Η επιστολή της Α.Κ. ήρθε στο 2020mag.gr, μέσω μίας κοινής φίλης. Μας συγκλόνισε κι αυτή, φυσικά. Μιλάει για την δραματική εμπειρία ενός παιδιού που έχει υποστεί παιδική κακοποίηση.
Χειρότερα. Μιλάει για την δραματική εμπειρία ενός παιδιού που υπέστη σεξουαλική κακοποίηση από τα 4 μέχρι τα 11 χρόνια του, από τον παππού του.

Ναι, όσο η υπόθεση που ξεκίνησε ταπεινά από αυτό το site, εκτυλίσσεται πια στις οθόνες, όσο άνθρωποι που αμφισβήτησαν και αμφισβητούν τα κίνητρά μας ξιφομαχούν on camera, όσο ο «άγνωστος», ο «ανώνυμος», η «φήμη» Νίκος Σ., γίνεται το επώνυμο θύμα με την συνταρακτική ιστορία που αύριο θα κατατεθεί στην εισαγγελία, επισήμως, από τα χέρια του προέδρου του Πειθαρχικού Συμβουλίου του Σ.Ε.Η. (όταν μαζί θα κατατεθεί και η ηθική μας δικαίωση) όσο η άλλη πλευρά ξεκινά ήδη την εκστρατεία αποδόμησης των θυμάτων δυστυχώς και μέσω κάποιων «δύσπιστων» κονδυλοφόρων, εμείς τους χαρίζουμε την ιστορία της Α.Κ., την εμπειρία και τον διαρκή τρόμο της ανάμνησης.

Οσο άνθρωποι που για μια θέση εξουσίας, για χρήματα, για εμμονές, για ιδιοτέλειες «ξεσκίζουν» πάλι τα θύματα, τόσο εμείς λαμβάνουμε μαρτυρίες για ένα τρομερό θέμα που άνοιξε το στόμα του στην άβυσσο.

Εμείς θα είμαστε εδώ γι αυτούς τους πληγωμένους ανθρώπους. Ο καθένας άλλωστε διαλέγει τον δρόμο του και τα «κίνητρά» του.

Και όχι δεν είμαστε όλοι στην ίδια πλευρά.

Ακολουθεί η επιστολή της Α.Κ.

«Τον τελευταίο μήνα κοιμάμαι και στον ύπνο μου δακρύζω, θυμάμαι και ξαναζώ ό,τι χρόνια τώρα προσπαθώ να τακτοποιήσω. Ξύπνησαν οι δαίμονες. Η καθημερινότητα έχει γίνει δύσκολη.

Γίνονται αναπόφευκτα συνδέσεις, το μυαλό παίζει παιχνίδια. Είμαι αναστατωμένη. 

Τα θύματα παιδεραστίας, εγώ. Ο κάθε παιδεραστής, ο παππούς μου. Η πολιτεία και όσοι από τους κοντινούς ήξεραν μα δεν μιλούσαν, η γιαγιά μου.

Ζούμε μια πρωτόγνωρη και σίγουρα μεγάλη κρίση ως κοινωνία, ως κράτος, ως πολιτεία και ως έθνος. Αποκαλύπτονται ιστορίες παιδεραστίας, δύσκολες, τραυματικές και σοκαριστικές. Παράλληλα, διαφαίνεται μια προσπάθεια συγκάλυψης, ίσως για πολιτικούς λόγους, που κάποιος αναρωτιέται αν τελικά θα μπει το «μαχαίρι στο κόκκαλο», όπως πρόσφατα ζήτησε ο κ. Χάρης Τζωρτζάκης και άλλοι. Διότι μπορεί να παρατηρούμε τις τελευταίες μέρες νομικές κινήσεις ή ακόμα και κάποιες πολιτικές κινήσεις εις βάρος του κ. Λιγνάδη και του ζητήματος, αλλά πολύ αμφιβάλλουμε για το τελικό αποτέλεσμα και για το αν τελικά η έκταση του θέματος θα πάρει την διάσταση, αλλά και το μέγεθος που της πρέπει. 

Όπως είπε και μια φίλη μου αγαπημένη, “Δοκιμάζονται οι ηθικές αντοχές όλης της κοινωνίας”.

Μιλώ λοιπόν, σαν θύμα ή καλύτερα επιζήσασα παιδεραστίας κατ’ εξακολούθηση. Για πολλά χρόνια από 4 έως 11 ετών, τα καλοκαίρια ο παππούς μου με κακοποιούσε σεξουαλικά.

«Παππού, σταμάτα με πονάς», έλεγα στα μουλωχτά μην τυχόν και ξυπνήσω την αδερφή μου που κοιμόταν δίπλα ή την γιαγιά που κοιμόταν λίγο πιο εκεί. «Αφού σ´αρέσει», μου απαντούσε και συνέχιζε ακάθεκτος. Με ακύρωνε με όλη την έννοια της λέξης. 

