Κλειστά σπίτια, ανοιχτοί τάφοι.

Πόσο παράξενο να ζεις στα πρώτα αλλά να επιστρέφεις στα δεύτερα. 

Οι τερμίτες που ξαναγεμίζουν την μητρόπολη βλέπουν ξανά ποιοι είναι οι πραγματικοί της μόνιμοι κάτοικοι. 

Τρύπες, χωσίματα κάτω από σφαλιστά παράθυρα, παγκάκια και αυτοσχέδια κρεβάτια που το Καλοκαίρι μοιάζουν με γκροτέσκα ανέκδοτα κάμπινγκ αλλά όσο πλησιάζει ο χειμώνας μοιάζουν περισσότερο με νεκροκρέβατα.

Δεν θα ήθελα να χαλάσω την μεταθερινή ευωχία με τις στρατιές των καταραμένων της μητρόπολης. Το κάνω συνειδητά, μιας και τέτοια ευωχία στους καιρούς μας δεν υπάρχει.

Αρκεί μια σκέψη: Πόσο μακριά είσαι, είμαι, είμαστε από την ψυχρή ακύρωση της καθημερινής βολής μας και της μεταφοράς μας σε ένα τέτοιο αστικό τύμβο, έρμαιο των καιρών και του καιρού άραγε;

Κι αν κάποτε υπήρχαν ανθρωπιστικές εναλλακτικές, κοινωνικές ευαισθησίες, πλέον στο σουλτανάτο του Νεοφιλελευθεριστάν, το μόνο που χωρίζει, ακόμη, το σαλόνι σου με το Netflix από το σκοτεινό χώσιμο με την λερή κουβέρτα, είναι ένας φάκελος στην είσοδο ή ένα email από το αφεντικό ή την τράπεζα…

Καλή τύχη.