H τρέλα ήταν ιερή. Η τρέλα προσέγγιζε το θείο. Η τρέλα ήταν σεβαστή. Τα ήθη κάποτε, πριν επικρατήσει η ιουδαιοχριστιανομουσουλμανική θρησκεία στο μεγαλύτερο μέρος του πλανήτη, σέβονταν την τρέλα. Ήταν η είσοδος μιας θεότητας στην γειτονιά των δαιμόνων σου. Ήταν το παράθυρο του μεταφυσικού κόσμου στην φυσική καθημερινότητα. Ο τρελός μπορούσε να είναι μέγας προφήτης, εμπνευσμένος στρατηλάτης, ένθεος ηγεμόνας. Ή απλά, καλός άνθρωπος.

Η τρέλα, η μανία, συνέπαιρνε ανθρώπους και ζώα, άλλες φορές ξεχωριστά, άλλες φορές μαζί διασχίζοντας ιστορικά και γεωγραφικά όλη την παγανιστική εποχή, αποτινάζοντας συχνά τα γκέμια των μοναχών και ενοχλώντας τα εκκλησιαστικά κοπάδια.

Fast Forward σήμερα και ο εσωτερικός δαίμων, όχι εκείνος της έμπνευσης, αλλά της μανίας, τιμωρείται σκληρά ακόμη κι όταν ενδοσκοπεί αδιαφορώντας για το περιβάλλον. Η τρελή του χωριού, το ζαβό, το ανώμαλο, το βλαμμένο, μπήκαν από τα χωριά της βόρειας Σκωτίας μέχρι τα βουνά της Κύπρου στο περιθώριο του περιθωρίου. Αν δεν ήσουν τρελός βασιλιάς, ευσεβής και εκκλησιαζόμενος αλλά συνάμα χασάπης, σάπιζες ολομόναχος μέχρι θανάτου κάτω από τον χλευασμό και την κατάρα των πανάγαθων πατέρων.

Ή αλυσοδεμένος στα κάτεργα της μοντέρνας εποχής, δαρμένος από τα γκλομπς της εξουσίας, με σύμμαχο μόνο την ιερή σου τρέλα κι άντε, κάποια κάμερα κινητού που θα καταγράψει την κακοποιήσή σου για να φρικάρει περιστασιακά η on line κοινότητα.

Και το πιο αστείο: οι σημερινοί δεσμώτες, δηλώνουν politically correct αηδιασμένοι με την χρήση της λέξης “τρέλα” δεχόμενοι μια σειρά από ιατρικούς/ψυχολογικούς/ψυχιατρικούς όρους. Τους έπιασαν οι ευαισθησίες; Όχι τόσο. Η Τρέλα είναι συχνά μια Έννοια κι όχι μια πάθηση. Οι παθήσεις ελέγχονται, αντίθετα φυσικά με τις έννοιες. Δεν είναι τρελό;