Για χρόνια να υπομένω αυτό το μαρτύριο, τόσο που απλά σκεφτόμουν πως είναι ένα κακό όνειρο και θα φύγει ή να κάνω (απλή) παραίτηση και να σκέφτομαι «θα τελειώσει κάποια στιγμή και θα με αφήσει ήσυχη!»

Κάποια μέρα -πιο μεγάλη ήμουν λίγο, προς το τέλος του μαρτυρίου- κατάλαβα πως η γιαγιά ήξερε. Τσακωνόμουν με τον παππού μου για άλλους λόγους και είχε γίνει επιθετικός. Φωνάζω και λέω: «Αν συνεχίσεις, θα τα πω όλα στην μαμά μου!» - ούτε που είχα σκεφτεί εννοείται να πω για το θέμα της κακοποίησης καθώς ντρεπόμουν και φοβόμουν πως δεν θα με πίστευαν εμένα την μικρή και ζωηρή.- Πετάγεται λοιπόν η γιαγιά στην μέση αυτού του τσακωμου και λέει: «Ακούς;;; Θα τα πει, όλα στην μαμά της!» 

Ακόμα και τώρα ο θυμός μου είναι τεράστιος για εκείνη. 

Η ίδια, το αποκάλυψα στους γονείς μου σε μεγαλύτερη ηλικία, κάπου στα 17.

Όσο και αν η κοινωνία σοκάρεται και πονάει για αυτά που συμβαίνουν τελευταία, δεν θεωρώ πως μπορεί να κατανοήσει σε ικανό βαθμό το βάρος, τον πόνο και όλη την δυσκολία που κουβαλούν όλοι όσοι έχουν βιώσει το έγκλημα της παιδεραστίας.

Υπάρχουν ιστορίες πολλές και μπορώ να περιγράψω και άλλες, άλλων. Οι ιστορίες μας δεν περιέχουν γνωστά πρόσωπα, ούτε έχουν στοιχεία διαπλοκής όπως αντίστοιχα άλλα του εξωτερικού, είναι όμως εδώ και τις κουβαλάμε μαζί μας κάθε λεπτό υποφέροντας σιωπηρά. Προσπαθούμε να κερδίσουμε τα όνειρα μας πίσω - γιατί μας τα έκλεψαν σε μικρή ηλικία - με όσα μέσα έχει ο καθένας από εμάς. Δεν είναι πάντα λειτουργικοί οι τρόποι που βρίσκουμε -βέβαια- για εμάς τους ίδιους. Γιατί κάτι τέτοιο δεν ξεπερνιέται. Δεν μπορείς να το αφήσεις πίσω σου, έρχεται και σε βρίσκει σε όλη σου την ζωή με διάφορους τρόπους και με διάφορες εκφάνσεις.

Μα διαβάστε λίγο με τί έρχονται αντιμέτωπα τα παιδιά αυτά στην ενήλικη ζωή τους, ποιες είναι οι μακροπρόθεσμες επιπτώσεις της σεξουαλικής κακοποίησης στην παιδική ηλικία.
Συσχετιζόμαστε με υψηλότερα επίπεδα κατάθλιψης, ενοχής, ντροπής, αυτοεκτίμησης, διατροφικές διαταραχές, σωματικές ανησυχίες, άγχος, διαχωριστικές συμπεριφορές, καταστολή, άρνηση, σεξουαλικά προβλήματα και προβλήματα σχέσεων.

Συχνά νιώθουμε ενοχή, ντροπή και αυτο-κατηγόρια. 

Έχει αποδειχθεί ότι οι επιζώντες αναλαμβάνουν συχνά προσωπική ευθύνη για την κακοποίηση. Όταν είναι η σεξουαλική κακοποίηση που γίνεται από έναν ενήλικο εμπιστοσύνης, μπορεί να είναι δύσκολο για τα παιδιά να δουν τον δράστη υπό ένα αρνητικό πρίσμα, αφήνοντάς τα έτσι ανίκανα να δουν τι συνέβη, χωρίς να είναι το σφάλμα δικό τους. Οι επιζώντες συχνά κατηγορούν τον εαυτό τους και εσωτερικεύουν διάφορα αρνητικά μηνύματα για τους ίδιους, για χρόνια.

Ακόμη, η ανησυχία και το άγχος είναι συχνά μακροπρόθεσμες επιπτώσεις της σεξουαλικής κακοποίησης της παιδικής ηλικίας. Η σεξουαλική κακοποίηση κατά την παιδική ηλικία μπορεί να είναι τρομακτική και να προκαλεί άγχος πολύ μετά από την ή τις εμπειρίες αυτές. Πολλές φορές οι επιζώντες βιώνουν χρόνιο άγχος, ένταση, κρίσεις πανικού και φοβίες.

