φήμη του Νίκου Ανδρουλάκη ως σημαντικού παίκτη εντός της Νεολαίας ΠΑΣΟΚ εκτοξεύτηκε.

Το 2007 εκλέγεται στην Εθνική Αντιπροσωπεία της Νεολαίας ΠΑΣΟΚ, όμως τα καλύτερα δεν έχουν έρθει ακόμα για τον Κρητικό μηχανικό.

Η πολιτική του εκτόξευση συντελείται το 2008 όταν στο 8ο συνέδριο του ΠΑΣΟΚ κάνει τη μεγάλη έκπληξη και εκλέγεται στη δεύτερη θέση του Εθνικού Συμβουλίου του ΠΑΣΟΚ, πίσω από την αείμνηστη Φώφη Γεννηματά. Ο νεολαίος από την ΠΑΣΠ στην Ξάνθη γίνεται πια σοβαρός εσωκομματικός πόλος.

Το 2013, σε ηλικία 34 ετών, εκλέγεται γραμματέας του ΠΑΣΟΚ με τη στήριξη του τότε Προέδρου του Βαγγέλη Βενιζέλου.

Το 2014 κάνει το επόμενο βήμα και βάζει υποψηφιότητα στο ευρωψηφοδέλτιο της Ελιάς με την οποία εκλέγεται ευρωβουλευτής.

Το 2017 θα ανακοινώσει την υποψηφιότητά του για την προεδρία του “Ενιαίου Φορέα” της κεντροαριστεράς (το μεταβατικό πέρασμα προς το Κίνημα Αλλαγής) και θα τερματίσει δεύτερος.

Στις εκλογές του 2019 επιλέγει ξανά την ευρωβουλή και όχι το Εθνικό Κοινοβούλιο και ανανεώνει την θητεία του ως ευρωβουλευτής. Ήταν από νωρίς ξεκάθαρο πως το μονοπάτι της πορείας του Νίκου Ανδρουλάκη οδηγούσε σε έναν προορισμό: την κορυφή.

Μέσα από μία εσωκομματική διαδρομή 25 και πλέον ετών ο Νίκος Ανδρουλάκης ξέρει πολύ καλά πως παίζεται το παιχνίδι. Ο μηχανισμός του είναι συμπαγής και αποτελεί ασπίδα και δόρυ για την πορεία του.

Για να καταλάβει κανείς πόσο σκληρός είναι ο μηχανισμός αυτός αρκεί να εξετάσει δύο παραδείγματα.

Παρότι η προσωπική πορεία του Νίκου Ανδρουλάκη υπήρξε ανοδική στην πολιτική ιεραρχία του κόμματος, ουδέποτε η πολιτική του πλατφόρμα επικράτησε εσωκομματικά. Από την αρχή της ενασχόλησής του με τη Νεολαία ΠΑΣΟΚ έως και σήμερα όλοι οι διατελέσαντες γραμματείς της οργάνωσης προέρχονταν από αντίπαλα στρατόπεδα (Τόνια Αντωνίου 1996-1998, Νίκος Μαδεμλής 1998-2000, Θάνος Μωραϊτης 2000-2002, Παντελής Καμάς 2002-2004, Βασίλης Κίτσιος 2004-2008, Κώστας Πανταζής 2008-2013, Παύλος Χρηστίδης 2013-σήμερα), προσδιοριζόμενοι περισσότερο ή λιγότερο στο παπανδρεϊκό μπλοκ.

Αντίστοιχα στην φοιτητική παράταξη ΠΑΣΠ κατά την πρώτη (και μοναδική μέχρι σήμερα) εθνική συνδιάσκεψη του 2008, γραμματέας εκλέχθηκε ο Μιχάλης Νικηφόρος συσπειρώνοντας δυνάμεις υπέρ της της αυτόνομης πορείας της ΠΑΣΠ, της λειτουργικής της αποσύνδεσης από το ΠΑΣΟΚ και της επιστροφής της στις ιδρυτικές σοσιαλιστικές της αρχές, που εκφράστηκαν κυρίως μέσα από την ΠΑΣΠ ΑΣΟΕΕ.

Για οποιονδήποτε άλλον πολιτικό οι συνεχόμενες αυτές ήττες θα σήμαιναν το τέλος του ονείρου. Όχι όμως για τον Νίκο Ανδρουλάκη.

