Μεταξύ άλλων το άρθρο του Tribune, αναφέρει:

«Η ερώτηση που πλανάται στον αέρα είναι απλή.

Θα μπορούσε όλη αυτή η καταστροφή να έχει αποφευχθεί; Αυτές οι πυρκαγιές προέκυψαν άμεσα από τις επιπτώσεις της κλιματικής κρίσης ή είναι κάτι πιο περίπλοκο;

Τον Νοέμβριο του περασμένου έτους, ελάχιστα πριν η ελληνική κυβέρνηση καταρτίσει τον ετήσιο προϋπολογισμό του 2021, τα Δασαρχεία της χώρας ζήτησαν επίσημα 17,7 εκατομμύρια ευρώ για αντιπυρική προστασία. Η κυβέρνηση τους έδωσε μόνο 1,7 εκατομμύρια.

Περίπου πέντε χιλιάδες πυροσβέστες είδαν επίσης να τελειώνουν οι συμβάσεις τους χωρίς να ανανεώνονται, ενώ η σημερινή κυβέρνηση αύξησε τον αριθμό των αστυνομικών κατά αρκετές εκατοντάδες.

Η λιτότητα είναι ακόμα παρούσα στην Ελλάδα, παρά τα όσα «κηρύττουν» οι νεοφιλελεύθεροι στην χώρα σχετικά με την επιστροφή στην «οικονομική κανονικότητα».

Οι πυρκαγιές στην Εύβοια, το δεύτερο μεγαλύτερο ελληνικό νησί μετά την Κρήτη, σηματοδοτούν τα καταστροφικά αποτελέσματα ενός κράτους που δεν ευθυγραμμίζει τις προτεραιότητές του με εκείνες των πολιτών του.

Τους τελευταίους μήνες, 1,9 δισεκατομμύρια ευρώ δόθηκαν στην αγορά μαχητικών αεροσκαφών για να δικαιολογήσουν τον στρατιωτικό ανταγωνισμό μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας (και οι δύο χώρες μέλη του ΝΑΤΟ) και 6,6 δισεκατομμύρια ευρώ δόθηκαν στο ΝΑΤΟ. 30 εκατομμύρια ευρώ διατέθηκαν επίσης για τη σύσταση ειδικής αστυνομικής δύναμης που θα τοποθετηθεί στα δημόσια πανεπιστήμια της Ελλάδας.

Εκεί βρίσκεται η αντίφαση ενός κράτους που ξοδεύει τόσο πολύ σε μηχανισμούς καταστολής, αλλά δεν μπορεί να παρέχει ασφάλεια.

Η στρατηγική της κυβέρνησης για την αντιμετώπιση των πυρκαγιών βασίστηκε σε μεγάλο βαθμό στα μηνύματα εκκένωσης που στάλθηκαν στα κινητά τηλέφωνα των κατοίκων.

Αλλά η εστίαση του πρωθυπουργού να αποφύγει ανθρώπινες απώλειες γύρισαν μπούμερανγκ: Χωρίς «γραμμές άμυνας» γύρω από τα χωριά και τις μικρές πόλεις, οι ντόπιοι αποφάσισαν να αναλάβουν και να πολεμήσουν οι ίδιοι. Χρησιμοποιώντας τα πάντα, από εύκαμπτους σωλήνες μέχρι αγροτικά οχήματα, από βυτιοφόρα μέχρι φτυάρια, οι ντόπιοι, μαζί με ανθρώπους που έτυχε να περνούν τις διακοπές τους στην περιοχή, ρίχτηκαν στις φωτιές, συχνά με αξιοσημείωτα αποτελέσματα. Ως αποτέλεσμα της έκτακτης ανάγκης και της αδυναμίας του κράτους να παράσχει την απαραίτητη υποστήριξη, τα δίκτυα αλληλεγγύης ανέλαβαν πρωτοβουλία.

Αυτά τα δίκτυα και οι οργανισμοί έχουν τώρα αναλάβει την κατάσταση. Ξεκίνησαν να χτίζουν δομές για την παροχή βασικών αναγκών στους πληγέντες, έστησαν κοινωνικές κουζίνες, έφεραν γεννήτριες όπου κόβεται το ηλεκτρικό ρεύμα και παρείχαν ψυχολογική υποστήριξη σε όσους το έχουν ανάγκη. Ένας νέος κόσμος που κυριολεκτικά αναδύεται από τις στάχτες, επέτρεψε στους ανθρώπους να σκεφτούν τι συνέβη και τι έρχεται.

Η φωτιά είναι σχεδόν υπό έλεγχο, αλλά η πλήρης έκταση της καταστροφής της δεν έχει ακόμη προσδιοριστεί. Χιλιάδες άνθρωποι αντιμετωπίζουν μακροχρόνιες εκκενώσεις και απώλεια σπιτιών, αγροκτημάτων και επιχειρήσεων, πόσο μάλλον υποδομών.

Σε έναν κόσμο που αντιμετωπίζει την κλιματική αλλαγή, όλοι είμαστε εν δυνάμει περιθωριοποιημένοι. Το να βλέπουμε τους ανθρώπους να φεύγουν από τα σπίτια τους με  μικρά σκάφη στη θάλασσα, μας κάνει να φανταζόμαστε πώς θα μοιάζουν οι κλιματικοί πρόσφυγες.

Η μεγέθυνση από το τοπικό στο παγκόσμιο, μας αναγκάζει να δούμε ότι δεν υπάρχει τίποτα «κανονικοποιημένο» στον σημερινό νεοφιλελεύθερο κόσμο.

Πριν καταλήξουμε να αγωνιζόμαστε για την επιβίωση των κοινοτήτων μας, θα πρέπει να σκεφτούμε αν ο αγώνας για ανακατανομή του πλούτου και μια σημαντική μετατόπιση των προτεραιοτήτων των κρατών, αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση για να έχουμε μια αξιοπρεπή ευκαιρία διαβίωσης.

Θα πρέπει επίσης να εξετάσουμε τι θα ακολουθήσει: Επιδείνωση των ανισοτήτων, μάχη για τους υπόλοιπους πόρους, κοινωνική και γεωπολιτική αστάθεια.

Αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα μπορεί να είναι απλώς το προοίμιο για όλα αυτά πουέρχονται.

Εάν αυτοί που τροφοδοτούν την παγκόσμια κλιματική κρίση δεν σκοπεύουν να αναλάβουν δράση, θα πρέπει να αναλάβουμε εμείς».

 Το άρθρο υπογράφει ο αναλυτής Ευρωπαικών Σχέσεων, Στέλιος Φωτεινόπουλος