Δεν είναι κακό να παραδέχεσαι την ήττα σου.

Τα ορφανά των εισβολέων του Πολυτεχνείου είναι 48 χρόνια μετά, πανίσχυρα στην εξουσία. Δεν είναι οι αγωνιστές του. Το πνεύμα των νεκρών του. 

Αν αυτό δεν είναι ήττα, τότε αγνοείς την έννοια του όρου.

Οι κομματικές ανακοινώσεις διαφέρουν από το 1975 μόνο στο ότι τότε τις έπαιζαν από μαγνητική ταινία ή ήταν από μικροφωνική ενώ τώρα έρχονται από στικάκι ή το ίντερνετ… Η ξύλινη γλώσσα, η αποστεωμένη εκφορά της, η στατική προπαγάνδα της, ανατριχιαστική…Είναι κι αυτή παρενέργεια της προαναφερόμενης ήττας.

Ακόμη δεν έχεις πειστεί ότι κάποιο κέρδισαν και κάποιοι έχασαν; Φταίει ίσως η χρονική απόσταση, κοντά μισός αιώνας μήπως; Τσέκαρε όμως τα μηχανάκια με τους μαυροντυμένους φρουρούς του καθεστώτος που ζουζουνίζουν γύρω από το Πολυτεχνείο, έμπλεοι της γνώσης πως αυτοί είναι το κράτος. Ο καλλιτέχνης θα μπορούσε να ενθέσει όλα αυτά τα παπάκια στο πλαίσιο ενός τεθωρακισμένου και πάλι μέσα θα ήταν.

Οι αρνητές της σφαγής, οι υποθηκοφύλακες των ανθρωποφυλάκων, για να θυμηθούμε τον αείμνηστο Περικλή Κοροβέση, ορίζουν τις τύχες της χώρας και απολαμβάνουν την Νίκη τους. Είναι σχεδόν άδικο που οι μπροστινοί τους, «οι γορίλες» όπως τους έλεγαν στα ‘80s, είναι φυλακή. Αλλά γι’ αυτό λέγονται αυτοφοράκηδες….

Είναι η ήττα λοιπόν. Όσο πιο γρήγορα την παραδεχθούν και την χωνέψουν οι Σήμερα, τόσο πιο γρήγορα θα την αναλύσουν και θα την ανατρέψουν οι Αύριο.

Ώστε να παραμείνει άδικη ήττα μιας ένδοξης μάχης και να μην καταντήσει νομοτελειακή ήττα ενός χαμένου πολέμου.