Είναι ο Κουρτάκης η σημερινή εικόνα της ελληνικής δημοσιογραφίας;

Ομολογουμένως η δημοσιογραφία περνάει κρίση. Όχι μόνο στη χώρα μας. Παγκοσμίως. Μια κρίση που είναι άμεσα συνδεδεμένη με την ευρύτερη κοινωνικοοικονομική κρίση που μαστίζει τις χώρες της δύσης πλέον της μιας δεκαετίας. Κάποιοι κάνουν λόγο για κάτι πιο δομικό, μια κρίση αξιών, χωρίς προφανώς το ένα να αποκλείει το άλλο.

Είναι ο Κουρτάκης η σημερινή εικόνα της ελληνικής δημοσιογραφίας;
ΠΡΟΒΟΛΗ

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΑΝΤΩΝΗΣ ΜΠΟΥΓΙΑΣ (aka @ypopto_mousi)

Με ό,τι τύπου κρίση κι αν έχουμε να κάνουμε, το σίγουρο είναι πως μέσα από αυτές τις κρίσεις φαίνονται οι άνθρωποι. Μέσα από τις δυσκολίες βγάζουν το πραγματικό τους μέταλλο. Άλλοι άνθρωποι ποτίζουν, σκαλίζουν, σπέρνουν, φροντίζουν και μετά θερίζουν. Άλλοι απλά γεμίζουν σκατά την καλλιέργεια νομίζοντας πως θα ακυρώσουν την δουλειά των προηγούμενων. Ξεχνάνε όμως πως τα σκατά είναι μιας πρώτης τάξης λίπασμα.

Ο διευθυντής των "Παραπολιτικών", Γιάννης Κουρτάκης είναι από τους δεύτερους.
Πετάει σκατά από εδώ κι από εκεί με την πεποίθηση πως θα λεκιάσει την πορεία, τις αξίες, τη δουλειά, την προσωπικότητα των στόχων του.
Η τελευταία τέτοια επιχείρηση του εκδότη ήταν εναντίον του Θανάση Καμπαγιάννη μέσα από συνεχόμενες δημοσιεύσεις και επιστράτευση ομάδων αλήθειας και λοιπών παρατρεχάμενων. Προφανώς όλα αυτά συμβαίνουν λόγω του ότι ο Θ. Καμπαγιάννης ανέλαβε να εκπροσωπήσει τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης στην αγωγή που υπέβαλλε εναντίον του, και όχι επειδή έχει την «κακή συνήθεια» να υπερασπίζεται δικαιώματα που έχουν κατοχυρωθεί με αίμα και αγώνες.

Αυτές οι πρακτικές δεν είναι άγνωστες, στην Ελλάδα έχουμε μακρά παράδοση λάσπης και οργανωμένων δολοφονιών χαρακτήρα.
Είναι όμως αυτό το πραγματικό πρόσωπο της ελληνικής δημοσιογραφίας; Είναι ο Κουρτάκης και οι πρακτικές του η εικόνα της;

Θέτω το ερώτημα για να το απαντήσω. Όχι δημοσιογραφικά, αλλά πολύ προσωπικά. Χωρίς καθόλου αντικειμενικότητα και ψυχραιμία. Με πολύ συναίσθημα και ελπίδα. Και με το βλέμμα μπροστά.

Όχι δεν είναι αυτή η σημερινή εικόνα της ελληνικής δημοσιογραφίας. Το δηλώνω κατηγορηματικά.
Για μένα η εικόνα της ελληνικής δημοσιογραφίας είναι διαφορετική. Σχηματίζεται κάθε μέρα μέσα από τη δουλειά προσπαθειών, όπως αυτή που φιλοξενεί αυτό το άρθρο, τις έρευνες, τις συνεργασίες και τις αποκαλύψεις ανθρώπων, όπως ο Αποστόλης ο Φωτιάδης ή ο Νίκος ο Λεοντόπουλος. Παίρνει μορφή και σχήμα από τα ντοκιμαντέρ του Γιώργου Αυγερόπουλου και του Άρη Χατζηστεφάνου. Παλεύει με τις θεσμικές σκιές, όπως το Vouliwatch και ζωγραφίζεται στον καμβά του θάρρους και της άγνοιας κινδύνου των παιδιών του The Press Project και της «ενοχλητικής» ενημέρωσης «από τα κάτω» του οmniatv, στου οποίου την ομάδα είχα την τιμή να είμαι μέρος για περίπου δέκα χρόνια.

Η εικόνα της ελληνικής δημοσιογραφίας γεμίζει τοπία από τα ρεπορτάζ της Σοφίας Ζουζέλη και ήχους από το μικρόφωνο της Ελευθερίας Κουμάντου, χρωματίζεται από την καθαρή και αποκαλυπτική δουλειά του Solomon και λάμπει μέσα από τα ρεπορτάζ της Γιώτας Τέσση, του Γιάννη Μπασκάκη και των έμπειρων γραφιάδων της Εφσυν.
Η εικόνα της ελληνικής δημοσιογραφίας περνάει μέσα από τους τηλεφακούς του Μάριου Λώλου, της Τατιάνας Μπόλαρη, του Γιάννη Παλαιολόγου και των συναδέλφων τους, μάχιμων φωτορεπόρτερ, εξομολογείται μέσα από τις συνεντεύξεις της Μαρίας Λούκα, αλλά και ντύνεται ασπρόμαυρους τόνους από την αγωνία των δημοσιογράφων και τεχνικών των «μεγάλων μαγαζιών» που παίζουν μισθούς, με τους οποίους ίσα που επιβιώνουν, κορώνα γράμματα για να βγάλουν κάτι που να είναι είδηση και όχι κυβερνητικό non paper.

Ξεχνάω πολλούς «ζωγράφους» σαν τους παραπάνω και να με συγχωρέσουν, αλλά πρέπει να απαντήσω τελικά το ερώτημα που έθεσα λίγο πιο πάνω.

Όχι λοιπόν. Η εικόνα της ελληνικής δημοσιογραφίας δεν είναι ο Κουρτάκης.
Ούτε η γερασμένη και αποσυνδεδεμένη από την πραγματικότητα ΕΣΗΕΑ.
Δεν είναι τα μέσα και οι όμιλοι που πρώτα ζουν για το αφεντικό και μετά γράφουν, ούτε οι μιντιακές εταιρίες που «απολαμβάνουν» σιωπηρά τις υπηρεσίες, νομικές και άλλες, στελεχών της κυβέρνησης.
Η εικόνα της ελληνικής δημοσιογραφίας δεν είναι οι παρεμβάσεις και οι διαμαρτυρίες που βαφτίζονται επιθέσεις ούτε οι ακροδεξιοί που βαφτίζονται κάτοικοι, δεν είναι τα χυδαία εξώφυλλα που κρέμονται κάθε μέρα στα περίπτερα, δεν είναι τα σημειώματα οδηγιών στις αίθουσες παραγωγής, ούτε οι τίτλοι που γράφουν «για το τίποτα».

Η εικόνα της ελληνικής δημοσιογραφίας δεν είναι τίποτα από όλα αυτά. Αυτά είναι τα σκατά. Και αυτά τα σκατά, όπως είπα και νωρίτερα, είναι μιας πρώτης τάξης λίπασμα. 

Ακολουθήστε το 20/20 Magazine στο Google News, στο Facebook, το Twitter και το Instagram.
ΠΡΟΒΟΛΗ