Μια μελέτη συνέκρινε τα συμπτώματα μετατραυματικού στρες στους βετεράνους του Βιετνάμ και στους ενήλικες επιζώντες παιδικής σεξουαλικής κακοποίησης. Η μελέτη αποκάλυψε ότι η σεξουαλική κακοποίηση στην παιδική ηλικία είναι τραυματική και μπορεί να οδηγήσει σε συμπτώματα συγκρίσιμα με συμπτώματα από τραύμα που σχετίζεται με τον πόλεμο.

Μερικοί επιζώντες μπορεί να οικειοποιούνται αποσυνδετικές συμπεριφορές για να προστατευτούν από την εμπειρία της σεξουαλικής κακοποίησης. Ως ενήλικες μπορεί να εξακολουθούν να χρησιμοποιούν αυτόν τον μηχανισμό αντιμετώπισης όταν αισθάνονται ανασφαλείς ή απειλούνται.

Τα συμπτώματα που σχετίζονται με την παιδική σεξουαλική κακοποίηση μπορεί να εμποδίσουν το ανάπτυξη ουσιαστικών διαπροσωπικών σχέσεων στην ενήλικη ζωή. Συχνές τέτοιες δυσκολίες μπορεί να είναι δυσκολίες με την εμπιστοσύνη, τον φόβο της οικειότητας, τον φόβος της διαφορετικότητας (εξαιτίας του τραύματος), δυσκολία στον καθορισμό διαπροσωπικών ορίων, υιοθέτηση παθητικών συμπεριφορών και εμπλοκής σε κακοποιητικές σχέσεις, ίσως και δια βίου.

Αυτή δεν είναι ζωή και αν είναι, είναι ένας συνεχής αγώνας. Άνισος και Άδικος.

Εγώ ήμουν από τους τυχερούς και όταν το ανακοίνωσα αρκετά χρόνια αργότερα στους γονείς μου και στο φιλικό μου περιβάλλον έλαβα τεράστια στήριξη. Όμως, υπάρχουν επιζώντες που δεν έχουν καταφέρει να το πουν, που ακόμα δεν ξέρουν αν θα βρουν στήριξη από το περιβάλλον τους, άλλοι που το έχουν ανακοινώσει και που οι γονείς τους δεν άντεξαν τον πόνο αυτόν και κώφευσαν, επανατραυματίζοντας ουσιαστικά ξανά το παιδί.  

Το ζήτημα της παιδεραστίας έχει τεράστια έκταση στην χώρα μας αλλά και παγκοσμίως.

Η ελληνική κοινωνία είναι ιδιαίτερα συντηρητική, εγκλωβισμένη στην παγίδα του «φαίνεσθαι» και ανάπηρη να διαχειριστεί αυτό που γίνεται. Συμπολίτες μας έχουν αναγάγει το πρόβλημα σε αμιγώς πολιτικό και τσακώνονται με χυδαία λόγια. - Το ζήτημα είναι ΚΑΙ πολιτικό σαφώς -, αλλα κατα βάση είναι κοινωνικό και δείχνει στην παθογένεια της κοινωνίας μας. Γείτονες που γνώριζαν αλλά δεν μιλούσαν, γονέις/συγγενείς που ξέραν, αλλά δεν μιλούσαν, φίλοι που ξέραν, αλλά δεν μιλούσαν... τί να λέμε! Για λύπηση…

Όποιος δεν έχει βιώσει κάτι παρόμοιο, δεν έχει ιδέα τι περνάνε οι επιζώντες παιδικής σεξουαλικής κακοποίησης. Αυτή την στιγμή για όλους εμάς οι πληγές έχουν ξανανοίξει και πονάνε και βιώνουμε το τραύμα μας ξανά και ξανά. Τα βράδια μας είναι δύσκολα. Και αν εγώ δυσκολεύομαι να διαχειριστώ αυτή την κατάσταση με 8 χρόνια ψυχανάλυσης και θεραπείας στη πλάτη μου, με μια οικογένεια δίπλα μου βράχο, με φίλους που με στήριξαν και με αγκάλιασαν, με έναν σύντροφο να με κατανοεί αυτή την δύσκολη στιγμή, με Δασκάλους και καθηγητές δίπλα μου, δεν θέλω ούτε να σκέφτομαι πόσο δύσκολα βιώνουν αυτή την κατάσταση, παιδιά-ενήλικες που δεν χάρηκαν της δικής μου τύχης στον δύσκολο δρόμο της επούλωσης των πληγών της ψυχής μου.

Σας παρακαλώ να αναλογιστούμε όλα τα θύματα με ΕΝΣΥΝΑΙΣΘΗΣΗ (δύσκολο νόημα) να μας προστατεύσετε από τις διαφορές σας και να φερθείτε ώριμα έως να μπορέσει το ζήτημα αυτό να επικοινωνηθεί από τα θύματα και τους διάφορους λειτουργούς στην σωστή του βάση. Αλλιώς απλά σκάστε! 

Μην γίνεσαι ό,τι λες πως δεν θέλεις να είσαι: Θύτης.

Με εκτίμηση,

Α.Κ»