Γράφει η Ωραιάνθη Αρμένη

Κοιτώντας την οθόνη μου μετά από την τελευταία ιντερνετική συναλλαγή του τρίο, που αποτελείται από την τράπεζά μου, την ασφαλιστική μου κι εμένα, πέφτει το μάτι μου στη λίστα με τα τραπεζικά προϊόντα. Είναι τόσα πολλά, που μου έφεραν στο μυαλό την εισαγωγή. Η τράπεζα έχει τόσο πολύ χρήμα, που μπορεί να διαθέτει μια μεγάλη λίστα ονομάτων, για την κάθε μορφή του. Στο δικό μου όμως μυαλό, το χρήμα είναι ένα. Διαφορά έχει μόνο αν το έχεις ή αν δεν το έχεις. Ή αν σου λείπει!

Ας το πάρουμε από την αρχή. Όχι την πολύ αρχή των συναλλαγών με σπόρους ή μετά, με πετράδια. Πιο πρόσφατα στην ιστορία μας, γνωρίσαμε την τράπεζα ως έναν τύπο ιδρύματος με σφραγίδα αξιοπιστίας και υπό τον συνεχή κι αυστηρό έλεγχο από θεσμούς με το χρίσμα του αδιάφθορου. Σε αυτές μπορούσες να κάνεις δύο πράγματα: Μπορούσες να φυλάξεις τα λεφτά που είχες (αποταμίευση), για το οποίο η τράπεζα σε αποζημίωνε με κάποιο ελκυστικό ποσοστό, αφού με τα λεφτά σου έκανε επενδύσεις και κέρδιζε. Και μπορούσες να ζητήσεις λεφτά που δεν είχες (δανεισμό) για τον οποίο σου ζητούσε μια εγγύηση (περιουσιακό στοιχείο, άτομο με κούτελο, κτλ) για διασφάλιση, με ανάλογη πάντα αξία. Συν το κόστος της εξυπηρέτησης.

Ωστόσο οι καιροί άλλαξαν, κάπως ραγδαία μέσα στις τελευταίες δεκαετίες. Σήμερα πια οι τράπεζες, οι οποίες αυγάτισαν τις “καλιέργειες” τους, διαθέτουν δικό τους πάγκο στο homepage, με πραμάτεια από ελκυστικά "προϊόντα" και πολλά-πολλά ονόματα: δάνεια, αποταμίευση, πίστωση, αλλαγή στοιχείων (όχι στο ποσό καταθέσεων), ασφάλεια θανάτου (όχι την αποφυγή του), κτλ.

Κι όλα αυτά, τι γενναιοδωρία, προσφέρονται αφειδώς στα 35,49 ευρώ που εκπροσωπώ εγώ! Το υπόλοιπο από τα 534 της κρατικής ελεημοσύνης , αφού πρώτα πλήρωσα νοίκι, φως και internet (για να μη λέει η Κεραμέως).

Ξέρω ότι η τράπεζα που διαθέτει πολύ χρήμα, διαθέτει και πολλά ονόματα για αυτό, σαν τους Σκανδιναβούς με το χιόνι και σαν τους Ολλανδούς με το κρύο, και μπράβο της. Αλλά για εμένα, με τα 35,49 υπόλοιπο και τρεις εβδομάδες μπροστά μέχρι να βγει ο μήνας (με θεσμοθετημένη την ιντερνετική συναλλαγή και το ποσοστό μεσίτη σε κάθε κίνηση) η υποχρεωτική μου συνεύρεση μαζί της, βιώνεται ως ληστεία. Μάλλον, αν έχει σημασία το συναίσθημα, το “παρά τη θέληση” και χωρίς επιλογή υπό το κράτος απειλής (προστίμου), θα έλεγα ότι βιώνεται ως βιασμός.

Στην αφήγηση αυτή, έχω συνειδητά παραλείψει πρόσωπα (όπως οι κεντρικοί τραπεζίτες και οι κορυφαίοι του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος) που οδήγησαν τις τράπεζες με τοξικά "τραπεζικά προϊόντα" σε ξέρες και που για να μην συμβούν τα χειρότερα (ποια θα ήταν δηλαδή τα χειρότερα;) πληρώνουμε αναγκαστικά εμείς τον λογαριασμό.

Κοιτώ τα κουμπιά των επιλογών καθώς σκέφτομαι... πληρωμή, αίτηση δανείου, ασφάλεια καταθέσεων, ασφάλεια κηδείας, δωροεπιταγές, συγκατοίκηση, ετοιμασία γέννας, διακοπές, ξεκίνημα νέας εταιρίας, εξυγίανση στα οικονομικά, διαζύγιο, σύνταξη, online υπηρεσίες, νέοι, σπουδαστές, γέροι... και το μυαλό μου απελπισμένο παραφράζει τον Μπρέχτ:

Τι είναι η ληστεία μιας τράπεζας, μπροστά στα προϊόντα μιας τράπεζας;