Η ιστορία της Μελέκ Ιπέκ από τη γειτονική τουρκική επαρχία έχει προκαλέσει ένα τεράστιο κύμα αλληλεγγύης και συμπαράστασης προς το πρόσωπό της, οι πληγές του οποίου γίνονται θλιβερή αναθύμηση για όλα τα σημαδεμένα πρόσωπα και σώματα γυναικών που έχουν υποστεί σωματική βία από τους συντρόφους τους.

To χρονικό της υπόθεσης

Πριν από λίγες ημέρες, ο σύζυγος της Ιπέκ, Ραμαζάν, αφού την ξυλοκόπησε μπροστά στις δύο κόρες τους, την έδεσε με χειροπέδες και την άφησε όλο το βράδυ γυμνή στο μπάνιο, όπου τη βίασε αρκετές φορές κατά τη διάρκεια της νύχτας. Το επόμενο πρωί, σε μια ακόμη απόπειρα βίας εκ μέρους του, η Μελέκ κατάφερε να αρπάξει την καραμπίνα με την οποία την απειλούσε, ζητώντας του να φύγει από το σπίτι. Όταν εκείνος της επιτέθηκε, η Μελέκ πάτησε τη σκανδάλη, με αποτέλεσμα να τον σκοτώσει, ούσα σε νόμιμη αυτοάμυνα και αυτοπροστασία. Στη συνέχεια, η ίδια κάλεσε την αστυνομία, η οποία και τη συνέλαβε.

Η δευτερογενής θυματοποίηση του θύματος

Εξ ορισμού ο βιασμός είναι κάτι που συνεπάγεται στέρηση του δικαιώματος επιλογής του θύματος έναντι της σεξουαλικής του δραστηριότητας, καθώς και παραβίαση της αυτονομίας του σε μια περιοχή η οποία, για βιολογικούς, ιστορικούς και πολιτιστικούς λόγους, θεωρείται ιερή.
Από την άλλη, σκοπός της δικαιοσύνης στις περιπτώσεις αυτές είναι να αποδώσει ευθύνες και να καταφέρει να αξιολογήσει με σωστό τρόπο τις πράξεις ενός ανθρώπου και τις συνέπειες αυτών μέσα στη συγκεκριμένη συνθήκη του βιασμού. Η νόμιμη άμυνα απέναντι στην επίθεσή της είναι το τίμημα που πληρώνει σήμερα η Μελέκ κι αυτό για το οποίο βρίσκεται κατηγορούμενη για την ανθρωποκτονία του συζύγου της.
Κάθε γυναίκα που έχει ζήσει αυτό που έζησε εκείνη, κάθε γυναίκα - θύμα βιασμού που καταλήγει να σκοτώνει το βασανιστή της, στο πλαίσιο της αυτοάμυνας και της οριστικής απαλλαγής από ένα χρόνιο μαρτύριο, έρχεται να αντιμετωπίσει μια δεύτερη, εξίσου επίπονη θυματοποίηση, όταν καλείται στο δικαστήριο να δώσει απαντήσεις στις ερωτήσεις των συνηγόρων υπεράσπισης που τεχνηέντως προσπαθούν να εκμαιεύσουν κάτι από τη συμπεριφορά της στο παρελθόν, το οποίο και θα δικαιολογεί τις πράξεις του βιαστή. Για μια ακόμη φορά, δηλαδή, η γυναίκα τείνει να είναι εκείνη που πυροδότησε μια εκρηκτική και βίαιη συμπεριφορά, αποκλείοντας κάθε πιθανότητα προδιάθεσης εκ μέρους του βιαστή.

Οι γυναίκες στο εδώλιο

Σε ένα ευρύτερο κοινωνικό πλαίσιο, όμως, ο βιασμός είναι το αποτέλεσμα της λανθασμένης αντίληψης της σεξουαλικότητας εκ μέρους του άντρα. Μια κοινωνία που μεγαλώνει τους άντρες της με εχθρικά συναισθήματα απέναντι στις γυναίκες, με έλλειψη ενσυναίσθησης και ευαισθησίας, σε μια προσπάθεια να μη στιγματιστούν ως μαλθακοί, μη σκληραγωγημένοι, «γυναικούλες» ή ακόμα και ομοφυλόφιλοι, είναι αναμενόμενο να μετρά διαρκώς θύματα εκφοβισμού, παρενόχλησης βιασμού.
Μπροστά στη θλίψη της αναποτελεσματικότητας του θεσμού της εκπαίδευσης και της ολοκληρωτικής κατάρρευσης των αξιών, είναι εξίσου λυπηρό μια τέτοια στερεοτυπική διάπλαση και διαμόρφωση χαρακτήρα να καθιστά τις γυναίκες ένοχες από χέρι ενώπιον του νόμου.
Η λανθασμένη αυτή και πλήρως τοξική αρρενωπότητα είναι αυτό που οδηγεί σε κάθε παρόμοια εχθρότητα και βία απέναντι στις γυναίκες.

Δεν αρκεί, λοιπόν, μόνον η αυστηροποίηση του ποινικού πλαισίου γύρω από το έγκλημα του βιασμού. Τα περισσότερα θύματα δυστυχώς παραμένουν σιωπηλά, βουλιάζοντας στο τραύμα τους, υπό το φόβο μήπως στιγματιστούν και κατηγορηθούν από την κοινωνία.
Μια κοινωνία που δεν έχει αναπτύξει κανέναν αμυντικό μηχανισμό υπέρ τους, που δεν πάσχισε ποτέ να αγκαλιάσει αυτές τις γυναίκες και που έχει συναινέσει με τον τρόπο της στο έγκλημα, αφού την ίδια ώρα ανατρέφει νέους βιαστές και στέλνει τις γυναίκες - θύματα στο εδώλιο του δικαστηρίου, υπόλογες για την ύστατη πράξη απελευθέρωσής τους από το φόβο.