Ο κόσμος έχει εξοργιστεί και έχει θυμώσει με όλες τις κυβερνήσεις στο παρελθόν.
Ποτέ όμως δεν έχει γελάσει (ένα γέλιο επίσης οργισμένο) τόσο πολύ με τον εξευτελισμό ενός ολόκληρου συστήματος που προσπαθεί να επιβάλλει μια ανθρώπινη καρικατούρα, ως ηγέτη. Με το ζόρι. Με το στανιό.

Από τις προεκλογικές -τυχαίες- συναντήσεις με γυναίκες που τον αποκαλούσαν «τι γκόμενος είσαι εσύ;», μέχρι τις αγιογραφίες των Μέσων της “Λίστας Πέτσα”, που τον παρομοίαζαν με τον Μωυσή, τον Τσώρτσιλ, τον Ηρακλή, ακόμα και με Τσιτάχ (μεσογειακό φυσικά).

Εντάξει, δεκτόν, έχει σταματήσει εδώ και καιρό να είναι αστείο. Ειδικά στο σημείο που έχουμε φτάσει. Να μετράμε δηλαδή, τους μήνες που είμαστε έγκλειστοι, τους νεκρούς που είναι χιλιάδες, τις γκλοπιές από τις δυνάμεις “προστασίας του Πολίτη”.

Ποτέ στο παρελθόν μια κυβέρνηση δεν είχε τόσο ακραία -στα όρια του γκροτέσκου- μιντιακή στήριξη. Ούτε καν επί κυριαρχίας Ανδρέα Παπανδρέου ή του Κώστα Σημίτη, που ήταν και ιδιαιτέρως αρεστός και υποτακτικός στην ελληνική ελίτ. Ποτέ.

Και όμως όλο αυτό ενέχει μια λογική.

Μπορεί σε εμάς φαίνονται φαιδρές ακρότητες που ξεπερνούν ακόμα και τη πιο σατιρική φαντασία, αλλά ας μπούμε και στη θέση τους.
Σκεφτείτε πόση προσπάθεια, εργατοώρες επικοινωνιακής στρατηγικής και φαντασία πρέπει να επιστρατεύσεις για να παρουσιάσεις τον Κυριάκο Μητσοτάκη ως έναν στιβαρό ηγέτη. Έναν άνθρωπο, όχι μόνο πολιτικό, που αν δεν είχε αυτό το επίθετο, θα δυσκολευόταν να βρει δουλειά ακόμα και ως τραπεζικός υπάλληλος διαχείρισης δανείων, σε επαρχιακό υποκατάστημα τη Εθνικής.
Θέλω να πω, δεν είναι δα ότι έχουν και πολλές επιλογές. Ας μην είμαστε τόσο σκληροί μαζί τους.

Το πρωτοσέλιδο του περιοδικού του Κυριακάτικου ΒΗΜΑΤΟΣ, που τελικά αποσύρθηκε κακήν κακώς, εξόργισε ακόμα και (ίσως πιο πολύ) συντηρητικούς ψηφοφόρους. Δεν είναι και λίγο για τους εθνικιστικά λίγο πιο ευαίσθητους συμπολίτες μας, να βλέπουν το κεφάλι του Κυριάκου Μητσοτάκη στο σώμα του στρατηγού Μακρυγιάννη. Τον Πούτιν ως Νικηταρά. Την Γιάννα Αγγελοπούλου ως Μπουμπουλίνα, τον Μάριο τον Ντράγκι -Θε μου ‘σχώρα με- ως μπουρλοτιέρη, τον Μπόρις Τζόνσον ως Λόρδο Βύρωνα και τον Μακρόν, ως -φαντάζομαι- ναύαρχο Δεριγνί.

Βέβαια, ας κάνουμε και μια υπόθεση εργασίας υπο μορφήν ερωτήματος. 
Πόσο σίγουροι είμαστε πως το πρωτοσέλιδο του ΒΗΜΑgazino, που εν τέλει αποσύρθηκε την τελευταία στιγμή, δεν ήταν τροχιοδεικτικά πυρά;
Ενδοπαραταξιακά εννοώ...