ΓΡΑΦΕΙ Ο ΑΝΤΩΝΗΣ ΤΖΑΝΑΚΟΠΟΥΛΟΣ

Είπε λοιπόν ο Αλέξης Κούγιας, μεταξύ άλλων, τα παρακάτω λόγια: «Ιδιαίτερα για τον Καπουτζίδη, αυτό το νέο πρότυπο της κοινωνίας, που ... ανέλυε–παρουσίαζε τον έρωτά του με το σύντροφό του ... ενώπιον των φυσιολογικών οικογενειών μας και των φυσιολογικών παιδιών μας και ενώπιον εκατομμυρίων τηλεθεατών και ο οποίος τόλμησε, για να προσβάλει τη τιμή και την υπόληψή μου και να θίξει τον φυσιολογικό τρόπο δημιουργίας οικογενείας...».

Η αναφορά στη φύση

Προσέξτε ότι εδώ ο επαγγελματίας ομοφοβικός δικηγόρος δεν χρησιμοποιεί καν τον όρο «κανονικός» αλλά τον όρο «φυσιολογικός». Η διαφορά είναι σημαντική: κανονικός είναι ο σύμφωνος με τον κανόνα. Ήδη ανατριχιαστική η συνεκδοχή που υπονοείται σε τέτοια περίπτωση, αλλά τουλάχιστον είναι χαρακτηριστικό του κανόνα ότι αλλάζει, με την πάροδο του χρόνου και (ευελπιστούμε) την πρόοδο του είδους. Δεν είναι τα ίδια πράγματα «κανονικά» το 2021 και το 1951. Λέγοντας όμως «φυσιολογικός», ο κύριος Κούγιας μιλά με αναφορά στη φύση, σε κάτι δηλαδή που δεν αλλάζει.
Η αναφορά στη φύση είναι αναφορά στους φυσικούς νόμους, αυτούς ακριβώς που ήρθε ο θετικός νόμος να περιορίσει και να αμβλύνει. Γιατί η φύση είναι αμείλικτη, άνιση, ανταγωνιστική,σκληρή. Οι «φυσιολογικές» ροπές του ανθρώπου είναι να κυριαρχήσει πάνω στους ασθενέστερους και να τους εκμεταλλευτεί, είναι να φοβάται το διαφορετικό, να διακρίνει μεταξύ «ημών» και των «άλλων». Οι «φυσιολογικές» ροπές του ανθρώπου είναι να είναι (αν μπορεί) ρατσιστής, σεξιστής, βίαιος. Η πεμπτουσία όμως του πολιτισμού, συμπεριλαμβανομένου του νομικού πολιτισμού, είναι η μάχη ενάντια σε αυτές τις «φυσιολογικές» ροπές, η προσπάθεια να κυριαρχήσουμε πάνω τους.
Αυτοί (και σχεδόν ποτέ αυτές) που χρησιμοποιούν αυτή τη γλώσσα το κάνουν βέβαια γιατί θεωρούν πως είναι μέλη της ομάδας που κερδίζει (και κατά τούτο επίσης «φυσιολογικής»). Το ίδιο έκαναν και οι ναζί με τα ροζ τριγωνάκια στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, τους σοβιετικούς «υπανθρώπους», το ολοκαύτωμα, ακόμη και την εξόντωση όλων των μη «φυσιολογικών» (ατόμων με αναπηρία, με ψυχολογικά νοσήματα κλπ). Τόσο ακραία είναι αυτή η γλώσσα, και χρησιμοποιείται για να μας πει δύο πράγματα, αν και μόνο υπόρρητα (και κατά τούτο ύπουλα): πρώτον, ότι πας μη «φυσιολογικός» είναι απονομιμοποιημένος, είναι ο άλλος, δεν έχει τα ίδια δικαιώματα όπως ο δικηγόρος Κούγιας και οι συν αυτώ «φυσιολογικοί», και δεύτερον, ότι έτσι έχουν τα πράγματα απο κτίσεως κόσμου κι έτσι θα έχουν στον αιώνα τον άπαντα, αφού αυτή είναι η φύση. Στοχεύει έτσι πέρα από την απονομιμοποίηση του «άλλου» και στη διαιώνιση των κυρίαρχων δομών χωρίς προοπτική αλλαγής.

*Ο Αντώνης Τζανακόπουλος είναι Αναπληρωτής Καθηγητής Δημοσίου Διεθνούς Δικαίου, στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης,