Από τα τμήματα του κειμένου που έχουν κυκλοφορήσει, ας σταθούμε στο τμήμα που αφορά στη φορολογία. Οι παρεμβάσεις που προτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ είναι οι εξής:

• Αυστηροποίηση των κανόνων έναντι των συναλλαγών με φορολογικούς παραδείσους και συντονισμένη δράση με βάση το τρίπτυχο ηλεκτρονικά βιβλία, ηλεκτρονικές πληρωμές και ηλεκτρονικές διασταυρώσεις φορολογικών δηλώσεων – καταθέσεων
• Αποκλεισμός επιχειρήσεων που φοροδιαφεύγουν η αξιοποιούν φορολογικούς παραδείσους από κάθε είδους δημόσιες πολιτικές στήριξης όπως επενδυτικά κίνητρα, επιχορηγήσεις, εγγυήσεις.
• Αναδιαμόρφωση της κλίμακας φορολογίας φυσικών προσώπων προς μία πιο προοδευτική φορολόγηση, επανεξέταση όλων των φόρων, εισφορών και τελών, μαζί και αυτών που μπήκαν έκτακτα στην περίοδο των μνημονίων,
• Μετάταξη σε χαμηλότερη κατηγορία ΦΠΑ αγαθών και υπηρεσιών που καλύπτουν βασικές ανάγκες και στοχευμένες παρεμβάσεις στους ειδικούς φόρους κατανάλωσης στην ίδια κατεύθυνση.
• Μείωση του φόρου ιδιοκτησίας ακινήτων (ΕΝΦΙΑ) στις μικρές και μεσαίες περιουσίες και αναμόρφωση της κλίμακας φορολογίας των εισοδημάτων από ενοίκια με στόχο την πιο προοδευτική φορολόγησή τους.

Αυτό που λείπει

Ωραία και προοδευτικά είναι αυτά, αλλά λείπει η θέση που χαρακτηρίζει τα προγράμματα σοσιαλδημοκρατικών και αριστερών κομμάτων ενάμισι αιώνα τώρα.
Πώς θα αναδιανείμεις το κοινωνικό εισόδημα υπέρ των αδυνάμων αν δεν φορολογήσεις πιο πολύ τους έχοντες και κατέχοντες;
Με τι χρήματα θα ενισχύσεις το κοινωνικό κράτος αν όχι από τη φορολογία;
Και πόσα ακριβώς περιμένεις να μαζέψεις από την πάταξη της φοροδιαφυγής και φοροαποφυγής, όταν γνωρίζεις πολύ καλά από την κυβερνητική θητεία σου ότι το πλαίσιο της ΟΝΕ κι εν γένει της παγκοσμιοποίησης προσφέρει πολλά «παραθυράκια» σε όσους θέλουν να αποφύγουν τη φορολογία;

Αυτά είναι γνωστά πράγματα. Και θα έπρεπε να είναι αυτονόητα όχι μόνο για ένα «αριστερό ριζοσπαστικό» κόμμα, αλλά έστω για ένα σοσιαλδημοκρατικό. Γιατί η αντίληψη της φορολογίας συνιστά βασικό διαφοροποιητικό στοιχείο ανάμεσα στην Αριστερά (εν τη ευρεία έννοια) και τη Δεξιά (πάλι εν τη ευρεία έννοια). Σχηματικά, από τη μια μεριά η αντίληψη είναι ότι η ευημερία του κοινωνικού συνόλου έρχεται μέσω της αναδιανομής του πλούτου από τους λίγους στους πολλούς. Η άλλη πλευρά πιστεύει ότι η μείωση της φορολογίας πυροδοτεί την ανάπτυξη κι εντέλει τα οφέλη διαχέονται προς τα κάτω -στην πραγματικότητα, δεν το έχουμε δει ποτέ να συμβαίνει.

Η ατζέντα

Θεωρητικά ο ΣΥΡΙΖΑ είναι με την πρώτη αντίληψη, αυτή της φορολόγησης του πλούτου. Υποτάσσεται όμως στην ατζέντα που επέβαλε το σύστημα Μητσοτάκη με την επικοινωνιακή υπεροπλία του. Πυλώνας αυτής της ατζέντας είναι ο μύθος της υπερφορολόγησης. Στην πραγματικότητα στην Ελλάδα δεν υπάρχει υπερφορολόγηση.
Τα έσοδα του Προϋπολογισμού ως προς το ΑΕΠ είναι περίπου στον μέσο όρο της ευρωζώνης. Υπάρχουν βέβαια τμήματα της μεσαίας τάξης που επιβαρύνθηκαν υπερβολικά από φόρους και ασφαλιστικές εισφορές στα χρόνια του Μνημονίου.
Αυτό όμως δεν αλλάζει τη μεγάλη εικόνα. Τα μεγάλα εισοδήματα μπορούν να φορολογηθούν περισσότερο. Η βαρύτερη φορολόγησή τους αποτελεί εκ των ων ουκ άνευ για την αντιμετώπιση της τεράστιας φτώχειας που μαστίζει τη χώρα.

Ένα στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ θα αντέτεινε βέβαια (off the record) ότι αν οι Θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ έκαναν λόγο για αύξηση του υψηλού φορολογικού συντελεστή, ο προπαγανδιστικός μηχανισμός του Μαξίμου θα ενορχήστρωνε μια ομοβροντία αρνητικής δημοσιότητας σε βάρος της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Αλήθεια είναι αυτό. Είναι όμως εξίσου αλήθεια ότι όταν υπό το καθεστώς πίεσης αποδέχεσαι την ατζέντα του αντιπάλου, έχεις ηττηθεί πριν καν βγεις στο γήπεδο. Η ατζέντα φτιάχνει τους όρους του παιχνιδιού.

Η πολιτική κυριαρχία Μητσοτάκη στηρίζεται στη συντηρητική ιδεολογική ηγεμονία. Η πολιτική ήταν, είναι και θα είναι μια μάχη ιδεών. Άλλωστε η Μάργκαρετ Θάτσερ ήταν η πρώτη διδάξασα.