Δεύτερο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η εκλογή του στην ευρωβουλή το 2014. Ο υποψήφιος της Ελιάς αντιμετώπισε ένα πρόβλημα υγείας κατά την προεκλογική περίοδο που του στέρησε τη δυνατότητα μιας δυναμικής εκστρατείας. Κι όμως τερμάτισε δεύτερος με 113.719 σταυρούς σε όλη την επικράτεια.

Είναι δεδομένο πως ο νέος πρόεδρος του ΚΙΝΑΛ έχει στη διάθεσή του τον πιο πιστό, οργανωμένο, και “σκληραγωγημένο” προσωπικό κομματικό μηχανισμό στην Ελλάδα. Είναι στο χέρι του να ανατρέψει την επικρατούσα πεποίθηση πως η έντονη κομματική διαδρομή είναι συνυφασμένη με την διαφθορά, την διαπλοκή και την καμαρίλα. Ή να την επιβεβαιώσει.

Γιατί κέρδισε στις εκλογές;

Ο Νίκος Ανδρουλάκης εκμεταλλεύτηκε πλήρως τις δυνάμεις του, τα δώρα των αντιπάλων του αλλά και την λαϊκή απαίτηση για αλλαγή σελίδας και ανανέωση στο κόμμα.

Είναι κοινό μυστικό πως από το 2017 σχεδίαζε τη ρεβάνς που θα τον οδηγούσε στην αρχηγία του ΚΙΝΑΛ. Σε αυτά τα 4 χρόνια δούλεψε στρατηγικά προς αυτή την κατεύθυνση κρατώντας ζωντανό τον πυρήνα των υποστηρικτών του.

Εσωκομματικά ήταν προσεκτικός, χωρίς να υπονομεύει ανοιχτά την Φώφη Γεννηματά, κρατώντας όμως διακριτό στίγμα αναλαμβάνοντας το ρόλο της σκιώδους εσωτερικής αντιπολίτευσης. Ο μηχανισμός του δούλεψε υποδειγματικά όλον αυτόν τον καιρό, ενώ τόσο η ηλικία του όσο και η σκληρή κομματική του εμπειρία τον μετέτρεψαν στην μοναδική φιγούρα που θα μπορούσε να ανταγωνιστεί ευθέως τον Αλέξη Τσίπρα.

Η υποψηφιότητα του Ανδρέα Λοβέρδου του επέτρεψε να αποτινάξει τον εκσυγχρονιστικό μανδύα που είχε η προηγούμενη του εκστρατεία το 2017 προσελκύοντας ευρύτερα ακροατήρια εντός και εκτός ΚΙΝΑΛ.

Η διείσδυση του στη νεολαία του κόμματος είναι σαρωτική ενισχύοντας το δυναμισμό της καμπάνιας του αλλά και το κεντρικό της μήνυμα, την ανανέωση.

Το 2015 η αείμνηστη Φώφη Γεννηματά είχε κάνει πράξη την ανανέωση στο κόμμα προβιβάζοντας τον Παύλο Χρηστίδη στη θέση του εκπροσώπου τύπου. Ο έως τότε Γραμματέας της Νεολαίας ΠΑΣΟΚ κατάφερε σε ένα βαθμό να σπάσει αυτή τη διείσδυση του Νίκου Ανδρουλάκη στη νέα γενιά του κόμματος υπέρ της πρώτης προέδρου του ΚΙΝΑΛ. Τα σημερινά νέα στελέχη δεν μπόρεσαν να κάνουν το ίδιο για τον Γιώργο Παπανδρέου.

Μπήκε στην κούρσα ως το φαβορί, και παρά την μέτρια εμφάνισή του στο προεκλογικό debate εκμεταλλεύτηκε το δώρο της χλιαρής τακτικής των “καλών παιδιών” που ακολούθησαν οι αντίπαλοί του, αφού πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις η συγκεκριμένη στρατηγική ευνοεί το φαβορί και όχι τα αουτσάιντερ. Η ψηφιακή του καμπάνια δεν ήταν καλύτερη από το 2017 εκτός από τις τελευταίες ημέρες πριν τη δεύτερη Κυριακή όπου το Facebook γέμισε με χαμόγελα υποστηρικτών του κρατώντας χειρόγραφα μηνύματα με την υπογραφή #mazi, το σήμα κατατεθέν του, που βλακωδώς προσπάθησαν να αντιγράψουν από το στρατόπεδο του Γιώργου Παπανδρέου.

