Λόγω της φρικτής ταλαιπωρίας και μετά απο διπλή παράσταση αποφάσισα να κάτσω χθες στη Θεσσαλονίκη να ξεκουραστώ και να ησυχάσω λίγο από το σοκ.

Όταν το αποφάσισα προχθές είχαν ήδη κλείσει τα εκδοτήρια οπότε ξύπνησα χθες το πρωί και προσπαθούσα εις μάτην να βρω γραμμή για μιάμιση ώρα.

Όταν τελικά βρήκα με ενημέρωσε ένας υπάλληλος -και ενώ του επεσήμανα ότι βρισκόμουν στο τραίνο του τρόμου- ότι δεν μπορεί να αλλάξει το εισιτήριο της επιστροφής μου καθώς κάτι τέτοιο θα’ ταν εφικτό μόνο αν καλούσα νωρίτερα από μια ώρα πριν την αναχώρηση.

Μα λεω «καλώ ήδη μία ώρα και τελοσπάντων θεωρώ οτι μετά από αυτά που τράβηξα θα’ πρεπε να κάνετε τα πάντα για να με βοηθήσετε».
«Δεν μπορώ να κάνω τίποτα κύριε δε με ακούτε;». Με νεύρα ο κύριος. «Κάλεστε τη γραμμή παραπόνων».

Κάλεσα εκατοντάδες φορές. Κανείς. Άλλα 52 ευρώ χαμένα. Αλλά αυτό είναι πλέον το λιγότερο.

Τώρα γυρνάω με αεροπλάνο για να πάω στην πρόβα μου εγκαίρως.

Πόση ντροπή μπορεί να χωρέσει ένας σιδηρόδρομος άραγε.

«Το εξπρές της μεταμεσονύχτιας αριστείας» - Μια εφιαλτική μαρτυρία για το "επιτελικό κράτος"