Διαβάστε ολόκληρη την ανάρτηση του Κωστή Παπαϊωάννου στο λογαριασμό του στο Facebook:

Μέσα στη γυάλα του Truman show χαρωπά μετράμε νεκρούς.

Έλεγαν οι παλιοί «δεν μπορείτε να καταλάβετε πόσο γρήγορα συνηθίζαμε να δρασκελάμε πτώματα στην κατοχική Αθήνα». Όντως δεν το καταλαβαίναμε. Ευτυχώς. Δύσκολο να φανταστούμε την υποβάθμιση της ζωής σε καιρούς μαζικών θανάτων. Όπως δεν καταλαβαίνουμε σήμερα πώς καταβυθιζόμαστε στις θανατοστατιστικές: πάνω από 10.000 οι νεκροί του κόβιντ.

Το ένα λοιπόν είναι η τριβή, η εξοικείωση. Πιάνεις σπίτι κοντά στο αεροδρόμιο και γρήγορα δε σε ενοχλούν πολύ τα αεροπλάνα. Τρως δόσεις καθημερινές θανατοστατιστικής και δε σε ταράζει η ιδιότυπη θανατοφιλία, η «θανατο-οικείωση».

Αυτό όμως που δεν μπορώ να συνηθίσω με τίποτα, που με πνίγει κάθε στιγμή, είναι η αβάσταχτη ελαφρότητα του επικοινωνιακού σκευάσματος που βλέπουμε στις οθόνες.

Σκέφτομαι πως η βαθιά ανεπίγνωστη φτιαξιά του υπερβαίνει την κομματική μαγειρική, είναι θέμα υφάσματος, ραφής.

Τι θέλω να πω; Εκτός από θέμα πολιτικής (δε θα έφτιαχνε δα περισσότερες ΜΕΘ ο Χατζιδάκης, μάλλον ούτε ο Δένδιας) η συνολική πολιτική διαχείριση μιας μείζονος κρίσης είναι κατεξοχήν και θέμα προσώπου.

Εν προκειμένω, ζούμε την παντελή απουσία κάποιας πολιτικής σκευής που θα έβρισκε ίσως κανείς στον Μεϊμαράκη, στη Ντόρα και σε πιο παλιούς, σε πρόσωπα με κάποια πολιτική διαδρομή και συγκρότηση σκέψης. Μη σπεύσετε να τοποθετηθείτε σε επίπεδο συμπάθειας, πολιτικής ηθικής ή επάρκειας. Δε δηλώνω φαν τους, άλλο προσπαθώ να πω. Δεν υποστηρίζω πως είναι πιο καλοί άνθρωποι, πιο καλοί πολιτικοί ή πως έχουν περισσότερη ενσυναίσθηση. Ίσως να είναι, ίσως όχι. Όμως δεν είναι περιφερόμενα ολογράμματα. Έχουν σκελετό.

Μιλώ για την απόλυτη απουσία βάθους. Βάθους πολιτικού, βάθους ανθρώπινου. Ο άνθρωπος αυτός είναι δισδιάστατος, σαν κόμικ που σηκώθηκε από το χαρτί κι άλλοτε τον βάζουν να κρατά τσουρέκι κι άλλοτε βιβλίο. Mιλά σοβαρά και γελά, λέει αστεία και δε γελά κανείς. Σε αποκοπή από το περιβάλλον. Νομίζεις πως μπορεί ξαφνικά να βραχυκυκλώσει, να κουνιέται μπρος πίσω βγάζοντας καπνό ή να μείνει απολύτως ακίνητος.

Προς το παρόν, κουνά τα χεράκια χαρωπά κι αμήχανα αναγγέλλοντας το άνοιγμα του τουρισμού στην κηδεία μιας κωμόπολης 10.000 κατοίκων.

Είμαστε στη γυάλα του Truman show και χαρωπά μετράμε νεκρούς.

Υγ. Την ώρα που έγραφα αυτά, ο γιος μου δίπλα έφτιαχνε lego. Αυτό ακριβώς προσπαθώ να πω. Είναι lego.