Έχτισε πάνω στην πρωτιά του πρώτου γύρου προτάσσοντας την ενότητα, την ελπίδα και την επιστροφή του ΠΑΣΟΚ σε ανοδική πορεία, απέναντι στις καθυστερημένες αιχμές του αντιπάλου του περί έλλειψης διακριτής πολιτικής τοποθέτησης.

Δεν έδωσε συνέχεια σε διάφορες καταγγελίες περί της διαδικασίας, οι οποίες με τον τρόπο που έγιναν θύμιζαν περισσότερο παράπονα χαμένου. Ακόμα και την πιο μεγάλη του αδυναμία, αυτή της απουσίας του από τη Βουλή αφού δεν είναι βουλευτής, κατάφερε να την ξεπεράσει. Οι συνεχείς του αναφορές στις περιπτώσεις του Ισπανού πρωθυπουργού Σάντσεθ και του Πορτογάλου Κόστα (κανείς εκ των δύο δεν ήταν βουλευτής όταν έγινε αρχηγός του κόμματος του), η επισήμανση του διεθνούς του ρόλου ως ευρωβουλευτής αλλά και ως Αντιπρόεδρος στην Επιτροπή Ασφάλειας και Άμυνας αλλά και η ορθή διαπίστωση πως το πρόβλημα του ΚΙΝΑΛ δεν είναι η κοινοβουλευτική του παρουσία αλλά η διάρρηξη του πολιτικού του δεσμού με τις κοινωνικές ομάδες που το έκαναν κόμμα εξουσίας, λειτούργησαν υπέρ του.

Το μόνο πραγματικό τακτικό του λάθος ήταν η επίσημη άρνηση του να παραιτηθεί από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο εφόσον εκλεγεί αρχηγός του κόμματος. Η ασυνέπεια μεταξύ ανανέωσης και πολιτικής διπλοθεσίας είναι προφανής αλλά κανείς εκ των αντιπάλων του δεν το ανέδειξε ως θέμα.

Τέλος, φυσικά ρόλο έπαιξε τόσο η πολιτική στήριξη του Ανδρέα Λοβέρδου στο δεύτερο γύρο, όσο και η μιντιακή στήριξη που ήρθε μαζί του.

Ιδεολογικό και πολιτικό στίγμα

Αν προσπαθήσει κανείς να αναλύσει την πολιτική τοποθέτηση του Νίκου Ανδρουλάκη θα πρέπει να χωρίσει την πορεία του σε δύο μέρη. 

Από την εποχή της Νεολαίας ΠΑΣΟΚ ο νέος πρόεδρος  του ΚΙΝΑΛ είχε σαφέστατη τοποθέτηση στα εσωκομματικά του ΠΑΣΟΚ η οποία δεν μπορεί να αμφισβητηθεί ούτε καν από τον ίδιο. Οι πολιτικές του αναφορές ανήκαν στον Κώστα Σημίτη ενώ ήταν ο κεντρικός (ίσως και μοναδικός) εκφραστής του εκσυγχρονιστικού μπλοκ στη νεολαία του ΠΑΣΟΚ.

Στήριξε τον Βαγγέλη Βενιζέλο τόσο το 2007 όσο και το 2012 (έγινε Γραμματέας του κόμματος το 2013 με τη στήριξη του Βενιζέλου) για πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ ενώ όλες του οι τοποθετήσεις έως τότε, δημόσιες ή μη, είχαν καθαρά εκσυγχρονιστικό χαρακτήρα.

Αυτό άλλαξε με την εκλογή του στην Ευρωβουλή ίσως και λόγω των μελλοντικών του φιλοδοξιών. Πρόσφατα, με δική του πρωτοβουλία αίθουσα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου πήρε το όνομα Ανδρέας Παπανδρέου.

Πλέον ο λόγος του είναι πιο στρογγυλός. Αναφέρεται στην επιστροφή της πραγματικής σοσιαλδημοκρατίας στην Ευρώπη και συχνά φέρνει ως παράδειγμα τις προοδευτικές κυβερνήσεις Ισπανίας και Πορτογαλίας.

Κατά τη διάρκεια του θυελλώδους πολιτικού συμβουλίου του ΠΑΣΟΚ για τη Συμφωνία των Πρεσπών, του γνωστού 5-1, είχε πάρει θέση υπέρ του 5 (δηλαδή υπέρ της Συμφωνίας) τασσόμενος στο πλευρό των Ευρωπαίων Σοσιαλιστών. Κατά τη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - Ανεξάρτητων Ελλήνων ήταν από τα λίγα στελέχη πρώτης γραμμής του ΚΙΝΑΛ που κράτησαν πραγματικά ίσες αποστάσεις μεταξύ της τότε κυβέρνησης και της ΝΔ. Επίσης η κριτική του στο ΣΥΡΙΖΑ ήταν πολύ έξυπνα τοποθετημένη γύρω από το φλερτ (ή το ξέπλυμα) με τον Καραμανλισμό.

Κατά την προεκλογική του εκστρατεία ο Νίκος Ανδρουλάκης πορεύθηκε στο δρόμο της “δημιουργικής ασάφειας” χωρίς να θέλει να στεναχωρήσει κανένα εσωκομματικό ακροατήριο.

Έδωσε βάση στα πεπραγμένα του ως ευρωβουλευτής, όπου είχε πρωταγωνιστικό ρόλο στη δημιουργία του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Πολιτικής Προστασίας RescEU, ενώ κατηγόρησε την ΕΕ για την χαλαρή αντιμετώπιση των τουρκικών προκλήσεων. Τέλος άσκησε σφοδρή κριτική στον σχέδιο της κυβέρνησης Μητσοτάκη για το Ταμείο Ανάπτυξης.

Βεβαίως σε ένα προοδευτικό κόμμα αυτά είναι δεδομένα και δεν προκαλούν ούτε εντύπωση, ούτε κάποια πολιτική αντιπαράθεση.

Δύο στοιχεία που αξίζει να κρατήσουμε όμως είναι η κριτική του στο Δουβλίνο 2 (έργο Κώστα Σημίτη) καθώς και η κωλοτούμπα στο θέμα της Συμφωνίας των Πρεσπών όπου έκλεισε το μάτι στην δεξιά ατζέντα του Ανδρέα Λοβέρδου αποκαλώντας τη Βόρεια Μακεδονία ως «γειτονική χώρα», φράση με ιδιαίτερο συμβολισμό.

Οι συνεχείς του αναφορές σε Ισπανία και Πορτογαλία του έδωσαν μια πιο προοδευτική ταυτότητα παράλληλα όμως αφήνουν ερωτηματικά καθώς και στις δύο χώρες η κεντροαριστερά συνεργάστηκε με την αριστερά.

Τέλος, δεν έχει πάρει ξεκάθαρη θέση για κοινωνικά φαινόμενα που βρίσκονται στο επίκεντρο της ελληνικής πραγματικότητας (με την αρνητική έννοια) όπως οι γυναικοκτονίες, η θεαματική αύξηση της ενδοοικογενειακής και έμφυλης βίας αλλά και το κίνημα #metoo.

Ένας μεγάλος χαμένος

Η πολιτική ιστορία του Γιώργου Παπανδρέου θα μπορούσε να γίνει εύκολα βιβλίο. Τραγωδίας ή κωμωδίας ανάλογα με την πολιτική τοποθέτηση κάθε πολίτη.

Γιος του ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ, πετυχημένος υπουργός Παιδείας και Εξωτερικών (είσοδος Κύπρου στην ΕΕ), πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ από το 2004 έως το 2012. Πρόεδρος στη Σοσιαλιστική Διεθνή.

Ένας πραγματικά προοδευτικός πολιτικός, τόσο μακριά από την ελληνική πραγματικότητα που ίσως να ήταν τελικά ακατάλληλος για την διοικήσει.

Τόσο εσωκομματικά (ανοιχτές διαδικασίες εκλογής ηγεσίας) όσο και σαν πρωθυπουργός  (Διαύγεια, OpenGov, Ηλεκτρονική Συνταγογράφηση, Οικονομικός Εισαγγελέας, Νόμος Κατσέλη, Νόμος περί Ιθαγένειας, Καλλικράτης, απογραφή Δημοσίου για πρώτη  φορά στην ιστορία της χώρας κ.α.) ο Γιώργος Παπανδρέου ήταν ο εκφραστής της συλλογικής ελπίδας μίας ή και παραπάνω γενεών για μία σύγχρονη ευρωπαϊκή Ελλάδα μετά τη λαίλαπα Καραμανλή.

Δυστυχώς όμως στη ζωή τα όνειρα δεν πραγματοποιούνται πάντα. Η σκληρή πραγματικότητα της χρεοκοπίας και των μνημονίων τσαλάκωσε όλα τα πεπραγμένα του ΓΑΠ και μετέτρεψε τη συλλογική ελπίδα που τον ακολουθούσε σε ιερό ανάθεμα.

Η πραξικοπηματική του πτώση από την πρωθυπουργία και την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ ήταν αναμενόμενα με βάση τα κοινωνικά και κομματικά δεδομένα της εποχής. Η επιλογή του να αποχωρήσει από το ΠΑΣΟΚ του πατέρα του και να δημιουργήσει το Κίνημα Δημοκρατών Σοσιαλιστών, αν και δικαιολογημένη, αποδείχθηκε εκλογικά καταστροφική. Η συμμετοχή του στο Κίνημα Αλλαγής και η στήριξή του στη Φώφη Γεννηματά θα ήταν ένα ήσυχο πολιτικό τέλος στην καριέρα του με πιο σημαντικό τον παράγοντα της αξιοπρέπειας.

Ο Γιώργος Παπανδρέου όμως είχε άλλη γνώμη. Αυτοκαταστροφικός ή αντικομφορμιστής; Μάλλον και τα δύο.

Αποφάσισε να μπει στο τερέν και να διεκδικήσει την αρχηγία του κόμματος.

Εξαρχής έπρεπε να ξεπεράσει δύο δυσκολίες. Την τοξικότητα του μνημονίου αλλά και την, κατά το βενιζελικό μπλοκ, διάσπαση του ΠΑΣΟΚ. Η ζωή του έγινε ακόμα δυσκολότερη εφόσον ο βασικός του αντίπαλος προέτασσε την ανανέωση στο κόμμα.

Εκεί ο Γιώργος Παπανδρέου και το περιβάλλον του έκαναν το μεγάλο λάθος. Να αντιμετωπίσουν δηλαδή την ανανέωση ως ένα απολίτικο αίτημα.

Στην Ελλάδα από τη μεταπολίτευση και μετά έχουμε δύο πρωθυπουργούς με το επίθετο Παπανδρέου, δύο πρωθυπουργούς με το επίθετο Μητσοτάκης και δύο με το επίθετο Καραμανλής. Έχουμε πολιτικούς με παρουσία δεκαετιών στη Βουλή. Κυρίως όμως έχουμε πολιτικούς που μας οδήγησαν στην οικονομική καταστροφή του 2009 που προσπαθούν να μας πείσουν ότι μπορούν να μας οδηγήσουν στο μέλλον. Η ανανέωση έχει ξεκάθαρο πολιτικό χαρακτήρα και μάλιστα προοδευτικό.

Αντί λοιπόν ο Γιώργος Παπανδρέου να αποδομήσει την λογική της ανανέωσης ως αναγκαία ηλικιακή αποστράτευση χρησιμοποιώντας τα παραδείγματα Μπάιντεν, Κουρτς ή ακόμα και του Αλέξη Τσίπρα (για το σκληρό κομματικό ακροατήριο) και να αναλύσει πως διαχρονικά ήταν ο πολιτικός εκείνος που προώθησε την ανανέωση απέναντι σε κακές πρακτικές και νοοτροπίες του παρελθόντος, εκείνος προέταξε τα χρόνια εμπειρίας του στην πολιτική.

Δυστυχώς ο Γιώργος Παπανδρέου βρίσκεται όμηρος μιας δράκας αυλικών που δεν τον αφήνουν να καταλάβει πως η προσωπική του πολιτική πορεία δεν μπορεί και δεν πρέπει να είναι πια συνυφασμένη με το πολιτικό του όραμα. Το όραμα που έδωσε πνοή στους προοδευτικούς πολίτες και συγκέντρωσε το τρομακτικό 44% του 2009.

Ένας μικρός νικητής

Ο Παύλος Χρηστίδης ήταν η ευχάριστη έκπληξη της διαδικασίας. Μπορεί το ποσοστό του να μην εντυπωσιάζει, η τελική του κατάταξη όμως το κάνει.

Άφησε πίσω του τον Χάρη Καστανίδη, έναν αξιοπρεπέστατο αριστερό πολιτικό με μακρόχρονη κοινοβουλευτική και υπουργική εμπειρία, αλλά και το νέο “Θείο Βρέφος” του κόμματος, τον Παύλο Γερουλάνο, που σε άλλη μία εκλογική διαδικασία δεν δικαιολόγησε τις προσδοκίες των θαυμαστών του.

Ο Παύλος Χρηστίδης υπήρξε για χρόνια εκπρόσωπος τύπου του κόμματος (παραιτήθηκε μόλις ανακοίνωσε την υποψηφιότητά του) καθώς και στενός συνεργάτης της Φώφης Γεννηματά. Κατάφερε να τερματίσει 4ος κάνοντας μια καμπάνια από νέους για νέους. Χρησιμοποίησε την επανεκκίνηση της παράταξης ως βασικό του σύνθημα ενώ στάθηκε ιδιαίτερα στην σημασία της έκφρασης των κανονικών ανθρώπων. Των ανθρώπων της εργασίας και της δημιουργίας.

Ό,τι του έλειπε σε μηχανισμό το κέρδισε με την έξυπνη χρήση των μέσων κοινωνικής δικτύωσης ενώ ήταν ο μόνος με σοβαρή απήχηση στη νεολαία του κόμματος πέραν του νικητή Νίκου Ανδρουλάκη.

Πλέον, απαλλαγμένος από τον ρόλο του εκπροσώπου τύπου και τις άχαρες υποχρεώσεις του, έχει τη δυνατότητα να καλλιεργήσει ένα πιο διακριτό πολιτικό στίγμα και να μπορέσει να εκφράσει, εάν το επιθυμεί, τα ακροατήρια που δεν ικανοποιούνται από τον νέο αρχηγό του ΚΙΝΑΛ.

Η πρόταση του για τη δημιουργία “φούσκας” κατά την πανδημία, η τοποθέτησή του σε θέματα γυναικείας ενδυνάμωσης και ο καταγγελτικός του λόγος σχετικά με τις γυναικοκτονίες και την έμφυλη βία σίγουρα δείχνουν την επαφή του με την σκληρή καθημερινότητα που βιώνουν πολλές γυναίκες στη χώρα μας και φανερώνουν την προοδευτική του αντίληψη σε κοινωνικά ζητήματα, γεγονός που δεν είναι δεδομένο στο σημερινό ΚΙΝΑΛ.

Ο Αλέξης Τσίπρας και οι προκλήσεις του μέλλοντος

Σίγουρα τόσο o Αλέξης Τσίπρας όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ - Προοδευτική Συμμαχία θα ήταν πολύ χαρούμενοι με δύο γεγονότα σχετικά με την εσωκομματική μάχη στο ΚΙΝΑΛ.

Την χαμηλή συμμετοχή που θα έβαζε ταφόπλακα στα όνειρα επιστροφής του κόμματος αλλά και την επικράτηση του Γιώργου Παπανδρέου. Μπορεί ο πρώην Πρωθυπουργός να είναι ο μόνος που μπορεί να επαναπατρίσει πρώην ψηφοφόρους ή στελέχη του ΠΑΣΟΚ, όμως τόσο η ρητορική του όσο και η γενική του πολιτική σκέψη ανοίγουν διάπλατα την πόρτα της προοδευτικής διακυβέρνησης για την οποία δουλεύει ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης που σημαίνει πως παρά τις όποιες αποχωρήσεις το αποτέλεσμα θα ήταν το επιθυμητό και μάλιστα αβίαστα.

Από την άλλη, τόσο η συμμετοχή όσο και η επικράτηση του Νίκου Ανδρουλάκη, τον υποχρεώνουν να ανεβάσει ρυθμούς και να αναλάβει ουσιαστικές δράσεις για την ανάπτυξη του σχεδίου “Προοδευτική Συμμαχία” που μέχρι σήμερα πολιτικά λιμνάζει.

Εδώ και δύο χρόνια ο ΣΥΡΙΖΑ Π.Σ. ταλαιπωρείται από μία εσωκομματική αντιπολίτευση που εχθρεύεται με κάθε τρόπο το άνοιγμα του κόμματος, ενώ η ηγεσία του παραμένει σιωπηλή παρά το γεγονός πως εκείνη ΄ήταν που ανακοίνωσε το άνοιγμα των θυρών του κόμματος στην κοινωνία. Είναι δεδομένο πως αν κάποιος δεν είναι διατεθειμένος να σπάσει αυγά εσωκομματικά (από την μία ή  την άλλη πλευρά) δεν μπορεί να ηγηθεί ούτε μιας μεγάλης δημοκρατικής παράταξης, ούτε μιας χώρας ως μελλοντικός πρωθυπουργός.

Όσο για την προοπτική συνεργασίας μεταξύ των δύο;

Ο Αλέξης Τσίπρας μπορεί να χρησιμοποιήσει  τα παραδείγματα Ισπανίας και Πορτογαλίας, που τόσο αρέσουν στον Νίκο Ανδρουλάκη, για τον πιέσει στην κατεύθυνση της δημιουργίας ενός σκληρού αντιδεξιού μετώπου με κυβερνητική προοπτική.

Το δυστύχημα είναι πως στο δεύτερο γύρο των εκλογών του ΚΙΝΑΛ η πλευρά του νικητή επέστρεψε στις εκσυγχρονιστικές της καταβολές κλείνοντας το μάτι στην δεξιά πτέρυγα του Ανδρέα Λοβέρδου, βασικού πολέμιου κάθε συζήτησης για προοδευτική κυβέρνηση και μέτωπο ΣΥΡΙΖΑ Π.Σ. - ΚΙΝΑΛ.

Η συνύπαρξη δύο θα έχει μεγάλο πολιτικό ενδιαφέρον.

Μιλάμε ουσιαστικά για τους εκφραστές των δύο βασικών πολιτικών ρευμάτων του μεγάλου ΠΑΣΟΚ. Μόνο που δυστυχώς για το ΚΙΝΑΛ και τον Γιώργο Παπανδρέου, η πλειοψηφία του παπανδρεϊκού ή προεδρικού μπλοκ εκφράζεται πλέον από τον Αλέξη Τσίπρα και μέσα από άλλο κόμμα.

Σίγουρα η προοπτική συνεργασίας είναι εξ ορισμού πιο δύσκολη από ότι θα ήταν με αρχηγό τον Γιώργο Παπανδρέου όμως είναι ευκαιρία και για τους δύο να αποδείξουν πόσο ενδιαφέρονται για μια προοδευτική εναλλακτική απέναντι στην κυβέρνηση Μητσοτάκη.

Άλλωστε μιλάμε για δύο αρχηγούς που ανήκουν στην ίδια γενιά, έχουν εμπειρία στην κομματική και πολιτική σκακιέρα, ενώ και οι δύο κινούνται άνετα διεθνώς.

Από την μία ο Αλέξης Τσίπρας που βούτηξε κατευθείαν στα βαθιά και από αρχηγός ενός κόμματος που πάλευε να μπει στη Βουλή έγινε πρωθυπουργός τετραετίας.

Από την άλλη ο Νίκος Ανδρουλάκης, οργανωτικός και πολύ προσεκτικός στις κινήσεις του, ανέβηκε σκαλί σκαλί την κομματική ιεραρχία μέχρι τη θέση του προέδρου.

Μένει να δούμε αν θα συνεχιστεί η βεντέτα μεταξύ των δύο κομμάτων ή θα έρθει ο σασμός.

 * Ο Ηλίας Μπελχίτερ εχει σπουδάσει οικονομικά στο ΟΠΑ και δικοικηση ηλεκτρονικών επιχειρήσεων στο Lancaster University Management School. Επαγγελματικά δραστηριοποιείται στο χώρο της ψηφιακής επικοινωνίας, του marketing και της διαφήμισης στο διαδίκτυο.